César Vallejo Ai është ndoshta poeti peruan më i njohur në botë dhe ka lindur më 16 mars 1892 në Santiago de Chuco. Vepra e tij karakterizohet nga avangardë dhe renovación të gjuhës letrare ku të autencitet. Ai e kultivoi edhe rrëfimin. Me dashuri dhe admirim për Evropë, vizitoi Francën, Spanjën dhe Rusinë. Vdiq ende shumë i ri në Paris, ku u varros në varrezat e Montparnasse. Për ta mbajtur mend atë, për ta zbuluar ose për ta rizbuluar atë, ja ku shkon përzgjedhje poezish.
Cesar Vallejo-Pprodhime të zgjedhura
Poeti për të dashurin e tij
Të dashur, në këtë natë ju keni kryqëzuar veten
në dy trarët e lakuar të puthjes sime;
dhe pikëllimi juaj më ka thënë që Jezusi ka bërtitur,
dhe se ka një të premte të mirë më të ëmbël se ajo puthje.
Në këtë natë të kthjellët që më ke parë aq shumë,
Vdekja ka qenë e gëzuar dhe ka kënduar në kockën e tij.
Në këtë natë shtatori ka funksionuar
Rënia ime e dytë dhe puthja më njerëzore.
Të dashur, do të vdesim të dy bashkë, shumë bashkë;
hidhërimi ynë i lartësuar gradualisht do të thahet;
dhe buzët tona të vdekura do të kenë prekur hijen.
Dhe nuk do të ketë më qortime në sytë e tu të bekuar;
Nuk do t'ju ofendoj më. dhe në një varr
Të dy do të biem në gjumë, si dy vëllezër të vegjël.
genjen
Gënjeshtra. Nëse ai po mashtronte,
dhe asgjë më shumë. Kjo eshte. Përndryshe,
do të shihni gjithashtu
Sa shumë do të më lëndojë që kam qenë kështu.
Gënjeshtra. Mbylle gojën.
Tani është në rregull.
Si herë të tjera më bën të njëjtën gjë,
por edhe une keshtu kam qene.
Për mua, i cili kishte parë aq shumë, nëse vërtet
ti po qante,
që herët e tjera thjesht qëndrove
në grykat e tua të ëmbla,
për mua që as në ëndërr nuk i besove,
Lotët e tu më fituan.
Ajo është bërë.
Por ju tashmë e dini: e gjitha ishte një gënjeshtër.
Dhe nëse vazhdoni të qani, mirë atëherë!
Përsëri, as që duhet t'ju shoh kur luani.
gjysmë dritë
Kam ëndërruar një arratisje. dhe kam ëndërruar
dantella juaj e shpërndarë në dhomën e gjumit.
Përgjatë një skele, disa nënë;
dhe pesëmbëdhjetë vitet e saj duke ushqyer me gji në një orë.
Kam ëndërruar një arratisje. Një "përgjithmonë"
psherëtiu në shkallën e një harku;
Unë kam ëndërruar për një nënë;
disa perime të freskëta,
dhe plejada e një aurore.
Përgjatë një skele…
Dhe përgjatë një qafe që mbytet.
Mungon
Mungon! Mëngjesin që shkoj
më tej, në Mister,
si vijimi i vijës së pashmangshme,
këmbët tuaja do të futen në varreza.
Mungon! Në mëngjes shkoj në plazh
nga deti i hijes dhe perandoria e qetë,
si një zog i zymtë shkoj,
panteoni i bardhë do të jetë robëria juaj.
Do të jetë bërë natë në sytë e tu;
dhe do të vuash, dhe pastaj do të marrësh
të bardhët e penduar të penduar.
Mungon! Dhe në vuajtjet tuaja
duhet të kalojë midis një britme bronzi
një pako pendimesh!
buka jonë
Mëngjesi pihet… Tokë e lagësht
i varrezave mban erë gjaku të dashur.
Qyteti i Dimrit… Kryqëzata Kafshuese
e një karroce për të tërhequr duket
një emocion i shpejtë i lidhur me zinxhirë!
Do të doja të trokas në të gjitha dyert,
dhe kërkoj nuk e di kush; dhe me vone
shikoni të varfërit dhe, duke qarë me zë të ulët,
jepini të gjithëve copa bukë të freskëta.
dhe plaçkitini të pasurit vreshtat e tyre
me dy duar të shenjta
që me një goditje drite
Ata fluturuan pa gozhdë nga Kryqi!
Qerpikët e mëngjesit, mos u ngrini!
Na jep bukën tonë të përditshme,
Zotëri…!
Të gjitha kockat e mia janë të huaja;
ndoshta i kam vjedhur!
Erdha për t'i dhënë vetes atë që ishte ndoshta
caktuar për një tjetër;
dhe mendoj se, po të mos kisha lindur,
një tjetër i varfër do ta pijë këtë kafe!
Unë jam një hajdut i keq… Ku do të shkoj!
Dhe në këtë orë të ftohtë, kur toka
e kapërcen pluhurin njerëzor dhe është kaq e trishtueshme,
Do të doja të trokas në të gjitha dyert,
dhe lut nuk e di kujt, falje,
dhe bëjini copa të vogla bukë të freskët
këtu, në furrën e zemrës sime…!
Burimi: Poezitë e shpirtit