+7 poezi të shkruara nga gratë

Ka shumë poetë në botë

Sepse në shumë raste ata janë heshtur; sepse për arsye që vazhdojnë edhe sot dhe nuk i kuptojmë, ato ende injorohen në krahasim me seksin mashkull; sepse ato kanë po aq cilësi sa ato të shkruara nga burrat; sepse është gjithashtu letërsi dhe këtu, në këtë blog letrar, ne jemi të përkushtuar të flasim për letërsi të mirë ... Për të gjitha këto arsye dhe më shumë që mund të vazhdoja t'ju jepja, sot ju sjell një artikull me 5 poezi të shkruara nga gratë.

Gjykoni vetë ... Ose më mirë akoma, mos gjykoni, thjesht kënaquni ...

Poetja e parë femër në botë

Shumë poezi të famshme janë shkruar nga gratë

Megjithëse gratë janë zbritur në vendin e dytë në të gjitha artet, e vërteta është se ishin ato që spikatën në raste të caktuara. Dhe diçka që nuk dihet është se, poeti i parë, ishte një grua, dhe jo një burrë. Ne flasim për Enheduanna, vajza e mbretit Sargon I i Akadit.

Enheduanna ishte priftëresha e Nannar, perëndisë sumeriane të hënës. Në kohën e saj, si pushteti politik ashtu edhe ai fetar ishin një, dhe kjo është arsyeja pse ajo merrte pjesë në qeverinë e Ur. Ajo ishte gjithashtu, siç ju kemi thënë, poeti i parë në botë.

Poezia e Enheduanna karakterizohet nga të qenit natyra fetare. Ai e shkroi atë në pllaka argjile dhe me shkrim kuneiform. Pothuajse të gjitha poezitë i drejtoheshin perëndisë Nannar, tempullit, apo edhe perëndeshës Inanna, e cila mbrojti dinastinë Akkad (së cilës ajo i përkiste).

Në fakt, një nga poezitë që ruhet është si më poshtë:

Lartësimi i Enheduanna në Inanna

INNANA DHE THELBSIT D hyjnore

Zonjë e të gjitha esencave, dritë e plotë, grua e mirë

veshur me shkëlqim

kë të duan qielli dhe toka,

mik i tempullit të An

ju vishni zbukurime të shkëlqyera,

ju uroni diademën e kryeprifteshës

duart e të cilit mbajnë shtatë esencat,

i ke zgjedhur dhe ke varur nga dora.

Ju keni mbledhur esencat e shenjta dhe i keni vendosur ato

shtrënguar në gjinjtë tuaj

INNANA DHE AN

Si një dragua e ke mbuluar tokën me helm

si bubullima kur gjëmoni mbi tokë

pemët dhe bimët bien në rrugën tuaj.

Ju jeni një përmbytje që zbret nga

nje mal,

Oh fillore,

Hyjnesha Hënore e Qiellit dhe Tokës!

zjarri yt fryhet përreth dhe bie

kombi ynë.

Zonja hipur mbi nje bishe,

Akoma ju jep cilësi, urdhra të shenjtë

dhe ju vendosni

ju jeni në të gjitha ritet tona të mëdha

Kush mund të të kuptojë?

INNANA DHE ENLIL

Stuhitë ju japin krahë

shkatërrues i tokave tona.

I dashur nga Enlil, ju fluturoni mbi kombin tonë

ju u shërbeni dekreteve të An.

Oh zonja ime, duke dëgjuar tingullin tënd

kodrat dhe fushat respektohen.

Kur të qëndrojmë para teje

i tmerruar, duke u dridhur në dritën tënde të pastër

i stuhishme,

ne marrim drejtësi

këndojmë, i vajtojmë dhe

qajmë para teje

dhe ne ecim drejt teje përmes një shtegu

nga shtëpia e psherëtimave të mëdha

INNANA DHE ISHKUR

Ju i hiqni të gjitha në betejë.

O zonja ime në krahët e tu

ju mbani tokën e korrur dhe sulmoni

të maskuar

në një stuhi sulmuese,

Ju gjëmoni si një stuhi e tërbuar

Ju bubulloni dhe vazhdoni të gjëmoni dhe fryni

me erëra të liga.

Këmbët tuaja janë plot shqetësim.

Në harpën tuaj të psherëtimave

E dëgjoj avionin tënd

INNANA DHE ANUNA

Oh zonja ime, Anuna, të mëdhenjtë

Zotat,

Duke përplasur si lakuriqët e natës para jush,

ata janë fluturuar drejt shkëmbinjve.

Ata nuk kanë guximin të ecin

para shikimit tënd të tmerrshëm.

Kush mund ta zbusë zemrën tuaj të tërbuar?

Jo më pak Zot.

Zemra juaj keqdashëse është përtej

temperancën

Zonjë, ju mëndafshi mbretëritë e bishës,

ti na ben te lumtur

Zemërimi juaj është përtej dridhjes

O bijë e madhe e Suen!

Kush të ka mohuar ndonjëherë

nderim,

Zonjë, supreme në tokë?

INANNA DHE EBIH

Në malet ku nuk jeni

i nderuar

bimësia është e mallkuar.

Ju keni kthyer ato

bileta të mëdha.

Për ju lumenjtë janë të fryrë me gjak

dhe njerëzit nuk kanë asgjë për të pirë.

Ushtria malore po vjen drejt teje

i zënë rob

spontanisht.

Parakalojnë të rinj të shëndetshëm

para jush

spontanisht.

Qyteti vallëzues është plot

stuhi,

duke ngarë të rinjtë

drejt teje, robër.

Poezi të tjera nga gratë që duhet të njihni

Kënaquni të lexoni poezi të shkruara nga gratë

Gratë kanë qenë gjithmonë pjesë e botës, dhe për këtë arsye, ato gjithashtu kanë qenë krijuese. Ata kanë shpikur objekte, kanë kryer arte të shumëfishta (letërsi, muzikë, pikturë, skulpturë ...).

Duke u përqëndruar në letërsi, gruaja ka lënë gjurmë në hapin e saj. Në poezi, ka shumë emra femra që bien në sy, si: Gloria Fuertes, Rosalía de Castro, Gabriela Mistral ...

Por e vërteta është se ata nuk janë të vetmit. Prandaj, këtu ju lëmë të tjerët poezi te shkruara nga gra që ju të zbuloni.

«Unë ngrihem» (Maya Angelou)

Ju mund të më përshkruani në histori

me gënjeshtra të përdredhura,

Ju mund të më tërheqni në vetë plehrat

Akoma, si pluhur, zgjohem.

A ju huton pafytyrësia ime?

Sepse eci sikur kam puse vaji

Pompimi në dhomën time të ndenjes.

Ashtu si hënat dhe dielli,

Me sigurinë e baticave,

Si shpresat që fluturojnë lart

Pavarësisht gjithçkaje, ngrihem.

Dëshironi të më shihni të shkatërruar?

Me kokën ulur dhe sytë ulur?

Dhe shpatullat u rrëzuan si lotë.

Dobësuar nga britmat e mia me shpirt.

A ju ofendon arroganca ime?

"Unaza" (Emily Dickinson)

Kisha një unazë në gisht.

Era midis pemëve ishte e çrregullt.

Dita ishte blu dhe e ngrohtë dhe e bukur.

Dhe më zuri gjumi në barin e imët.

Kur u zgjova dukej e befasuar

dora ime e pastër midis pasdites së kthjellët.

Unaza midis gishtit tim ishte zhdukur.

Sa kam tani në këtë botë

Isshtë një kujtim me ngjyrë të artë.

"Milionerë" (Juana de Ibarbourou)

Kape dorën time. Le të shkojmë në shi

zbathur dhe i veshur rrallë, pa një çadër,

me flokët në erë dhe trupin në përkëdhelje

i zhdrejtë, freskues dhe i imët, i ujit.

Lërini fqinjët të qeshin! Meqenëse jemi të rinj

dhe të dy e duam njëri-tjetrin dhe na pëlqen shiu,

ne do të jemi të lumtur me një gëzim të thjeshtë

e një shtëpie harabelash që shuhet në rrugë.

Përtej janë fushat dhe rruga e akacies

dhe e pesta e kushtueshme e atij zoti të gjorë

milioner dhe i trashë, i cili me gjithë arin e tij,

Nuk mund të na blija një ons thesar

e pafalshme dhe supreme që na ka dhënë Zoti:

jini fleksibël, jini të rinj, jini plot dashuri.

"Kapriçoja" (Amparo Amorós)

Dua të jem akoma e vendosur dhe të udhëtoj

në një aeroplan privat luksoz

për të marrë trupin për të nxirë

te Marbella dhe shfaqen natën

në ahengjet që bëjnë revistat

midis fisnikëve, play-djemve, vajzave të bukura dhe artistëve;

martohuni me një Earl edhe nëse ai është i shëmtuar

dhe ia dhuroj pikturat e mia një muzeu.

Unë kam marrë vazhdimin për t'u larguar

në kopertinën e Vogue për veshje

gjerdanë me gaz me diamante

në qafat më mahnitëse.

Të tjerët që janë më keq e kanë arritur atë

bazuar në nënshkrimin e një burri të mirë:

ata që janë të pasur dhe të moshuar pajtohen

nëse atëherë mund t’i mbani larg

të lidh ty një Kurd të dashur

duke montuar kështu një çështje skandaloze.

Mamaja, mamaja, akoma e vendosur dua të jem

dhe nga sot do ta propozoj!

"Kopshti Manor" (Sylvia Plath)

Burimet e thara, trëndafilat mbarojnë.

Temjan i vdekjes. Dita jote po vjen.

Dardhat shëndoshen si Buddhat minimale.

Një mjegull blu, remora nga liqeni.

Dhe ju po kaloni orën e peshkut,

shekujt krenarë të derrit:

gishti, balli, putra

lindin nga hija. Historia ushqen

ato brazda të mundura,

ato kurora akantusi,

dhe korbi zbut rrobat e tij.

Heather me push të ashpër ju trashëgoni, bee elytra,

dy vetëvrasje, ujq të penduar,

orët e zeza. Yje të fortë

se zverdhja ata tashmë po ngjiten në qiell.

Merimanga në litarin e saj

kryqëzohet liqeni. Krimbat

ata largohen vetëm nga dhomat e tyre.

Zogjtë e vegjël bashkohen, konvergojnë

me dhuratat e tyre drejt kufijve të vështirë.

"Vetë-eutanazia sentimentale" (Gloria Fuertes)

Unë u largova nga rruga
për të mos u penguar,
për të mos bërtitur
vargje më pretenduese.
Kam kaluar shumë ditë pa shkruar,
pa te pare ty
pa ngrënë por duke qarë.

"Ankohu për fatin" (Sor Juana)

Për të më ndjekur, botë, për çfarë të intereson?
Si mund të të ofendoj, kur thjesht provoj
vë bukuritë në mirëkuptimin tim
dhe jo mirëkuptimi im në bukuritë?

Unë nuk vlerësoj thesare ose pasuri,
dhe kështu gjithmonë më bën më të lumtur
vë pasuri në mirëkuptimin tim
sesa kuptimi im në pasuri.

Dhe unë nuk vlerësoj bukurinë që ka skaduar
Shtë plaçkë civile e epokave
as pasuria nuk me kenaq fementida,

duke marrë për më të mirën në të vërtetat e mia
konsumoni kotësi të jetës
sesa të konsumosh jetën në kotësi.

"Dashuria që hesht" (Gabriela Mistral)

Nëse do të të urreja, urrejtja ime do të të jepte
me fjalë, kumbuese dhe e sigurt;
por te dua dhe dashuria ime nuk ka besim
ndaj kësaj bisede burrash, kaq të errët.

Ju do të donit që ajo të kthehej në një britmë,
dhe vjen nga aq thellë sa është zhbërë
rrjedha e tij e ndezur, i ra të fikët,
para fytit, para gjoksit.

Jam njësoj si një pellg i plotë
dhe unë ju duket një burim inert.
Të gjitha për heshtjen time të trazuar
e cila është më e urryer se sa të hysh në vdekje!

"Përkëdhelja e humbur" (Alfonsina Storni)

Përkëdhelja pa ndonjë shkak shkon nga gishtat e mi,
më del nga gishtat ... Në erë, ndërsa kalon,
përkëdhelja që endet pa destinacion ose objekt,
përkëdhelja e humbur kush do ta marrë?

Unë mund ta dua sonte me mëshirë të pafund,
Mund ta dua të parin që do të mbërrijë.
Askush nuk vjen. Ato janë vetëm shtigjet me lule.
Përkëdhelja e humbur do të rrokulliset… rrokulliset

Nëse në sytë të puthin sonte, udhëtar,
nëse një psherëtimë e ëmbël tund degët,
nëse një dorë e vogël shtyp gishtat
që të merr dhe të lë, që të arrin dhe të lë.

Nëse nuk e shihni atë dorë, as atë gojë puthëse,
nëse është ajri që end iluzionin e puthjes,
o udhëtar, sytë e të cilit janë si parajsa,
Në erën e shkrirë, a do të më njihni?

"Ata thonë se bimët nuk flasin" (Rosalía de Castro)

Ata thonë se bimët nuk flasin, as burime, as zogj,
As ai lëkundet me thashethemet e tij, as me shkëlqimin e tij yjet,
Ata e thonë atë, por nuk është e vërtetë, sepse gjithmonë kur kaloj,
Për mua ata murmurisin dhe thërrasin:
Atje shkon ëndërrimi i çmendur
Me pranverën e përjetshme të jetës dhe fushave,
Dhe shumë shpejt, shumë shpejt, flokët e saj do të jenë gri,
Dhe ajo sheh, duke u dridhur, e ftohtë, se acari mbulon livadhin.

Ka gri në kokën time, ka acar në livadhe,
Por unë vazhdoj të ëndërroj, dremitës i varfër, i pashërueshëm,
Me pranverën e përjetshme të jetës që shuhet
Dhe freskia shumëvjeçare e fushave dhe shpirtrave,
Megjithëse disa janë tharë dhe megjithëse të tjerët janë djegur.

Yjet dhe burimet dhe lulet, mos murmurisni për ëndrrat e mia,
Pa to, si të admiroj ty apo si të jetosh pa to?


Një koment, lëre tuajën

Lini komentin tuaj

Adresa juaj e emailit nuk do të publikohet. Fusha e kërkuar janë shënuar me *

*

*

  1. Përgjegjës për të dhënat: Miguel Ángel Gatón
  2. Qëllimi i të dhënave: Kontrolloni SPAM, menaxhimin e komenteve.
  3. Legjitimimi: Pëlqimi juaj
  4. Komunikimi i të dhënave: Të dhënat nuk do t'u komunikohen palëve të treta përveç me detyrim ligjor.
  5. Ruajtja e të dhënave: Baza e të dhënave e organizuar nga Occentus Networks (BE)
  6. Të drejtat: Në çdo kohë mund të kufizoni, rikuperoni dhe fshini informacionin tuaj.

  1.   Ana Maria Serra dijo

    Zgjedhje e shkëlqyeshme e autorëve dhe poezive. Toshtë të udhëtosh nëpër tema klasike të kohës nga vështrimi dhe realiteti femëror, gjithmonë aktual, i shprehur sipas teknikave të secilës epokë. Urime