Antonio Buero Vallejo.
Fotografia: Instituto Cervantes.
Imazhi i mbajtësit të vendit Antonio Buero Vallejo ka lindur ne Shtator 29 nga 1916 e tutje Guadalajara dhe, përveçse një nga dramaturgët më të njohur spanjollë, ai ishte gjithashtu një piktor. Në fakt, ai u trajnua në Shkollën e Arteve të Bukura San Fernando në Madrid. Ai ishte në burg nga viti 1939 deri më 1946, ku përkoi me të Miguel Hernandez dhe me të cilët bëri një miqësi të madhe. Tashmë në liri filloi të bashkëpunojë në revista të ndryshme si p.sh karikaturist y shkrimtar i pjesëve të shkurtra teatrale
En 1949 botoi atë që është vepra e tij më e famshme, Historia e një shkalle, e cila mori Çmimi Lope de VegaMe Me të, ai arriti sukses të jashtëzakonshëm publik në Teatrin Spanjoll në Madrid. Më vonë ai vazhdoi të shkruajë dhe të bëjë premierë më shumë vepra të tilla si Gërshetuesi i ëndrrave, Sinjali i pritur o Një ëndërrimtar për një popull. Ata janë gjithashtu Koncerti i Shën Ovidit o Dritare dielli. Kjo është një përzgjedhja e disa fragmenteve prej tyre për të kujtuar.
Antonio Buero Vallejo - Fragmente të veprave të tij
Dritare dielli
VINCENT. Nuk është çmenduri, është pleqëri. [Një gjë shumë e zakonshme:] arterioskleroza. Tani ai do të jetë më i përmbajtur në shtëpi: u dhashë televizor muajin e kaluar. [Ju do të duhet të dëgjoni gjërat që plaku do të thotë.] Nuk do t'ju pëlqejë kjo kartolinë. Ju nuk shihni njerëz.
BABAI. Ky gjithashtu mund të ngjitet.
MARIO. Ku?
BABAI. Tek treni.
MARIO. Çfarë treni?
BABAI. Tek ai.
MARIO. Ky është një dritare.
BABAI. Çfarë dini…
ENCARNA. Nuk do largohemi?
MARIO. Vicente do të vijë sot.
BABAI. Çfarë Vicente?
MARIO. A nuk keni një djalë të quajtur Vicente?
BABAI. Po, më e vjetra. Nuk e di nëse ai jeton.
MARIO. Ajo vjen çdo muaj.
BABAI. Dhe kush je ti?
MARIO. Mario.
BABAI. Emri yt mban emrin e djalit tim.
MARIO. Unë jam djali juaj.
BABAI. Mario ishte më i vogël.
MARIO. Jam rritur.
BABAI. Atëherë do të ngjitesh më mirë.
MARIO. Ku?
BABAI. Tek treni.
Irene ose thesari
Irene, te dua. Unë të dua! Hej, unë tashmë e sqarova! Jo! Mos thuaj asgjë akoma. Më lejoni të shpjegoj së pari. Unë dua që ti të martohesh dhe të të nxjerrë nga ky ferr ku mundohesh. E di që nuk vlej për asgjë. Shko figura! Një profesor i varfër pa një karrige ose burime; një më shumë nga ushtria e pafund e të diplomuarve në Filozofi që nuk kanë ku të bien të vdekur. "Studenti gjëmoi," siç thotë Don Dimas. Jeta ime më ka kaluar dhe jam i pastrehë. Me disa pesetilla të tokës që kam në qytetin tim dhe atë që marr nga klasat, vështirë se mund të jetoj. Unë nuk kam asgjë, dhe ajo që është më e keqe, kam humbur edhe iluzionet. Vite më parë ndalova së marruri kundërshtime, sepse të tjerët që ishin më të zgjuar ose më të gjallë e fitonin gjithmonë lojën. Unë jam një humbës ... Një i padobishëm e di (Pauzë e shkurtër). por, pikërisht për këtë arsye, guxoj të flas me ty. Ne jemi dy të vetmuar. Unë nuk kam ndërmend të luftoj kundër kujtimeve tuaja, por dua t'ju shpëtoj nga melankolia e tmerrshme në të cilën ju shoh të jetoni ... Dhe, gjithashtu se ju më shpëtoni mua. Ti po ma kthen besimin tim në jetë, të cilën e kam humbur. Meqenëse jam takuar me ty, dua të luftoj përsëri. Ju keni bërë mrekullinë, Ireneja ime e ëmbël, e trishtuar. Vazhdoni të më shpëtoni, ju që mund ta bëni këtë, dhe shpëtoni veten! ... Më pranoni.
Historia e një shkalle - Fundi i Aktit I
FERNANDO.- Jo. Ju lutem. Mos ik. Duhet të më dëgjosh ... dhe më beso. Eja. Ashtu si atëherë.
CARMINA.-Po të na shohin!
FERNANDO.- Çfarë na intereson? Carmina, të lutem më beso. Unë nuk mund të jetoj pa ty. Jam i dëshpëruar. Unë jam mbytur nga zakonshmëria që na rrethon. Kam nevojë që ti të më duash dhe të më ngushëllosh. Nëse nuk më ndihmoni, nuk do të jem në gjendje të përparoj.
CARMINA.-Pse nuk e pyet Elvira?
FERNANDO.- Ti më do mua! E dija! Duhet të më duash! Carmina, Carmina ime!
CARMINA.- Dhe Elvira?
FERNANDO.- E urrej! Ai dëshiron të më gjuajë me paratë e tij. Nuk mund ta shoh!
CARMINA.- As unë!
FERNANDO.- Tani më duhet të të pyes: Dhe Urbano?
CARMINA.- Ai është një djalë i mirë! Unë jam i çmendur për të! Budalla!