Spełniają się dzisiaj 19 lat po śmierci jednego z największych hiszpańskich poetów, Rafał Alberto. 28 października 1999 roku ten poeta i dramaturg opuścił cumy, członek pokolenia 27. Był uważany za jednego z najbardziej reprezentatywnych pisarzy okresu, który stał się znany jako srebrny wiek literatury hiszpańskiej w pierwszej trzeciej XX wieku. Dzisiaj Podkreślam te 5 wiersze zapamiętać.
Rafał Alberto
Alberti urodził się w El Puerto de Santa María 16 grudnia 1902 roku i zmarł w tym samym mieście. W wieku 15 lat poszedł do Madryt i od tamtej pory mieszkałem. Gdy jego ojciec zmarł w 1920 roku, co szczególnie go naznaczyło, zaczął pisać wiersze. A gdy odkrywał siebie jako poetę, poznał całość generación młodych ludzi tak błyskotliwych jak on, który stanowiłby jednego z najbardziej reprezentatywnych i wpływowych w całym hiszpańskim XX wieku. Było 27 a wśród nich byli Federico García Lorca, Pedro Salinas czy Vicente Aleixandre.
Kiedy Wojna domowa ideologicznie pozycjonowała się za pośrednictwem Sojuszu Antyfaszystowskich Intelektualistów. Po konflikcie udał się na wygnanie mieszkał w różnych częściach świata, od Paryża po Buenos Aires.
Jeśli chodzi o jego pracę, Był autorem długiej listy zbiorów wierszy, w tym swojego znajomego Żeglarz na lądzie, kto wygrał Narodowa Nagroda Poezji, Duch nawiedza Europę, Uśmiechnij się Chiny, do aniołów o Piosenki dla Altaira.
5 wierszy
To, co dla ciebie zostawiłem
Zostawiłem dla ciebie moje lasy, moja strata
gaj, moje bezsenne psy,
moja stolica wygnana
prawie do zimy życia.
Zostawiłem wstrząs, zostawiłem wstrząs
płomień nie ugaszonych pożarów,
Zostawiłem swój cień w desperacji
krwawiące oczy z rozstaniem.
Nad rzeką zostawiłem smutne gołębie
konie na słońcu piasków,
Przestałem wąchać morze, przestałem cię widzieć.
Zostawiłem dla ciebie wszystko, co było moje.
Daj mi Ciebie, Rzymie, w zamian za moje boleści,
tyle, ile zostawiłem, żeby cię mieć.
***
Do Garcilaso de la Vega
… Z wyprzedzeniem i prawie na kwiat cięty.
G. Z V.
Widziałbyś płacz bluszczu, gdy najsmutniejsza woda spędziła całą noc, obserwując już bezduszny hełm,
do umierającego hełmu na róży zrodzonej we mgle, która śpi w lustrach zamków
o tej godzinie, kiedy najsuchsze tuberoza wspominają swoje życie, kiedy widzą martwe fiołki porzucające swoje pudełka
a lutnie topią się, depcząc się.
Prawdą jest, że doły wymyśliły sen i duchy.
Nie wiem, jak wygląda ta nieruchoma, pusta zbroja na blankach.
Jak są światła, które tak szybko oznajmiają agonię mieczy
jeśli myślisz, że lilia jest strzeżona przez liście, które utrzymują się znacznie dłużej?
Niewielkie życie i płacz to los śniegu, który myli swoją trasę.
Na południu zimny ptak jest zawsze prawie kwitnący.
***
Dzięki
O świcie wypłynę z portu,
w kierunku Palos de Moguer,
na łodzi bez wioseł.
W nocy samotnie na morze!
i z wiatrem iz wami!
Z twoją czarną brodą ty
Brodaty.
***
Dobry anioł
Ten, którego chciałem, przyszedł
ten, do którego dzwoniłem.
Nie ten, który zamiata niebo bez obrony.
gwiazdy bez chat,
księżyce bez kraju,
śniegi.
Śnieg tych spadków dłoni,
imię,
sen,
Przód.
Nie ten, który do jego włosów
związana śmierć.
Ten, którego chciałem.
Bez drapania powietrza
bez ranienia liści i przesuwania kryształów.
Ten, który do jego włosów
związał ciszę.
Bez ranienia mnie
wbij brzeg słodkiego światła w moją pierś
i uczyń moją duszę żeglowną.
***
Morze
Morze. Morze.
Morze. Tylko morze!
Dlaczego przyprowadziłeś mnie, ojcze,
do miasta?
Dlaczego mnie wykopałeś
od morza?
W snach fala przypływu
to ciągnie moje serce;
Chciałbym to wziąć.
Ojcze, dlaczego mnie przyprowadziłeś
tutaj? Jęcząc, by zobaczyć morze,
mały żeglarz na lądzie
wznieś ten lament w powietrze:
Och, moja marynarska bluzka;
wiatr zawsze ją nadymał
dostrzegając falochron!