Ai i përkiste grupit të krejt e re; vdiq me 65 vjet në Las Palmas de Gran Canaria; ishte një poet bashkëkohor spanjoll; familja e tij (xhaxhai, babai, nipi, etj.) ishte dhe ka lidhje të ngushtë me botën e letrave në përgjithësi; gjithashtu ka punuar si përkthyes, eseist dhe tregimtar; u pranua herë pas here në një Qendra Psikiatrike dhe në vitin 2003 ai u vlerësua me çmimin Çmimi prej kallaji për letërsinë.
Ne besojmë se ato janë të dhëna më se të mjaftueshme për të ditur se ne po flasim për poetin Leopoldo María Panero, i cili do të mbushte 69 vjeç sot. Sot, në haraçin e tij duam të rimarrim disa fraza dhe poezi të tij. Si gjithmonë më pëlqen të them: ajo që është shkruar nuk vdes kurrë ... Fjala mbetet gjithmonë.
Dy poezi nga Leopoldo María Panero
MAGNA E ARSIT
Çfarë është magji, ju pyesni
në një dhomë të errët.
Çfarë nuk është asgjë, ju pyesni,
duke dalë nga dhoma.
Dhe çfarë është një njeri që vjen nga askund
dhe duke u kthyer vetëm në dhomë.
E keqja është e lindur
Një kacabu endet në kopshtin e lagur
të dhomës sime dhe qarkullon midis shisheve të zbrazëta:
Shikoj syte e sajdhe unë shoh dy sytë e tu
blu, zemra ime.
Dhe këndo, ti këndon natën si çmenduri,
Velas
me mallkimin tend qe te mos bie ne gjume, qe te mos harroj
dhe jini zgjuar përgjithmonë para dy syve tuaj,
mami im.
5 Fraza nga Leopoldo María Panero
Nëse poezitë e tij ishin të mira, dënimet e tij dënuan dhe heshtën më arrogantët ...
- "Ky është një vend me njerëz të djersitur të fiksuar pas futbollit dhe demave për shkak të shtypjes seksuale."
- "Unë nuk besoj në kafshën e frymëzimit, unë kultivoj tmerrin si shkencë".
- "Unë do të jem një përbindësh por nuk jam i çmendur".
- "Shkrimtarët spanjollë janë të ndarë në dy: borgjezët ambiciozë dhe budallenjtë e neveritshëm."
- "Frojdi i besoi vetes antikrishtin, por ai ishte i paqartë".