Theresa Old. Intervistë me autorin e Vajza që donte të dinte gjithçka

A Theresa Old Ajo është e njohur për karrierën e saj profesionale si gazetar, por është gjithashtu shkrimtar profesionale. Ai e përdor kohën e tij mes radios, televizionit, marrëdhënieve me lexuesit e tij dhe më shumë seminare dhe biseda. Përveç kësaj, ajo është ambasadore e vullnetit të mirë për UNICEF dhe Fondacioni për Viktimat e Trafikut. Ka shkruar ese dhe romane me tituj si p.sh Ndërsa bie shi o Kujtesa e ujit, ndër të tjera, dhe tani ka paraqitur Vajza që donte të dinte gjithçka. Në këtë intervistë Ai na tregon për të dhe për tema të tjera. Ju falënderoj shumë për vëmendjen dhe kohën tuaj.

Teresa Viejo — Intervistë

• ACTUALIDAD LITERATURA: Romani juaj i fundit titullohet Vajza që donte të dinte gjithçkaMe Çfarë na thoni në lidhje me të dhe nga lindi ideja?

TERESA E VLETRA: Vajza që donte të dinte gjithçka nuk është një roman, por a punë jofiction rreth kureshtjes, një kala në kërkimet e së cilës jam specializuar në vitet e fundit, duke marrë edhe përgjegjësinë publikoni përfitimet e tij dhe promovoni përdorimin e tij në konferenca dhe trajnime. Ky libër është pjesë e një procesi që po më jep gëzim të madh, i fundit që fillon tezën time të doktoraturës për të mbështetur këtë studim. 

• AL: A mund të ktheheni te libri i parë që lexoni? Dhe historia e parë që keni shkruar?

TV: Mendoj se do të ishte një kopje e sagës së Pesë, nga Enid Blyton. Unë gjithashtu mbaj mend veçanërisht Pollyanna, nga Eleanor H. Porter, sepse filozofia e saj e lumtur pavarësisht vështirësive që po përjetonte personazhi, më shënoi shumë. Më vonë, me kalimin e kohës, zbulova në të farat e psikologjisë pozitive që praktikoj tani. rreth asaj kohe Fillova të shkruaj histori misterioze, që nuk dukej shumë e zakonshme për një vajzë dymbëdhjetë, trembëdhjetëvjeçare, por, siç tha Juan Rulfo, "ne gjithmonë shkruajmë librin që do të donim të lexonim". 

• AL: Një shkrimtar kryesor? Ju mund të zgjidhni më shumë se një dhe nga të gjitha epokat. 

TV: Pedro Paramo, nga J. Rulfo është libri që e rilexoj gjithmonë. Autori më duket se është një qenie e jashtëzakonshme në kompleksitetin e tij. unë dua Garcia Marquez, Ernesto Sabato dhe Elena Garro; Romancierët e bumit më ndihmuan të rritesha si lexues. poezitë e Peter Salinas ata gjithmonë më shoqërojnë; bashkëkohore me të, edhe pse në një gjini tjetër, ishte Dafni du Maurier, komplotet e të cilit më joshin që në fillim, një shembull i mirë që mund të jesh popullor dhe të shkruash shumë mirë. dhe unë rekomandoj për të Olga Tokarczuk për diçka të ngjashme, një fitues i çmimit Nobel, librat e të cilit magjepsin menjëherë. Edgar Allan Poe mes klasikëve dhe Joyce Carol Oates, bashkëkohore. 

• AL: Cilin personazh të një libri do të donit të takonit dhe të krijonit? 

TV: Më shumë se një personazh, do të kisha dashur vizitoni ndonjë nga cilësimet nga romanet e Daphne du Maurier: Shtëpia e Rebekës, Jamaica Inn, ferma ku jeton kushërira Rachel...

• AL: Ndonjë zakon ose zakon i veçantë kur bëhet fjalë për shkrim ose lexim? 

TV: Uau, shume! Çdo roman ka gamën e tij të aromave, pra Më duhet të shkruaj me qirinj aromatikë ose freskues ajri përreth meje. ne zyren time Atmosferën e personazheve të mi e krijoj me foto të vjetra: pëlhura dhe fustane që do të përdorin, shtëpitë ku do të zhvillohet komploti, mobiljet dhe objektet personale të secilës prej tyre, peizazhet e vendndodhjeve... nëse ndonjë veprim zhvillohet në një qytet, në një mjedis real. , Më duhet të gjej hartën që Shpjegoni se si ishte në kohën kur shpaloset historia. Fotot e godinave të saj, reformat që janë bërë më pas etj. 

Si shembull, gjatë shkrimit të romanit tim të dytë, Koha të na gjejë, miratuar idioma meksikane për t'ua dhënë personazheve dhe u mësova me ushqimin meksikan, duke u zhytur në kulturën e tij. Zakonisht them se shkrimi i një romani është një udhëtim: brenda, në kohë, në kujtimet tona dhe në kujtesën kolektive. Një dhuratë që secili prej nesh duhet t'i bëjë njëri-tjetrit, të paktën një herë në jetë. 

• AL: Dhe vendi dhe koha juaj e preferuar për ta bërë atë? 

TV: Në zyrën time, me shumë dritë natyrale, dhe unë preferoj të shkruaj gjatë ditës. Më mirë në mëngjes sesa vonë pasdite. 

• AL: A ka zhanre të tjera që ju pëlqejnë? 

TV: Në përgjithësi, më pëlqejnë telenovelat me një ngarkesë të mirë mister, por kalon edhe nëpër vija. Për shembull, vitet e fundit kam lexuar më shumë jo-fiction: neuroshkenca, psikologjia, astrologjia, lidershipi dhe rritja personale… dhe, mes leximeve të mia, tekstet mbi spiritualitetin gjithmonë hyjnë fshehurazi. 

• AL: Çfarë po lexon tani? Dhe shkrimi?

TV: Është shumë e shpeshtë që kombinoj disa libra në të njëjtën kohë; në valixhen time të pushimeve kam përfshirë romanet Hamnet, nga Maggie O'Farrell, dhe Qielli është blu, toka është e bardhë, nga Hiromi Kawakami (një libër i lezetshëm, meqë ra fjala), dhe esetë mendohu perseringa Adam Grant duke qenë relacionale, nga Kenneth Gergen dhe fuqia e gëzimit, nga Frédérich Lenoir (refleksionet e tij rezonojnë jo pak). Dhe pikërisht sot mora Blonde, nga Carol Oates, por për gati 1.000 faqet e saj më duhet kohë. 

Sa për të shkruar, unë jam duke përfunduar një histori që jam porositur për një përmbledhje. Dhe një roman rrotullohet në kokën time. 

• AL: Si mendoni se është skena botuese dhe çfarë ju vendosi të përpiqeni të botoni?

TV: Në fakt, nuk di çfarë t'ju përgjigjem sepse shkrimi dhe botimi për mua janë të lidhura. Librin tim të parë e botova në vitin 2000 dhe ishte rezultat i bisedave që pata me botuesin tim; Unë kam mbajtur gjithmonë kontakt të rrjedhshëm me redaktorët e mi, vlerësoj punën dhe kontributin e tyre, në mënyrë që rezultati përfundimtar të jetë zakonisht shuma e disa pamjeve gjatë procesit të krijimit. 

• AL: A është i vështirë për ju momenti i krizës që po përjetojmë apo do të jeni në gjendje të mbani diçka pozitive për historitë e ardhshme?

TV: Çdo epokë ka krizën e saj, luftën dhe fantazmat e saj, dhe qeniet njerëzore duhet të mësojnë t'i menaxhojnë ato. Është e pamundur të mohohet vështirësia e skenarit në të cilin ndodhemi; por kur shkruan për nyje të tjera historike të ndihmon të relativizosh dhe gjithashtu të kuptosh. Nuk mund ta imagjinoj mundimin e gjyshërve tanë që përpiqeshin të gjenin njëfarë normaliteti gjatë luftës civile, dhe ende jeta rrodhi: fëmijët shkonin në shkollë, njerëzit dilnin, shkonin në kafene, ranë në dashuri dhe u martuan. Tani të rinjtë emigrojnë për arsye ekonomike dhe në vitin 1939 ikën për arsye politike. Disa fakte afrohen rrezikshëm, pra për të kuptuar se çfarë po përjetojmë, duhet të lexojmë historinë e fundit.