Portret i Dámaso Alonso. Nga Hernán Cortés. Ruhet në RAE.
Dámaso Alonso ndërroi jetë një ditë si sot në Madrid, qyteti ku ai gjithashtu lindi, 30 vjet më parë. Poet, mësues, eseist, gjuhëtar dhe kritik letrar, ai ishte anëtar paraqitur nga Brezi i 27 dhe gjithashtu drejtor të Akademia Mbretërore Spanjolle. Mori Çmimi Cervantes në 1978. Kështu që për të kujtuar, ato janë 5 sonete i zgjedhur nga puna e tij.
Damaso alonso
Megjithëse fëmijëria e tij ishte kaluar në Asturias, ai u diplomua nga Ligji dhe Filozofia dhe Letrat në Madrid. Ai ndau studime në Rezidenca e studentit dhe ai ishte pjesë e atij brezi unik të artistëve, shkrimtarëve dhe poetëve që ishte Brezi i 27. Ai dha mësim në disa universitetet të huajt pëlqejnë Berlin, Kembrixh, Oxford ose Stanford. Këtu ai ishte profesor në universitetet e Valencia, Barcelona dhe Madridit.
Su puna është e larmishme dhe ndërthur tituj të krijimit letrar me të tjerë të historisë dhe kritikës. Ishte gjithashtu James Joyce përkthyes. Ai hyri në RAE në 1945 dhe arriti ta drejtojë atë nga 1968 në 1982. Midis veprës së tij poetike, spikasin: Poezi te paster, Era dhe vargu, Fëmijët e zemërimit, Njeriu dhe zoti o Gëzimet e pamjes.
5 sonete
Amor
Pranverë e ashpër! Butësia ime shkon
derdhur nëpër venat më të thella,
hontanar i freskët dhe tërbim i zbuluar,
që për habinë e lodhshme nxiton.
Oh çfarë të bëj, çfarë të ziej, oh, çfarë nxitimi
për të gjetur, në kodrën e mbyllur,
plaga e kuqe e shpellës së ngrirë,
dhe kura e saj më e ëmbël, në çmenduri!
Përbindësh fluturues, frikë nga jeta ime,
rrez pa dritë, o ti, pranvera ime,
parazitë e mia të ashpra, kryeengjëlli im i fortë!
Në cilat thellësi të errëta ai më fton,
shpaloset dhe astral, flokët tuaj?
Dashuri dashuri, fillimi i vdekjes!
***
Dashuria e shkencës
Nuk e di. Më arrin vetëm, në pranverë
nga sytë tuaj, lajmet e zymta
të Zotit; vetëm në buzët e tua, përkëdhelja
e një bote në korrje, e një hambari qiellor.
A jeni i pastër kristal, apo dëborë
shkatërrues? Jo, nuk e di ... Për këtë kënaqësi,
Unë e di vetëm lakminë e tij kozmike,
rrahja anësore me të cilën të dua.
Nuk e di nëse je vdekje apo je jetë,
nëse prek rozë në ty, nëse prek yll,
Nëse i thërras Zotit ose ty kur të thërras.
Junco në ujë ose gur i shurdhër i plagosur,
Di vetëm që pasditja është e gjerë dhe e bukur,
E di vetëm që jam burrë dhe se të dua.
***
Shkatërrimi i pashmangshëm
A do të të thyej, shkopi lajthi,
Do të të thyej mbase Oh jetë e butë,
pasion i verbër në vlim të gjelbër të lindur,
ti, qenie e brishte qe shtyp me dore!
Një shkëndijë kalimtare, vetëm pak
përtypje në tul të ëmbël që dridhet,
dhe do të mësoni, o degë e pafuqishme,
sa mund të vdiste një verë.
Jo më; Unë do të të lë ... Luaj në erë,
derisa të humbni, në vjeshtën e mprehtë,
freneti jeshil, fletë pas gjethe.
Më jep edhe vjeshtën, Zot, atë që ndiej
Nuk e di sa thellë të kërcas, çfarë frike memece.
Ndal, o Zot, shpërthimi yt i kuq.
***
Mujeres
O bardhësi. Kush vuri në jetën tonë
të kafshëve të tërbuara të humnerës
kjo qartësi e dritave anësore,
këto borë, të skuqur të përgjumur?
O kafshë të ëmbla të gjahut.
Oh prekje e qetë. Oh shenjat e zenitit.
Oh muzikore. O flakë O kristale.
Oh vela të larta, dolën nga deti.
Ay, shkëlqim i ndrojtur, orto i pastër,
kush ju solli në gjoksin e këtij njeriu të fortë,
këtij gjëmimi të zi të urrejtjes dhe harresës?
Spektatorë të ëmbël, re, lule të kota ...
Oh hije të buta, paqartë njerëzore,
gra të trishtuara, nga ajri apo nga ankesat!
***
Lutje për bukurinë e një vajze
Ju i dhatë asaj simetri të ndezur
nga buzët, me thëngjijtë e thellësisë sate,
dhe në dy kanale të mëdha errësire,
humnerë e pafundësisë, drita e ditës tuaj;
ato gunga bore, që zienin
duke zgjidhur butësinë e lirit,
dhe, mrekullitë e arkitekturës së saktë,
dy kolona që këndojnë harmoninë tuaj.
Oh ti Zot, ti ia dhurove atë kodër
që në një teh të ëmbël derdhet,
mjaltë sekret në tymin e praruar.
Çfarë pret dora juaj e fuqishme?
Bukuroshja e vdekshme pretendon përjetësinë.
Jepja atij përjetësinë që e ke mohuar!