Garcilaso de la Vega. 5 sonetet e tij më të mira për ta kujtuar

Garcilaso de la Vega, poeti i madh spanjoll i Rilindjes, vdiq në një ditë si sot në 1536 në Nisë. Jeta e tij, plot intriga dhe arritje ushtarake, konkurron në shkëlqim me a punë e pakët, por themelore në letërsinë spanjolle. Në kujtesën e tij unë shpëtoj 5 sonete të tij te kujtosh.

Garcilaso de la Vega

Nació en Toledo, brenda një familje fisnike kastile. Nga një moshë shumë e re ai mori pjesë në intrigat politike të Castile derisa në 1510 hyri në oborrin e mbretit Charles I. Ai mori pjesë në beteja të shumta ushtarake dhe politike dhe mori pjesë në ekspeditë në Rodos, në 1522, së bashku me Juan Boscan, për të cilin ai ishte një mik i mirë. Në vitin 1523 ai u emërua kalorës i Santiagos dhe, disa vjet më vonë ai u transferua me Carlos I te bologna ku u kurorëzua perandor.

Ai pësoi internim dhe më pas shkoi në Naples, ku qëndroi. Sidoqoftë, në sulmin ndaj kalasë së Muy, në Provence Franceze, ishte i plagosur për vdekje në luftime. Pasi u transferua në Bukur vdiq atje në një ditë si sot 1536.

Puna e tij

Vepra e tij e vogël që është ruajtur, shkruar entre 1526 dhe 1535, u botua në një farë mënyre pas vdekjes së bashku me atë të Juan Boscan nën titullin Punimet e Boscanit me disa nga Garcilaso de la Vega. Ky libër përuroi Rilindja letrare me shkronja spanjolle. Ndikimi i poetikës dhe metrikës italiane mund të shihet hapur në të gjithë punën e tij dhe Garcilaso i përshtati ato në matësin kastilian me rezultate shumë të mira.

Për nga përmbajtja, shumë nga poezitë e tij pasqyrojnë pasion i madh nga Garcilaso për zonjën Portugeze Isabel freyre. Ai e takoi atë në gjykatë në 1526 dhe vdekja e saj në 1533 e preku thellë.

Unë i zgjedh këto 5 sonete nga 40 që shkruan, përveç 3 eklogje.

Soneti V - Gjesti yt është shkruar në shpirtin tim

Gjesti yt është shkruar në shpirtin tim,
dhe sa dua të shkruaj për ty;
e ke shkruar vete, e lexova
aq vetëm, saqë edhe prej jush e mbaj veten në këtë.

Në këtë unë jam dhe do të jem gjithmonë;
që megjithëse nuk më përshtatet mua sa shoh në ty,
nga aq shumë mirë sa nuk kuptoj mendoj,
tashmë duke marrë besimin për buxhet.

Unë nuk kam lindur përveçse të dua ty;
shpirti im të ka prerë në masën e vet;
nga zakon i vete shpirtit te dua.

Sa kam rrëfej të kam borxh;
Unë kam lindur për ty, për ty kam jetë,
për ty duhet të vdes, dhe për ty do të vdes.

Soneti XIII - Krahët e Dafnës tashmë po rriteshin

Krahët e Dafnës tashmë ishin në rritje,
dhe në buqeta të gjata të rrumbullakëta ai e tregoi veten;
në gjethe jeshile pashë që ato u bënë
flokët që ari u errësua.

Ata ishin të mbuluar me leh të ashpër
gjymtyrët e buta, ende të vluar, ishin:
këmbët e bardha në tokë ranë poshtë,
dhe ato u kthyen në rrënjë të shtrembëra.

Ai që ishte shkaku i një dëmi të tillë,
duke qarë, unë u rrita
kjo pemë që ujiti me lot.

O shtet i mjerë! Oh madhësi e keqe!
Se me të qarat rritet çdo ditë
shkaku dhe arsyeja pse qau!

Soneti IX - Zonja ime, nëse unë mungoj nga ju ...

Zonja ime, nëse unë mungoj nga ju
në këtë jetë të vështirë dhe unë nuk vdes,
me duket se ofendoj ate qe te dua,
dhe për të mirën që i pëlqente të ishte i pranishëm;

pas kesaj atehere ndjej nje aksident tjeter,
e cila është të shoh se nëse dëshpërohem nga jeta,
Unë humbas sa mirë shpresoj nga ju;
Dhe kështu unë eci në atë që ndjej ndryshe.

Në këtë ndryshim shqisat e mia
ato janë, në mungesë dhe kokëfortësi,
Nuk di më çfarë të bëj në një madhësi të tillë.

Unë kurrë nuk i shoh ata me njëri-tjetrin, por në kundërshtim;
të një arti të tillë ata luftojnë natën dhe ditën,
se ata bien dakord vetëm për dëmin tim.

Soneti VII - Kush ka humbur aq shumë nuk humbet më ...

Mos humb më shumë kush ka humbur kaq shumë,
mjaft, dashuri, çfarë më ka ndodhur;
Unë kurrë nuk kam provuar
të më mbrosh nga ajo që ke kërkuar.

Unë kam veshur tempullin tënd dhe muret e tij
nga rrobat e mia të lagura dhe të zbukuruara,
siç i ndodh kush tashmë ka shpëtuar
I lirë nga stuhia në të cilën unë u pashë

Unë isha betuar se nuk do të hyja më kurrë,
me fuqinë time dhe pëlqimin tim,
në një rrezik tjetër të tillë, si i kotë.

Por ajo që vjen nuk do të jem në gjendje ta përdor;
dhe në këtë unë nuk shkoj kundër betimit;
se nuk është as si të tjerët dhe as në dorën time.

Soneti XIV - Ashtu si nëna e butë, që vuajtja ...

Ashtu si nëna e butë, që vuajtjet
djali po e pyet me lot
diçka, nga e cila të hahet
ai e di se e keqja që ndjen se duhet të përkulet,

dhe ajo dashuri e devotshme nuk e lejon atë
që marrin në konsideratë dëmin që bën
atë që i kërkon të bëjë, ai vrapon,
qetëso qarjen dhe dyfisho aksidentin,

kështu për mendimin tim të sëmurë dhe të çmendur
se në dëmin e tij ai më pyet, unë do të doja
hiq këtë mirëmbajtje vdekjeprurëse.

Por më pyet dhe qaj çdo ditë
aq sa ai dëshiron ta pranoj,
duke harruar fatin e tyre dhe madje edhe timen.


Bëhu i pari që komenton

Lini komentin tuaj

Adresa juaj e emailit nuk do të publikohet. Fusha e kërkuar janë shënuar me *

*

*

  1. Përgjegjës për të dhënat: Miguel Ángel Gatón
  2. Qëllimi i të dhënave: Kontrolloni SPAM, menaxhimin e komenteve.
  3. Legjitimimi: Pëlqimi juaj
  4. Komunikimi i të dhënave: Të dhënat nuk do t'u komunikohen palëve të treta përveç me detyrim ligjor.
  5. Ruajtja e të dhënave: Baza e të dhënave e organizuar nga Occentus Networks (BE)
  6. Të drejtat: Në çdo kohë mund të kufizoni, rikuperoni dhe fshini informacionin tuaj.