Esteban Navarro: pisarz i policjant.
Cieszymy się, że mamy dziś na naszym blogu Estebana Navarro, Murcia, 1965, pisarza i policjanta, numer jeden w sprzedaży na Amazon.
Actualidad Literatura: Murcian z urodzenia i Huesca z adopcji, funkcjonariusz policji i pisarz, autor wielogatunkowy i pasjonat gatunku czarnego, profesor Kanaryjskiej Szkoły Twórczości Literackiej, twórca Konkursu Policji i Kultury, współpracownik Festiwalu Aragón Negro i współpracownik dwóch gazet regionalnych z twojego adoptowanego kraju, Aragonii. Osoba trudna do zaszufladkowania, poruszasz się w różnych światach.Jakie są Twoje pasje, siła napędowa Twojego życia i Twoje historie? Jaki jest człowiek stojący za pisarzem?
Estebana Navarro: Pisanie to przede wszystkim konieczność. Albo choroba, bo potrzebuję codziennych lekarstw, czyli pisania. Myślę, że mam wiele rzeczy do opowiedzenia i muszę im powiedzieć. Kto nie wymyśla, nie żyje, powiedziała kiedyś Ana María Matute, i czuję, że muszę wymyślać, tworzyć i przekazywać to, co zostało wymyślone i stworzone poprzez literaturę.
AL: «Kliknij, dzień dobry. Kawa i prasa. » W ten sposób budzisz się każdego ranka na swoim koncie na Twitterze @Estebannavarros. . Ponad 5.000 obserwujących. Fenomen portali społecznościowych stwarza dwa typy pisarzy: tych, którzy ich odrzucają i tych, którzy ich uwielbiają. Wydaje się, że masz z nimi świetne relacje. W tej chwili, po słynnym odejściu Lorenza Silvy z Twittera, nie mogę się powstrzymać od pytania, co przynoszą ci sieci społecznościowe? Co pozytywnego wnoszą do twojego życia, twojego zawodu? Czy przewyższają niedogodności?
EN: Sieci społecznościowe znajdują siłę napędową mojej frustracji, udostępniając wszystko, co uważam za dobre. To jest magia RRSS i kłamstwo, ponieważ wszystko w nich jest, lub wierzymy, że jest dobre. El Clic, dzień dobry. Kawa i prasa to sposób na rozpoczęcie dnia. Zacząć i powiedzieć, że zacząłem. Piszę to do przeczytania dla innych, ale w rzeczywistości jest to wiadomość, którą mówię do siebie: dzień dobry, Esteban. Zacznij dzień i rób wszystko. Tym, co rekompensuje RRSS, jest ich wykorzystanie. Jest wiele trolli, które chcą wyrządzić szkody, tak jakby to był skorpion, który wchodzi, kłuje i opuszcza pozostawiając ślad dyskomfortu. Jeśli wiesz, jak ich unikać (blokować) i pozbyć się pewnych złośliwych opinii, RRSS jest przede wszystkim przydatnym narzędziem komunikacji.
AL: Pisarze mieszają i odwirowują swoje wspomnienia i historie, które usłyszeli, tworząc postacie i sytuacje. W różnych mediach stwierdziłeś, że prasa daje pomysły, inspiruje scenariusze i wydarzenia do powieści, które piszesz. To sprawia, że Twoje powieści są odzwierciedleniem dzisiejszego społeczeństwa. Który z różnych gatunków, w których są oprawione Twoje powieści, ma bardziej społeczny barometr? Jakie tematy Cię interesują poza historią, która je obejmuje?
EN: Zwykle piszę kryminały lub kryminały. A tego typu powieści są bardzo krytyczne wobec społeczeństwa, ponieważ społeczeństwo musi być krytykowane za jego poprawę. Jest wiele rzeczy, które są błędne i w powieści trzeba je podkreślić, aby społeczeństwo zareagowało i wiedziało, jak zobaczyć swoje odbicie. Lubię pisać o policji, ponieważ sama policja jest jedną z podstawowych osi, na których opiera się nasze społeczeństwo, aw jej ręku znajduje się rozwiązanie wielu zła, dlatego ważne i istotne jest, aby społeczeństwo wierzyło w swoją policję . Interesuje mnie zło, ale szczególnie zło, które wszyscy nosimy w sobie, ponieważ jest to najgorsze zło, jakie istnieje. Nie możemy zapominać, że źli faceci to nie ci, których nie możemy zobaczyć, ci, którzy są daleko od nas, źli ludzie to my i oni są wśród nas.
AL: Głównie czarny gatunek, ale także science fiction z Reaktor łożyskowy i magicznego realizmu z Gargulec z Otína.
Czy istnieje połączenie między nimi wszystkimi? W jakim stylu wolą Cię Twoi czytelnicy?
EN: Prawda jest taka, że pisząc nie myślę o czytelnikach, bo gdybym to zrobił, nie pisałbym. Związek między reaktorem Beringa, gargulcem Otína lub historią policyjną polega na tym, że wszystkie są historiami, po prostu osadzonymi w różnych ustawieniach i z różnymi postaciami.
AL: Większość autorów czarnego gatunku jest wierna protagoniście, detektywowi, policjantowi, sędziemu czy koronerowi, w twoim przypadku jesteś też wielopostaciowością, w najczystszym stylu Agathy Christie. W twoich powieściach spotykamy Moisésa Guzmána i Dianę Dávilę. Czy łatwiej jest ożywić Mojżesza lub Dianę?
EN: Postacie to narzędzia, których używam w powieści. Użycie takiej czy innej postaci to sytuacja, którą sugeruje sama fabuła. Postacie są tam, gdzie są potrzebne i spełniają swoją rolę. Później, jeśli nie są już potrzebne lub nie pasują do innej powieści, rezygnuje się z nich. „Występ” Moisésa Guzmána i Diany Dávili został przedłużony, ponieważ byli ważni dla historii, które musiał opowiedzieć. Bez nich nie byłoby to możliwe, ale odpowiadając na pytanie, z Moisésem czułam się bardzo komfortowo, być może dlatego, że jesteśmy w tym samym wieku i myślimy w podobny sposób.
Esteban Navarro: pisarz wielogatunkowy z pasją do kryminałów.
AL: Jakie są szczególne chwile w Twojej karierze zawodowej jako pisarza i policjanta? Tych, które powiesz swoim wnukom.
EN: Niestety jako pisarz mam lepsze wspomnienia niż jako policjant. Jeśli chodzi o policję, byłem bardzo rozczarowany wydarzeniami, które nigdy nie powinny się wydarzyć, ale posłużyły mi do zobaczenia z bliska i zazdrości. Jeśli chodzi o wspomnienia literackie, wolę tydzień, w którym dowiedziałem się, że byłem finalistą nagrody Nadal. To były magiczne godziny, w których dotykałem nieba i wiedziałem, że nie mogę wygrać tej nagrody, między innymi dlatego, że nie pochodziła od tego wydawcy. Ale fakt bycia tam był już nagrodą.
AL: Twoja najnowsza książka, Znak Pentagonu, właśnie opublikowany, czy jest już następny projekt? Czy jesteś jednym z tych, którzy rozpoczynają następną powieść zaraz po zakończeniu poprzedniej, czy potrzebujesz czasu na twórczą regenerację?
EN: Na początku powiedziałem, że jestem chory na pisanie i że muszę pisać ciągle. Zawsze piszę i zawsze mam na myśli projekty, a czasem nawet piszę kilka powieści w tym samym czasie. Teraz, jak tylko skończę ten wywiad, od razu zacznę pisać.
AL: Masz jakieś hobby lub przyzwyczajenia podczas pisania? Kiedy decydujesz, że powieść jest gotowa do publikacji? Czy masz osoby, którym przekazujesz swoje powieści przed dokonaniem ostatecznej korekty z ich sugestiami?
EN: Moim jedynym hobby jest to, że nie zaczynam powieści, dopóki nie mam tytułu. Nie mogę pisać na pustej stronie bez tytułu powieści. Moim pierwszym czytelnikiem, moim najlepszym czytelnikiem, jest moja żona; Zawsze czyta moje rękopisy i wnosi swój fragment.
AL: Było wiele kłopotów z twoją powieścią A Police Story, na którą zaskarżyłeś swoich kolegów z komisariatu. Ostatecznie zwyciężył zdrowy rozsądek i nie doszło do niczego poważnego. 24 lata w policji, z czego 15 w Huesca, całe życie poświęcone ciału i nieustanny hołd, jaki wy oddajecie mu poprzez powieści. Czy w twoim życiu jako policjanta jest coś przed i po tym niefortunnym zdarzeniu?
EN: To niefortunne wydarzenie, jak powiedziałeś, zmieniło wszystko. Nic nie jest takie samo i nie będzie. Heraklit powiedział, że nikt nie kąpie się dwa razy w tej samej rzece i wraz z tym oburzeniem rzeka się zmieniła, ale ten, kto się kąpie, również się zmienił. Byłem rozczarowany i zdałem sobie sprawę, jak daleko może zajść zazdrość. Pod koniec bardzo poważnego wykroczenia, o które prosili, wszystko było ostrzeżeniem, które jest czymś w rodzaju uderzenia w nadgarstek. I to jest to, że zawsze utrzymywałem, że nie zrobiłem nic złego. Ani ja.
AL: Nigdy nie proszę pisarza, aby wybierał między swoimi powieściami, ale proszę, aby znać cię jako czytelnika. Jaka była pierwsza książka, którą pamiętasz, ta, która wywarła na tobie wpływ lub sprawiła, że pomyślałeś, że być może pewnego dnia być pisarzem? Jakich autorów, których pasjonujesz, takich, jakie kupujesz jako jedynych opublikowanych?
EN: Jedną z książek, które mi oznaczyłeś, była bez wątpienia „Obraz Doriana Graya”. A moja książka z dzieciństwa to „Logan's Run”. Myślę, że przeczytałem ją z pół tuzina razy.
AL: Mając 14 opublikowanych powieści, numer jeden w sprzedaży na Amazon, konsekrowany pisarz powieści kryminalnych, ocierający się o sławę, liczne nagrody i wyróżnienia na swoim koncie, publikowałeś z różnymi wydawcami i zdecydowałeś się na DTP, więc sporadycznie … Samodzielna decyzja, czy tak trudno jest dużemu wydawcy postawić na pisarza, nawet jeśli ma on już taką pozycję jak Esteban Navarro?
EN: Kwestia artykułów redakcyjnych jest katastrofalna. Właściwie nie mam teraz wydawcy, ponieważ Penguin Random House, który nabył Ediciones B, już mnie nie publikuje. Ediciones B nie publikowało mnie od 2015 roku, więc można powiedzieć, że nie mam wydawcy. Ale jeśli mam być szczery, nie obchodzi mnie to, bo lubię pisać i piszę dalej. Gromadzę powieści i zacząłem je publikować i tam będę kontynuował.
AL: Czy w dzisiejszych czasach można zarabiać na życie z pisania?
EN: Nie.
AL: Uznany przez Amazon za jednego z założycieli pokolenia Kindle,
Jak widzisz przyszłość papierowej książki? Czy może współistnieć z formatem cyfrowym?
EN: Może i będzie musiała współistnieć, chociaż rola ta będzie coraz bardziej tracić na znaczeniu.
AL: Czy piractwo literackie cię krzywdzi? Myślisz, że pewnego dnia go skończymy?
EN: Nie skończymy i myślę, że pójdzie dalej. Czy pamiętasz sklepy wideo?
AL: Na zakończenie, jak zawsze, zadam Ci najbardziej intymne pytanie, jakie może zadać pisarz: Dlaczego piszesz?
EN: Ponieważ tego potrzebuję.
Dziękuję Esteban Navarro, życzę wielu sukcesów, aby passa się nie skończyła i nadal zaskakujesz nas każdą nową powieścią.