فوٽوگرافي. راؤ
منول ماچادو گذاري ويو ا Madridوڪي ڏينهن تي ميڊريز ۾ ا likeڪلهه وانگر 1947. ماچاڊو ڀائرن جو وڏو ، هو ۽ انتونيو ٻه اسپين جي شاعرن ۾ تمام گهڻا مشهور ۽ سڃاڻندڙ شاعر آهن. هن کي خاص طور تي سڀني کان اهم سمجهيو ويندو آهي دنيا ۾. جديديت. انهي کي ياد ڪرڻ ۾ اتي ٿيندو آهي چونڊ نظمن جو هن جي ڪم جا شارٽس ۽ سوناميٽس.
منول ماچادو
سيول ۾ ائو ، هن جي ڪم جو سٺو حصو اندلس جي لوڪل طرزن جي استعمال سان منسوب ڪيو ويو آهي جديد طريقي سان اثرات وانگر ، مثال طور ، رابن داريو.
انهن مان ڪجهه مشهور عنوانَ ماشادو جا آهن قومي موڪل, خراب نظم o ڳائي پيارو. هن پنهنجي ڀاءُ انتونيو سان گڏ ڪيترائي ڪم پڻ لکيا ۽ ميمبر هو رائل اسپين اڪيڊمي.
شاعرن جو انتخاب
مرو ، ننڊ
«پٽ ، آرام ڪرڻ ،
سمهڻ ضروري آهي ،
نه سوچ،
محسوس نه ڪيو ،
خواب ناهي ... »
«ماءُ ، آرام ڪرڻ ،
مرڻ".
سج لٿي (سونهنٽ)
اها هڪ بي آواز ۽ وڏي سڙي هئي
سمنڊ جو آواز ته دوپہر ... ڏينهن ،
مرڻ نٿا چاهيون ، سونن پنن سان
ٽڪر کي باهه ڪ caughtي وئي.
پر اُن جو سمنڊ سمنڊ کي بلند ڪري ويو
۽ سج اڀرندي ئي ، ڪنھن عظيم بستري تي ،
سونهري پيشاني لہرن ۾ وڪوڙي وئي ،
هڪ باهه ۾ بند ٿيل.
منهنجي غريب لاءِ بيٺل جسم لاءِ
منهنجي غم زده روح لاءِ
منهنجي زخمي زخم دل لاءِ ،
منهنجي تلخ وڳوڙي زندگيءَ لاءِ ...
پيارا سمنڊ ، گھربل سمنڊ
سمنڊ ، سمنڊ ۽ ڪجهه به نه سوچڻ!
اوڀر (سونهنٽ)
انتوني ، جادوگر Cleopatra جي تلفظ ۾ ،
سونهن پيالو وساري ٿو ته اهو نيمار مان ڀرپور آهي.
۽ ، ڀينرون خوابن ۾ ايمان آڻيندڙ ، منڇر کي جنم ڏيندي ،
هن جي اکين ۾ هر شيءَ هن جي سپاهي جي روح آهي.
راڻي ، پتي کانپوءِ پني ، پنهنجي گلن کي پائڻ ،
انتونيو جي گلاس ۾ هو انهن کي پياري ڇڏيندو آهي ...
۽ ويڙهاڪن ۽ محبتن جو داستان جاري رکي ٿو ،
اوڀر جي جادو جي روايتن ۾ سکيو ...
روڪيو ... ۽ انتونيو پنهنجو گلاس وساريل ڏسي ٿو ...
پر اهو پنهنجي هٿ کي سون جي تري تي رکي ،
۽ ، مسڪين ، آهستي پنهنجي طرف ، هو ان کي واپس وٺي ٿو ...
ان کان پوءِ ، هميشه ڀاڙيندڙن جي اکين ۾ ڌڪ ڌڪ ،
هن جي lipsنگهن واري لپڪن کي آواز جي چمي سان مهاڙي ڇڏيندو آهي ...
۽ هو پيالي کي ٻانهن کي ڏئي ٿو ، ڪير پيئندو آهي ۽ ختم ڪري ٿو ...
زوال
پارڪ ۾ ، مان صرف ...
اهي بند ٿي چڪا آهن
۽ ، وساري ڇڏيو
اڳوڻي پارڪ ۾ ، اڪيلو
انهن مون کي ڇڏيو آهي.
سڪل پن ،
مامو ،
تڪليف ڏيندڙ ،
زمين کي ڇڏي ڏي ٿو ...
مان ڪجھ به نٿو knowاڻان
مون کي ڪجهه نٿو گهرجي ،
مون کي ڪا به اميد ناهي.
ڪجهه به نه…
ميرپور
انهن مون کي پارڪ ۾ ڇڏي ڏنو
وساريل ،
… ۽ اهي بند ٿي ويا آهن.
ميلنڪووليا
مون کي ڪڏهن ڪڏهن اداس محسوس ٿيندو آهي
پراڻي خزاں جي ٻپڙي وانگر
سعودين جو نالو کانسواءِ ،
غمگين غم جي سڻڀا ...
منهنجي سوچ ، پوءِ ،
مئل جي قبرن سان وڙھندا
۽ صنوبر ۽ ولوئن جي چوڌاري
اھو ، ڏوھ ، اھي رکو ... ۽ مون کي ياد آھي
اداس ڪهاڻيون ، بغير شاعري جي ... ڪهاڻيون
ته منهنجا وار تقريبن اڇا آهن.
شهزادو
ست سج لهي ويا آهن
شهزادي جي سوليو
ستن سج جا.
هن جي سونهن ساڙڻ
اها شعلن جو بنڊل آهي
ھزار سرخ جي.
هن جو منهن ، اهو ڪو به نه
ڏسي انڌو
بادل لڪائين ٿا.
هن جي سلطنت ، جهان ،
هو سڀ ڪجھ ڪري سگھي ٿو
هو سڀ knowsاڻي ٿو ...
۽ هن جي اکين ۾ ، جن جي
لائي ڏس ، مارو
سڀ دردَ!
گويڪن
شراب ، احساس ، گٽار ۽ شاعري ،
اهي منهنجي وطن جا گانا ٺاهن ٿا ...
گيت ...
ڪير چوندو گانو ، اندلس چوي ٿو.
پراڻي وڻ جي ٿڌي ساھ ۾
هڪ اونداهو وار ڇوڪرو گٽار کي دٻائي ٿو ۔۔۔
گيت ...
ڪا شيءِ جيڪا پرواه ۽ ڪجهه ته آنسو.
جيڪو سوزيئر جيڪو ڳائي ٿو ۽ عملي جيڪو روئي ٿو ۔۔۔
۽ خاموش وقت ڪلاڪ بعد ڪلاڪ ٿيندو آهي.
گيت ...
اهي موري نسل جي فوت ٿيڻ وارا يادگار آهن.
زندگي ڪا اهميت نٿي رکي ، اهو اڳي ئي گم ٿي وئي آهي.
۽ ، آخرڪار ، اهو ڇا آهي ، زندگي؟ ...
گيت ...
ڳائڻ وارو غم ، غم وساري ويندو آهي.
ماءُ ، اُداس ، قسمت؛ غم ، ماءُ ، موت ؛
ڪاريون اکيون ، ڪارا ، ۽ ڪاري قسمت.
گيت ...
انهن ۾ ، روح جي آواز کي و isي ويندي آهي.
گويڪن. منهنجي ملڪ جا گيت ...
گيت صرف اندلس جا آهن.
گيت ...
منهنجي گٽار وٽ وڌيڪ ياداشت نه آهي.
تبصرو ڪرڻ جو پهريون