Współczesna poezja latynoamerykańska (II)

Wczoraj rozpoczęliśmy ten podwójny artykuł, od pierwszej części «Współczesna poezja latynoamerykańska« w którym rozmawialiśmy z Wami o tak wybitnych poetach jak Gabriela Mistral, José Marti czy Pablo Neruda. W tej odsłonie przedstawiamy kolejne 3 nie mniej znakomite niż poprzednie. Jest o César Vallejo, Vincente Huidobro y Octavio Paz.

Jeśli chcesz nadal cieszyć się dobrą poezją przywiezioną z drugiej strony stawu, zostań i przeczytaj ten artykuł. Obiecujemy, że będziesz się dobrze bawić.

César Vallejo

to peruwiański poezji awangardowej urodzonej w 1982 roku i zmarłej w 1938 roku wyróżniał się swoją bardzo ważną twórczością poetycką. Jego praca „Czarni Heroldowie” Wydany w 1919 roku zachowuje echa modernizmu, ale wiele jego wierszy, które koncentrują się na cierpieniu i udręce, zaczyna się od nieregularnego metra i jest napisanych bardziej nieformalnym tonem niż dotychczas.

Jak pisze, widzimy, jak wygnanie, śmierć jego matki, tragiczna i brutalna hiszpańska wojna domowa oraz ogólnie niesprawiedliwość, odbiją się dużą częścią jego przyszłej pracy. W tym krótkim, poświęconym mu fragmencie chcemy Ci trochę zaoferować „Czarni Heroldowie”, w którym ludzki ból jest centralnym motywem pracy:

W życiu są ciosy, tak silne… Nie wiem!
Dmucha jak nienawiść do Boga; jakby przed nimi,
kac wszystkiego cierpiał
zbierze się w duszy ... Nie wiem!

Jest ich niewielu; ale są ... otwierają ciemne rowy
na najostrzejszej twarzy i najsilniejszych plecach.
Być może będą to źrebaki barbarzyńców Attila;
lub czarnych heroldów, których wysyła nam Śmierć.

Są to głębokie upadki duszy Chrystusa
jakiejś uroczej wiary, którą przeznaczenie bluźni.
Te krwawe hity to trzaski
trochę chleba przypalającego się na drzwiczkach piekarnika.

A człowiek… Biedny… Biedny! Przewróć oczami
kiedy oklaski wzywają nas przez ramię;
zwraca szalone oczy i wszystko przeżywa
gromadzi się w spojrzeniu jak kałuża poczucia winy.

W życiu są ciosy, tak silne… Nie wiem!

Vincente Huidobro

to Chilijski pisarz, także z awangardy poezji hispanoamerykańskiej, podobnie jak César Vallejo, oprócz poezji uprawiał także powieści i teatr.

Fue jeden z założycieli „kreacjonizm”, spadkobierca ultraizmu i opublikowany w 1914 r. pod hasłem „Non serviam”, która zaprzecza, że ​​sztuka powinna naśladować naturę i utrzymuje, że ma tworzyć nowe rzeczywistości słowem.

Huidobro podsumowuje w tym wierszu, że poniżej zobaczymy jego wizję procesu twórczego, traktując go jako manifest swojej teorii kreacjonizmu:

Sztuka poetycka

Niech werset będzie jak klucz
To otwiera tysiąc drzwi.
Liść spada; coś przelatuje;
Jak bardzo powstaje wygląd oczu,
A dusza słuchacza wciąż drży.

Wymyślaj nowe światy i dbaj o swoje słowo;
Kiedy przymiotnik nie daje życia, zabija.

Jesteśmy w cyklu nerwów.
Mięśnie wisi,
O ile pamiętam, w muzeach;
Ale nie dlatego mamy mniej siły:
Prawdziwa wigor
Znajduje się w głowie.

Dlaczego śpiewacie różę, o poeci!
Niech rozkwitnie w wierszu;

Tylko dla nas
Wszystkie rzeczy żyją pod słońcem.

Poeta to mały Bóg.

Octavio Paz

Oktawio Paz, wielki teoretyk niezależności słowa w odniesieniu do rzeczywistości: „Poza światem znaków, który jest światem słów, nie ma świata”. W tym wierszu autorstwa "Salamandra" opublikowany w 1962 roku poeta meksykański podnosi te granice między tym, co realne, a tym, co nierzeczywiste:

Jeśli białe światło jest prawdziwe
tej lampy, prawdziwe
ręka, która pisze, czy są prawdziwe
oczy, które patrzą na to, co jest napisane?

Od jednego słowa do drugiego
to, co mówię, znika.
Wiem, że żyję
między dwoma nawiasami.

I jak dotąd ten podwójny artykuł współczesnej poezji latynoamerykańskiej. Jeśli spodobało Ci się to i chcesz, abyśmy od czasu do czasu spojrzeli wstecz i odzyskali teksty i nazwiska poetów i innych pisarzy, którzy w tamtym czasie ofiarowali nam tak wiele (i nadal nam oferują), wystarczy, że napiszesz nam o tym w naszym komentarze lub sieci społecznościowe. Wesołej czwartkowej nocy!