Dobrze opowiedziana powieść może mieć wiele twarzy. W naszych czasach wieloperspektywizm jest bardzo modny, zarówno w literaturze, jak iw filmie i telewizji. Zasób ten jest stale używany w Dawno, dawno temu (telewizja) oraz w grze o tron (powieść). Czasami pozornie pomniejsza i nieistotna postać może być nawet bardziej interesująca niż główna i ukrywać piękne uczucia, a nawet złoczyńca może mieć traumatyczną przeszłość.
Niektórzy XIX-wieczni pisarze lubią Benito Pérez Galdós miał wyimaginowane postacie że w niektórych powieściach byli tylko drugorzędnymi postaciami, aw innych byli bohaterami, jak w przypadku Rosalii Pipaón, bohaterki La de Bringas i postaci o antagonistycznym wydźwięku w Tormento.
To samo urządzenie było używane przez wielu współczesnych pisarzy, takich jak Johanna Lindsey w swoich powieściach romantycznych i inni autorzy, tacy jak Stephenie Meyer, który napisał kilka opowiadań z punktu widzenia Eduarda Cullena i Kiera Cass, która również opublikowała opowiadanie z punktu widzenia męskiej postaci w powieści Wybór (wyjaśnione w pierwszej osobie przez głównego bohatera).
Czasami jednak są autorzy, którzy decydują odtworzyć zapomnianą postać z powieści lub historii napisanej przez inny samochódr. Dzieje się to w Penelope i dwanaście pokojówek przez Margaret Atwood, Rhett Butler Donalda Mccaiga, Piątek lub kończyny Pacyfiku między innymi Michaela Tourniera. Najbardziej niezwykłą historią jest reinterpretacja jednej z postaci Emmy Zunz, marynarza, który pojawia się jako zwykła postać, której Emma używa do osiągnięcia swoich celów, obrzydliwa i niegrzeczna postać. Gawędziarz wciela się w tę postać i pisze historię, w której jest zakochany w Emmie i próbuje ją znaleźć.