Życie i wiersze Pablo Nerudy: uniwersalnego poety

Aby porozmawiać o Pablo Nerudzie, musimy cofnąć się do podwójnych narodzin tego samego poety. To znaczy, tak jak był Ricardo Neftalí Reyes, był też Pablo Neruda, dwa różne imiona z dwoma różnymi sposobami mówienia. Nie wystarczyłoby tego stwierdzić Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto urodził się 12 lipca 1904 roku i że Pablo zmarł 23 września 1973 r., musisz sięgnąć znacznie głębiej i zgłębić niekończące się szczegóły tego uniwersalnego poety.

Ricardo Neftalí postanowił udać się do stolicy, niosąc swoją młodość w piórze i muzę skłonną do miłości, radości i nostalgii. Ojciec poety nie lubił jego talentu poetyckiego, co powodowało między nimi różnice. W wyniku impasu z ojcem Ricardo zdecydował się przyjąć imię Pablo Neruda, pseudonim, który towarzyszył mu do końca i uwolnił go wówczas od rodzinnych procesów sądowych. Talent poety był znany do tego stopnia, że ​​mając zaledwie 16 lat, w 1921 roku wygrał swój pierwszy konkurs poetycki.

Jego wczesne prace

Styl Pablo Nerudy Był wybuchowy, młody człowiek zaczął dziko pisać, a przesada, która go wtedy charakteryzowała, była jego gwiazdą na całe życie. Na przykład, Zmierzch (1923) urodził się w środku tego odkrycia swoich emocji i uczuć.

Następnie młody poeta zadziwił społeczność literacką jednym z najlepiej sprzedających się dzieł w języku hiszpańskim: 20 wierszy miłosnych i rozpaczliwa piosenka (1924). Praca ta głęboko wniknęła w świat literatury i otworzyła przed młodym pisarzem drzwi do sukcesu.

Poeta awangardowy

Nerudowskie rysy powoli zaczęły pokazywać nowatorskie oblicze. Awangarda Nerudy znalazła odzwierciedlenie w posługiwaniu się strukturami poetyckimi, w zaburzeniu jego własnej twórczości, w wolności myśli i głębokiej trosce o sprawy społeczne. Ten sam poeta w swojej autobiografii powiedział: „W moich wierszach nie można było zamknąć drzwi na ulicę”. W tym momencie Ricardo Reyes zaczął rozumieć, że Neruda stał się czymś poza nazwą: sławą.

Zmiana otoczenia, zmiana wizji życia

Cóż, Przechodząc od spokojnego rodzinnego miasta Parral do rżnięcia, jakie przyniosło mu przybycie dyplomatycznej kariery na cały świat, wyłonił się światowy poeta., kolekcjoner rzeczy, poeta z opuchniętym wzrokiem, pisarz Ameryki Łacińskiej Ogólne śpiewanie i laureat literackiej Nagrody Nobla w 1971 roku. Innymi słowy, od zapomnianego Ricarda dokonano skoku do konsekrowanego Pabla.

Cztery etapy twórcze Nerudy

Życie Pablo Nerudy charakteryzowało cztery etapy twórcze, z których każdy był uwarunkowany okolicznościami, które go otaczały.. Początkowo jego dzieciństwo w Parral i wczesne lata w Santiago, które opisywały poetę miłosną będącą pod wpływem modernizmu Rubéna Darío. W drugim etapie etap jego pracy: Miejsce zamieszkania na ziemi (1937), który identyfikuje jego pobyt w Birmie, Kolombo i Holandii, gdzie zawarł pierwsze ze swoich trzech małżeństw. Po trzecie, jego scena polityczna, która od 1937 roku trwała aż do śmierci. Na tym ostatnim etapie księga książek odróżnia się od pracy Nerudów: Ogólne śpiewanie (1950).

W tym samym sensie, mówiąc o czwartym okresie w pracy Nerudy, należy skatalogować szczególną uwagę, jaką przywiązywał do najbardziej „nieistotnych” rzeczy. Powtarzające się motywy w twórczości Nerudy dotyczyły codziennej rzeczywistości, do domu, do wydarzeń ulicznych, do wszystkiego. Jego poezja w tym sensie rozwija się w Ody żywiołów. Na przykład w „Ode to the Artichoke” nie każdy zamienia roślinę w wojownika, który marzy o wojsku i trafia do doniczki. Geniusz Nerudy bez wątpienia tańczył w rytm jego kontekstu. Można je również nazwać między innymi: Oda do powietrza, Oda do cebuli, Oda do budynku, Oda do zazdrości, Oda do smutku, Oda do liczb, Oda do zegara w nocy.

Neruda i jego trzy żony

Neruda miał trzy żony: Maríę Antonietę Hagenaar, którą poznał na Jawie, Delię del Carril, która pomimo swoich 50 lat zdołała urzec 30-letniego Pabla i Matilde Urrutia, pielęgniarka i gospodyni, która opiekowała się nim z powodu zapalenia żył, gdy był w Meksyku. Temu drugiemu poświęcił swój zbiór wierszy Wersety kapitana, książka podzielona na siedem części, z których każda opisuje, według poety, sekwencje wszystkich relacji miłosnych: „Miłość”, „Pożądanie”, „Furie”, „Życie”, „Oda i kiełkowanie”, „ Epitalamio ”i„ List w drodze ”.

Wiersze Pablo Nerudy

Poniżej znajdują się trzy wiersze Pablo Nerudy, ten geniusz wersetu:

Angela Adonica

Dzisiaj wyciągnąłem się obok czystej młodej kobiety
jak na brzegu białego oceanu,
jak w środku płonącej gwiazdy
wolna przestrzeń.

Jego długiego zielonego spojrzenia
światło padało jak sucha woda,
w przezroczystych, głębokich kręgach
świeżej siły.

Jego pierś jak ogień dwóch płomieni
spłonął w dwóch podniesionych regionach,
i w podwójnej rzece dotarł do jego stóp,
duży i wyraźny.

Klimat złota ledwie dojrzewał
dobowe długości jego ciała
wypełniając ją rozłożonymi owocami
i ukryty ogień.

Amor

Kobieto, byłbym twoim synem, gdybyś cię pił
mleko piersi jak wiosna,
patrzeć na ciebie i czuć cię przy sobie i mieć cię
w złocistym śmiechu i kryształowym głosie.
Czując cię w moich żyłach, jak Bóg w rzekach
i pokłon Cię w smutnych kościach prochu i wapna,
ponieważ twoja istota przejdzie obok mnie bez bólu
i wyszedł w strofie - czysty od wszelkiego zła -.

Skąd mam wiedzieć, jak cię kochać, kobieto, skąd mam wiedzieć
kocham cię, kocham cię jak nikt nigdy nie znał!
Umrzyj i spokojnie
kocham Cię bardziej.
I jeszcze
kocham Cię bardziej
i więcej

Okolica bez światła

Czy poezja rzeczy odchodzi
czy moje życie nie może tego skondensować?
Wczoraj - patrząc na ostatni zmierzch -
Byłem kępą mchu wśród ruin.

Miasta -sole i zemsta-,
brudna szarość przedmieść,
biuro, które odchyla się do tyłu,
szef o mętnych oczach.

Krew czerwieni na wzgórzach,
krew na ulicach i placach,
ból złamanych serc,
Zgniję z nudów i łez.

Rzeka obejmuje przedmieście
jak zmarznięta ręka, która kusi w ciemności:
na jego wodach wstydzą się
zobaczyć gwiazdy.

I domy, które skrywają pragnienia
za jasnymi oknami,
będąc poza wiatrem
przynieś trochę błota do każdej róży.

Precz ... mgła zapomnienia
-Gęsty dym, popękane przegrody-,
a pole, zielone pole! na którym dyszą
woły i spoceni ludzie.

I oto jestem, wyrosła wśród ruin,
gryząc tylko cały smutek,
jakby płacz był ziarnem
a ja jestem jedyną bruzdą na ziemi.

Neruda, pióro, które poetyzowało wszystko

Pablo Neruda był poetą uniwersalnym, ponieważ pisał do wszystkiego, co istnieje, pytaniami, odpowiedziami, pewnikami, kłamstwami, nieporozumieniami, sprawiedliwością, wartościami. W ten sam sposób nie pominął w swoim wersecie doświadczeń swojej przeszłości, udręki teraźniejszości i złudzeń co do przyszłości.

również śpiewał o sprawach, polityce, człowieku, dzieciństwie, młodości, radości i okrucieństwach. Jednak najbardziej niewiarygodne jest to, że pozostawił po sobie nieczytelne obrazy, które odkrywamy do dziś. To właśnie ta ostatnia czyni go poetą niemożliwym do skatalogowania.

List Pablo Nerudy

Należy zwrócić szczególną uwagę na jego listy, Znajdują się w nim listy wysłane do miłości jego młodości, Albertiny Azocar, listy do jego rodziny, do jego przyjaciela Héctora Eandiego oraz listy miłosne do Matilde Urrutia.. W odniesieniu do osoby, która była ostatnią wielką miłością jego życia, napisał do niego list z dnia 21 grudnia 1950 r., W którym napisał: „Jeśli przyjdziesz, możesz liczyć na to, że zdejmę złość. Naprawdę cię potrzebuję. Teraz nie pisz do mnie bardziej prywatnie. Odpowiedz mi ogólnie o swoim życiu i projektach ”. Wyraźnie zauważono, że nie chciał już dłużej ukrywać tego związku z Urrutią.

Isla Negra, jej ostatni port

Oprócz prac już wymienionych można zacytować: Zmierzch, Pożegnanie i szloch, Entuzjastyczny procarz, Winogrona i wiatr, Estravagario, Nawigacje i powroty, Sto sonetów miłościI Pomnik Isla Negra. Jeśli chodzi o Isla Negra, gdzie pochowane są jego doczesne szczątki, to właśnie tam napisał: „To ja, powiem, żebym zostawił ten pisemny pretekst: to jest moje życie”.. Najwyraźniej ten zbiór wierszy rozpoczął swój ostatni etap i od entuzjastycznych czytelników XXI wieku zależy, czy będą kontynuować odkrywanie ogromnego wszechświata Nerudów.

Neruda a elewacja substancji i pierwiastków

Wraz z poezją Pablo Nerudy wszystko nabrało nowego znaczenia, wersety śniegu wzrosły, niebieskie kolory przelewały się, a ślimaki Oceanu Spokojnego zostały katapultowane. Z Nerudą, prości ludzie nadal powstają, wynędzniałe oczy, zniszczone domy, sfermentowane jajniki. Dlatego nie da się skatalogować poety, który pisał prawie do wszystkiego i który nadal pisze bez pisania.