Emily Dickinson: wiersze

Emilia Dickinson (1830-1886) była amerykańską poetką uważaną za jedną z najważniejszych przedstawicielek tego gatunku literackiego na świecie. Kiedy żyła, niewielu wiedziało o jej talentach pisarskich, tylko rodzina i bliscy przyjaciele. Po jego śmierci i odnalezieniu rękopisów przez siostrę rozpoczęto publikację jego prawie 1800 wierszy.

W krótkim czasie Emilia Dickinson przeszła od anonimowości do bycia ważną postacią w poetyckim świecie. Jego listy i wiersze są odzwierciedleniem jego istnieniaZawierają historie jego miłości, przyjaźni, wielu różnych okoliczności, przez które przeżył. W organizacji i rozpowszechnianiu jego poetyckiej spuścizny wyróżniała się Lavinia Dickinson, Mabel Loomis Todd, Thomas Higginson, Martha Dickinson Bianchi i Thomasa H. Johnsona.

Wiersze Emily Dickinson

Kiedy liczę nasiona

Kiedy liczę nasiona

zasiane tam

rozkwitać w ten sposób, obok siebie;

kiedy badam ludzi

jak nisko kłamie?

dostać się tak wysoko;

kiedy myślę o ogrodzie

że śmiertelnicy nie zobaczą

szansa zbiera swoje kokony

i unikaj tej pszczoły,

Mogę się obejść bez lata, bez zarzutu.

Pokrój skowronka — a znajdziesz muzykę —

żarówka za żarówką, skąpana w srebrze,

właśnie dostarczone do letniego poranka

trzymane dla twojego ucha, gdy lutnia jest stara.

Mógłbym być bardziej samotny bez mojej samotności...

Mogłabym być bardziej samotna bez mojej samotności

Jestem tak przyzwyczajony do mojego przeznaczenia

może inny pokój,

może przerwać ciemność

I wypełnij mały pokój

zbyt skromny w miarę

zawierać Jego sakrament,

nie jestem przyzwyczajony do nadziei

może naruszyć twoją słodką ostentację,

naruszać miejsce nakazane dla cierpienia,

łatwiej byłoby zginąć z ziemią w zasięgu wzroku,

niż podbić mój niebieski półwysep,

ginie z zachwytu.

Pewność

Nigdy nie widziałem pustkowia

i morze, którego nigdy nie widziałem

ale widziałem oczy wrzosu

I wiem, jakie muszą być fale

Nigdy nie rozmawiałem z Bogiem

ani nie odwiedziłem go w niebie,

ale jestem pewien, skąd jadę

jakby dali mi kurs.

133

Woda uczy się poprzez pragnienie.

Ziemia - przeszła przez oceany.

Ekstaza - przez agonię -

La Paz - bitwy to mówią -

Miłość przez Dziurę Pamięci.

Ptaki dla śniegu.

292

Jeśli odwaga cię opuści…

Żyj nad Nim —

Czasami opiera się o Grobowiec,

Jeśli boisz się zboczyć…

To bezpieczna postawa—

Nigdy się nie myliłem

W tych ramionach brązu

Nie najlepszy z gigantów —

Jeśli twoja dusza drży —

Otwórz drzwi Ciała —

Tchórz potrzebuje tlenu —

Nic więcej-

To zawsze kochałem

To zawsze kochałem

Daję ci dowód

że dopóki nie pokochałem

Nigdy nie żyłem — długo —

że zawsze będę kochać

Omówię to z tobą

czym miłość jest życiem

i nieśmiertelność życia

to - jeśli w to wątpisz - kochanie,

więc nie mam

nic do pokazania

z wyjątkiem kalwarii

Krótka informacja biograficzna o autorce Emilii Dickinson

Narodziny i pochodzenie

Emily Elizabeth Dickinson Urodził się 10 grudnia 1830 w Amherst w stanie Massachusetts. Jej rodzicami byli Edward Dickinson – znany prawnik – i Emily Norcross Dickinson. W Nowej Anglii jego rodzina cieszyła się renomą i szacunkiem, ponieważ jego przodkowie byli wybitnymi pedagogami, politykami i prawnikami.

Zarówno jego dziadek – Samuel Fowler Dickinson – jak i ojciec robili życie polityczne w Massachusetts. Pierwszy był sędzią hrabstwa Hampton przez cztery dekady, drugi przedstawicielem stanu i senatorem. W 1821 roku obaj założyli prywatny instytut edukacyjny Amherst College.

Hermanos

Emily była drugą córką pary Dickinson; pierworodnym był Austin, urodzony w 1829 roku. Młody człowiek otrzymał wykształcenie w Amherst College i ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Harvarda. W 1956 r. Austin poślubił przyjaciółkę swojej siostry, Susan Huntington Gilbert. Ten ostatni pozostał bardzo blisko Emilyto było twój powiernik i muza wielu jego wierszy.

W 1833 roku urodziła się najmłodsza córka pary Dickinsonów, Lavinia -Vinnie-, Wierna towarzyszka Emily przez całe życie. Dzięki Vinnie - zagorzałemu wielbicielowi jej siostry - mamy zwięzłe informacje o pisarzu. W rzeczywistości to Lavinia pomogła Emily utrzymać życie w izolacji i samotności, a ona była jedną z niewielu osób, które znały jej poetycką twórczość w tamtym czasie.

Badania stosowane

W 1838 r. Amherst College —Co było tylko dla mężczyzn — pozwalało na przyjmowanie kobiet do placówki. Tak było Emily weszła, dwa lata później, do powiedział centrum edukacyjne, gdzie przeszedł pełne szkolenie. Wśród dziedzin nauki celował w literaturze, historii, geologii i biologii, a matematyka była dla niego trudna.

Podobnie w tej instytucji nauczył się kilku języków, wśród których wyróżniają się greka i łacina, języki, które pozwoliły mu czytać ważne dzieła literackie w języku oryginalnym. Z polecenia ojca uczył się niemieckiego u rektora akademii. W ramach zajęć pozalekcyjnych, oprócz śpiewu, ogrodnictwa, kwiaciarstwa i ogrodnictwa pobierał u ciotki lekcje gry na fortepianie. Te ostatnie zawody wniknęły w nią tak głęboko, że praktykowała je przez całe życie.

Znaczące postacie dla Dickinson

Przez całe życie, Dickinson spotkał ludzi, którzy wprowadzili ją w czytanie, tym samym wyróżniając go pozytywnie. Pomiędzy nimi Jego mentor i przyjaciel Thomas Wentworth Higginson wyróżniają się, BF Newton i wielebny Charles Wadsworth. Wszyscy utrzymywali z poetką bliską więź i do nich kierowano wiele jej słynnych listów, w których odzwierciedlała swoje przeżycia i nastroje.

Muerte

Z przewlekłym obrazem choroby nerek (według ekspertów zapaleniem nerek) oraz po depresji spowodowanej śmiercią najmłodszego siostrzeńca, poeta zmarł 15 maja 1886 r.

poezja Dickinsona

Tematyczny

Dickinson pisał o tym, co wiedział i o rzeczach, które go niepokoiły, i zgodnie z fabułą dodał szczypty humoru lub ironii. Wśród tematów obecnych w jego wierszach są: natura, miłość, tożsamość, śmierć i nieśmiertelność.

styl

Dickinson napisał wiele wierszy brief z jednym mówcą, odnosząc się do „ja” (nie zawsze autora) regularnie w pierwszej osobie. W związku z tym stwierdził: „Kiedy deklaruję się jako Przedstawiciel Wersetu, nie mam na myśli mnie, ale rzekomą osobę” (L268). Podobnie niewiele z jego prac ma tytuł; po edycji niektóre z nich identyfikowano po pierwszych wierszach lub numerach.

Publikacje wierszy Dickinsona

Wiersze opublikowane w życiu

Jeszcze za życia poetki wyszło na jaw tylko kilka jej pism. Część z nich została opublikowana w lokalnej gazecie Springfield Daily Republikańska, w reżyserii Samuela Bowlesa. Nadal nie wiadomo, czy Dickinson udzielił zgody na jego prezentację; wśród nich są:

• „Sic transit gloria mundi” (20 lutego 1852) z tytułem „Walentynka”
• „Tej różyczki nikt nie zna” (2 sierpnia 1858) z tytułem „Dla pani z różyczką”
• „Spróbowałem likieru, którego nigdy nie zrobiono” (4 maja 1861) pod tytułem „Wino majowe”
• „Bezpieczny w swoich alabastrowych komnatach” (1 marca 1862) pod tytułem „Śpiący”

Z publikacji wydanych w Springfield Daily Republikańska, jednym z najbardziej znaczących było „Bliski towarzysz w trawie” — 14 lutego 1866 r. —. Ten tekst został wówczas uznany za arcydzieło. Nie miało to jednak upoważnienia poety do jego ujawnienia. Twierdzono, że została mu zabrana bez zgody kogoś, komu ufał, a spekuluje się, że była to Susan Gilbert.

Wiersze (1890)

Po tym, jak Lavinia odkryła setki wierszy swojej siostry, postanowiła je opublikować. W tym celu szukała pomocy Mabel Loomis Todd, która wspólnie z TW Higginsonem była odpowiedzialna za edycję materiału. Teksty miały różne zmiany, takie jak włączenie tytułów, stosowanie interpunkcji, aw niektórych przypadkach zmieniono słowa, aby nadać znaczenie lub rym.

Po sukcesie tego pierwszego wyboru, Todd i Higginson opublikowali dwie inne antologie o tej samej nazwie w 1891 i 1896 roku..

Listy od Emilii Dickinson (1894)

Jest to kompilacja listów poety — dla rodziny i przyjaciół. Praca została zredagowana przez Mabel Loomis Todd z pomocą Lavinii Dickinson. Dzieło to składało się z dwóch tomów z wybranymi literami, które ukazywały braterską i kochającą stronę poety.

Samotny ogar: wiersze życia (Sam ogar: wiersze życia, 1914)

Jest to pierwsza publikacja z grupy sześciu zbiorów wierszy pod redakcją jego siostrzenicy Marthy Dickinson Bianchi. Postanowiła kontynuować spuściznę ciotki, do tego celu wykorzystała rękopisy, które odziedziczyła po Lavinii i Susan Dickinson. Wydania te zostały wykonane z subtelnością, bez zmiany rymu i bez identyfikowania wierszy, przez co były bliższe oryginałom.

Inne kompilacje Marthy Dickinson Bianchi to:

• Życie i listy Emilii Dickinson (1924)
• Kompletne wiersze Emilii Dickinson (1924)
• Inne wiersze Emilii Dickinson (1929)
• Wiersze Emilii Dickinson: Wydanie stulecia (1930)
• Niepublikowane wiersze Emily Dickinson (1935)

Bolts of Melody: New Poems Emily Dickinson (1945)

Po dziesięcioleciach swojej ostatniej publikacji Mabel Loomis Todd postanowiła zredagować wiersze, które pozostały po Dickinson. Rozpoczęła ten projekt motywowana pracą wykonaną przez Bianchi. W tym celu miał wsparcie swojej córki Millicent. Choć niestety nie doczekał realizacji swojego celu, jego spadkobierca dokończył go i opublikował w 1945 roku.

Wiersze Emilii Dickinson (1945)

Zredagowane przez pisarza Thomasa H. Johnsona zawierają wszystkie wiersze, które pojawiły się do tego czasu. W tym przypadku redaktor pracował bezpośrednio nad oryginalnymi rękopisami, z wyjątkową precyzją i starannością. Po ciężkiej pracy uporządkował każdy z tekstów chronologicznie. Chociaż żaden nie był datowany, opierał się na zmianach dokonanych przez autora na piśmie.