India mban erë frutash dhe jasemini, në Afrikë një spektër ngrihet pas zgjimit të lënë nga lufta dhe në Kili dikush dikur shkroi disa vargje nate duke parë Paqësorin.
Që nga kohërat antike, poetët e botës i kanë përshtatur ligjet e natyrës në vargjet e tyre, duke interpretuar realitetin e tyre, atë të prekjes me gishta të botës së ëndrrave që njeriu harroi dikur.
Një ekzistencë e parë përmes kristaleve si personale ashtu edhe universale që përfshin këtë udhëtim përmes bota në 10 poezi.
Midis luleve, një tas me verë
Unë pi vetëm, asnjë mik nuk është aty.
Ngre gotën, ftoj hënën
dhe hija ime, dhe tani jemi tre.
Por hëna nuk di asgjë për pije
dhe hija ime është e kufizuar të më imitojë mua,
por edhe kështu, hëna dhe hija do të jenë shoqëria ime.
Pranvera është një kohë e mirë për kënaqësi.
Unë këndoj dhe hëna e zgjat praninë e saj,
Vallëzoj dhe hija ime ngatërrohet.
Për sa kohë që qëndroj i kthjellët, ne jemi të lumtur së bashku
kur dehem, secili ecën pranë tij
duke u zotuar të takohen në Lumin e Argjendtë të qiejve.
Pirja vetëm në dritën e hënës, nga Li Bai (Kinë)
Lumi përparon, butë, duke hapur natën.
Yjet, të zhveshur, dridhen në ujë.Lumi ndjek një shushurimë në heshtje.
Unë e kam braktisur varkën time tek kapriçoja e ujërave.Shtrirë fytyrë në qiell mendoj për ty që fle, i humbur në ëndrra.
Ndoshta tani më ëndërroni, dashuria ime për sytë me yje të natës, të lagura.
Së shpejti varka ime do të kalojë para shtëpisë tënde, dashuria ime, e shtrirë në gjumin tënd
si një lumë.Ndoshta goja juaj e gjumit po pulson për mua.
Mbërrin një shpërthim frutash dhe jasemini.Kjo erë ka kaluar nëpër shtëpinë tuaj dhe në të
Prek ëndrrën tënde dhe marr frymë në aromën tënde dhe puth gojën tënde, dashuria ime që mbase tani
ju ecni me mua, në një kopsht, për ëndrrën tuaj.Pas veshit, midis flokëve, ende i lagësht nga banja, një jasemini digjet, në ëndrrën tënde.
Më jep dorën tënde dhe shiko në sytë e mi, në ëndrrën tënde, dashuria ime, dhe butësisht më tërhiq në rrethin magjik në të cilin tani, në gjumë, buzëqesh.
E shoh, në hijen e bregut, pak dritë që më shikon me një mbyllje të syve të dashur.
Homeshtë shtëpia juaj: për mua më e ëmbla, më e afërta dhe më e largët e yjeve, dashuria ime.
The Star, nga Rabindranath Tagore (Indi)
Shfaqja është se. Shpata dhe vena.
Një ëndërrimtar i paaftë për të parë përtej horizontit.
Sot është më mirë se nesër, por të vdekurit janë ata
Ata do të rinovohen dhe do të lindin çdo ditë
Dhe kur ata përpiqen të flenë, therja do t'i çojë ata
Nga letargjia e tij në një gjumë pa ëndërr. S'ka rëndësi
Numri. Askush nuk i kërkon askujt ndihmë. Zërat kërkojnë
Fjalët në shkretëtirë dhe jehona përgjigjet
Sigurisht, i plagosur: Nuk ka askush. Por dikush thotë:
«Vrasësi ka të drejtë të mbrojë intuitën
të njeriut të vdekur. Të vdekurit thërrasin:
«Viktima ka të drejtë të mbrojë të drejtën e tij
te ulerasesh". Ezani ngrihet
nga koha e namazit në
arkivole uniforme: arkivole ngritur me ngut,
varrosur shpejt ... nuk ka kohë për
plotësoni ritet: mbërrijnë të vdekurit e tjerë
me ngut nga sulmet e tjera, vetëm
ose në grupe ... një familje nuk lë pas
jetimë ose fëmijë të vdekur. Qielli është gri
plumbi dhe deti është blu-gri, por
ngjyra e gjakut e ka lënë në hije
nga kamera një tufë mizash të gjelbërta.
Mizat e gjelbra, nga Mahmud Darwish (Palestinë)
Toka është një burg
dhe qiejt ruajnë yjet që qëllojnë.
Ik,
hyj në fronin e dashurisë,
sepse vdekja është një krijesë,
dhe vendi juaj është mërgim.
Sekreti juaj është përhapur
dhe gjatësia e kohës suaj lind nga një trëndafil.
Ju do të vizitoni një isthmus
dhe do të asgjësohesh,
por shpirti yt do të mbetet i padeshifrueshëm.
Thënie të Mërgimit, nga Ahmad Al-Shahawi (Egjipt)
Spektri im u ngrit nga shiu i plumbit,
Dhe ai deklaroi "Unë jam një civil" vetëm duke arritur
Rritni frikën tuaj. Por si do të kishte
Të ngrihem, unë, një qenie e kësaj toke, në atë orë
E vdekjes pasive! Pastaj mendova:
beteja juaj nuk është e kësaj bote.
Civil dhe ushtar, nga Wole Soyinka (Nigeri)
Për argëtim, marinarët e rinj
gjuajnë albatrosë, zogj të mëdhenj të deteve
të cilët ndjekin ngadalë udhëtarët indolerantë,
anija, e cila lundron mbi humnera dhe rreziqe.Ata vështirë se hidhen atje në kuvertë,
princat e kaltër, të ngathët dhe të turpëruar,
krahu i madh i bardhë i lirë si i vdekur
dhe ata e lanë atë, si rremë, të binte në anët e tyre.Sa i dobët dhe i padobishëm tani udhëtari me krahë!
Ai, para kaq i bukur, sa grotesk në tokë!
Me gypin e tij njëri prej tyre ka djegur sqepin,
një tjetër imiton, duke çaluar, fluturimin e invalidit.Poeti është i njëjti ... Atje lart, në lartësi,
Çfarë ndryshimi bën, shigjetat, rrezet, një stuhi e lëshuar!
I dëbuar në botë, aventura përfundoi:
Krahët e tij gjigantë nuk i bëjnë dobi!
Albatrosi, nga Charles Baudelaire (Francë)
Spektri i gjatë prej argjendi u zhvendos ...
Spektër i gjatë argjendi i lëkundur
era e natës duke psherëtitur,
hapi plagën time të vjetër me një dorë gri
dhe u largova: e prisja me padurim.
Plagë dashurie që do të më japë jetë
gjak i përhershëm dhe dritë e pastër që shpërthen.
Çarje në të cilën Filomela është memece
do të ketë pyll, dhimbje dhe një fole të butë.
Oh sa thashethem i ëmbël në kokën time!
Do të shtrihem pranë lules së thjeshtë
ku bukuria jote noton pa shpirt.
Dhe uji endacak do të bëhet i verdhë,
ndërsa gjaku im rrjedh në nënshartesën
i lagur dhe me erë nga bregu.
Spektri i gjatë i argjendit të tronditur, nga Federico García Lorca (Spanjë)
Unë kurrë nuk kam parë një djerrinë
dhe detin kurrë nuk kam parë ta shoh
por kam parë sytë e shqopës
Dhe unë e di se cilat duhet të jenë valëtUnë kurrë nuk kam folur me Zotin
as nuk e vizitova në Parajsë,
por jam i sigurt se nga po udhetoj
sikur të më kishin dhënë kursin.
Siguria, nga Emily Dickinson (Shtetet e Bashkuara)
Kam frikë të të shoh, duhet të të shoh, shpresoj të të shoh, shqetësim për të parë ty.
Dua të të gjej, shqetësim për të të gjetur, siguri për të të gjetur, dyshime të dobëta për të të gjetur.
Kam një dëshirë për të të dëgjuar, gëzim për të dëgjuar, fat të mirë për të dëgjuar ju dhe frikë për të dëgjuar ju.
Me pak fjalë, unë jam i ndyrë dhe rrezatues, ndoshta më shumë i pari se i dyti dhe anasjelltas.
Vicevera, nga Mario Benedetti
Shkruani, për shembull: «Nata është me yje,
dhe yjet blu dridhen në distancë ».Era e natës kthehet në qiell dhe këndon.
Mund të shkruaj vargjet më të trishtueshme sonte.
Unë e doja atë, dhe nganjëherë edhe ajo më donte mua.Në net të tilla e mbajta atë në krahët e mi.
E putha aq shumë nën qiellin e pafund.Ajo më donte mua, ndonjëherë edhe unë e dashuroja atë.
Si të mos i kishit dashur ende sytë e saj të shkëlqyeshëm.Mund të shkruaj vargjet më të trishtueshme sonte.
Të mendoj se nuk e kam atë. Ndjenjën e kam humbur.Dëgjoni natën e pafund, edhe më shumë pa të.
Dhe vargu i bie shpirtit si vesa në bar.A ka rëndësi që dashuria ime nuk mund ta mbante atë.
Nata është plot yje dhe ajo nuk është me mua.Kjo eshte. Në distancë dikush këndon. Në distancë.
Shpirti im nuk mjaftohet me humbjen e tij.Si për ta afruar, vështrimi im e kërkon.
Zemra ime e kërkon dhe ajo nuk është me mua.Të njëjtën natë që zbardh të njëjtat pemë.
Ne, ata atëherë, nuk jemi të njëjtë.Nuk e dua më, është e vërtetë, por sa e kam dashur.
Zëri im kërkoi erën për të prekur veshin e saj.Nga të tjerat. Do të jetë nga një tjetër. Si përpara puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj i ndritshëm. Sytë e tij të pafund.Nuk e dua më, është e vërtetë, por mbase e dua.
Dashuria është kaq e shkurtër, dhe harresa është kaq e gjatë.Sepse në net të tilla e kisha atë mes timen
krahët, shpirti im nuk mjaftohet me humbjen e saj.Edhe pse kjo është dhimbja e fundit që ajo më shkakton,
dhe këto janë vargjet e fundit që i shkruaj.
Unë mund të shkruaj vargjet më të trishtueshme sonte, nga Pablo Neruda (Kili)
A ju pëlqente ky udhëtim nëpër botë në 10 poezi? Cilen preferoni?
Duhet të them Neruda, por nuk do të ishte e drejtë. Përzgjedhja është shumë e mirë. Gjithcka mire. Emocione të papërcaktueshme, sipas subjektivitetit të secilit lexues. Faleminderit.
Unë qëndroj me Benedettin. Ai është i preferuari im. Por në këtë përzgjedhje të gjithë janë shumë të mirë.
Për mua neruda dhe benedetti janë poetët më të fuqishëm, ata që shprehin më së miri emocionin njerëzor.
Benedetti, të gjitha janë të bukura, të thella, por, për shkak të thjeshtësisë së fjalëve që të depërtojnë deri në shpirt, ato janë të Mario Benedetti.
Poezitë tuaja janë shumë të mira, por të miat janë më të mira, megjithëse nuk janë, e imja ka një strukturë të mirë, dramë, dhimbje, fitore, ndjenjë, lavdi dhe kjo është diçka që ju nuk e keni, ju do të thoni se unë jam i raportueshëm nëse ju dua të më raportosh, të më raportosh Unë do të vazhdoj të bëj poezitë më të mëdha në botë ajo që raportohet është arti eskola vedruna, ata nuk dinë ta vlerësojnë artin, ata përdorin monalissa për të gërvishtur esplada.
Të gjitha poezitë janë kaq të bukura aq magjike aq mish e gjak aq të dashura dhe harruese ,,, por Neruda me këtë poezi gjithmonë më godet në zemër me këto copa të ëmbla dhe të hidhura të lirikës.
Mbetem pa dyshim me atë të mjeshtrit Neruda, i cili ka kaluar një gjë të tillë më kupton, të dhemb pa masë ta lexosh por njëkohësisht ndjen atë gjenialitet dhe bukuri që poeti diti të vendoste në këtë vepër të art.