Giacomo Leopardi był włoskim poetą, który… urodził się w taki dzień jak dzisiaj w Recanati, w 1798. Był także eseistą i w swojej pracy w ogóle ma ton romantyczny i melancholijny czasu, w którym żył. Pochodził ze szlacheckiej rodziny, wychowywał się bardzo sztywno, ale obszerna biblioteka ojca pozwoliła mu zdobyć wiele wiedzy i kultury. Jego tytuły obejmują U stóp pomnika Dantego lub ich Narożniki. To jest wybór od nich.
Giacomo Leopardi - Piosenki
Pieśń XII
Zawsze kochałem to wzgórze
i ogrodzenie, które nie pozwala mi widzieć
poza horyzont.
Patrząc w dal na nieograniczone przestrzenie,
nadludzkie milczenie i ich głęboka cisza,
spotykam moje myśli
a moje serce się nie boi.
słyszę świst wiatru nad polami,
i pośród nieskończonej ciszy po omacku mam swój głos:
Wieczność mnie ujarzmia, martwe pory roku,
obecna rzeczywistość i wszystkie jej dźwięki.
Tak więc w tym ogromie topi się moja myśl:
i jestem delikatnie rozbity na tym morzu.
Pieśń XIV
O ty, zabawny księżycu, dobrze pamiętam
że na tym wzgórzu, teraz rok temu,
Przyszedłem kontemplować Cię w udręce:
i wzniosłeś się ponad ten gaj!
tak jak teraz, że wszystko oświetlasz.
Bardziej drżący i zachmurzony płaczem
która ukazała się moim powiekom, twoja twarz
ofiarował się moim oczom, bo cierpienie
to było moje życie: i nadal jest, nie zmienia się,
o mój drogi księżycu. I nadal się cieszę
zapamiętywanie i odnawianie czasu
mojego bólu. Och, jakie to błogie
w młodości, kiedy jeszcze tak długo
nadzieja jest i pamięć jest krótka,
pamiętanie o rzeczach już przeszłych,
nawet smutne, a nawet jeśli zmęczenie trwa!
Kanto XXVIII
Odpoczniesz na zawsze
zmęczone serce! Oszustwo umarło
to wieczne wyobraziłem sobie. Zmarł. I ostrzegam
to we mnie pochlebnych złudzeń
Z nadzieją umarła nawet tęsknota.
Wieczny odpoczynek;
wystarczy pokonać. Tam nic nie ma
godny twojego bicia serca; ani ziemia!
zasługuje na westchnienie: zapał i nuda
To jest życie, nic więcej, a ja błotem świat.
Uspokój się i rozpacz!
ostatni raz: do naszej rasy Los
on tylko przyznał umieranie. Tak wyniosły,
pogardzaj swoim istnieniem i naturą
a moc trwa!
to w trybie ukrytym
nad powszechną ruiną panuje,
i nieskończoną próżność całości.
Kanto XXXV
Daleko od własnej filii,
biedne delikatne pudełko,
gdzie idziesz? Z buku
gdzie się urodziłem, wiatr mnie porwał.
On, wracając, do lotu
z lasu na wieś,
od doliny do góry prowadzi mnie.
Z nim na zawsze
Idę na pielgrzymkę, a reszty nie znam.
idę tam, gdzie wszystko idzie
gdzie naturalnie
liść róży idzie
i liść laurowy.
Pieśń XXXVI
Kiedy przyszedłem chłopcze
wejść w dyscyplinę z Muzami.
Jeden z nich wziął mnie za rękę
i podczas tego dnia
wokół mnie prowadził
zobaczyć swoje biuro.
Pokazał mi jeden po drugim
przybory do sztuki,
i inna usługa
że każdy z nich
jest używany w pracy
prozy i poezji.
Spojrzałem na niego i powiedziałem:
– Musa i limonka? A bogini odpowiedziała:
«Wapno jest wyczerpane; już go nie używamy.
A ja: «Ale przerób to»
jest precyzyjny, ponieważ jest tak potrzebny”.
A on odpowiedział: „Zgadza się, ale brakuje czasu”.
Pieśń XXXVIII
Tutaj, wędrując przez próg,
deszcz i burzę przywołuję na próżno,
abym go trzymał w swoim mieszkaniu.
W lesie szalał huragan
i grzmot przeszył chmury,
Przed świtem rozświetliło się niebo
O ukochane chmury, niebo, ziemia, rośliny!
rozdziel moją miłość: miłosierdzie, tak na tym świecie
litość istnieje dla smutnego kochanka.
Obudź się, wicher i spróbuj teraz
owinąć mnie, o zamieszanie, do tej pory
Niech słońce odnowi dzień w innej krainie!
Niebo się przejaśnia, wiatr ustaje, śpią
liście i trawę, i oślepiony,
surowe słońce napełnia mi oczy łzami.