Vincent Nunez, Cordoba z Aguilar de la Frontera, zmarł w dniu takim jak dzisiaj w 2002 roku. Uważany jest za jednego z najważniejszych andaluzyjskich poetów drugiej połowy ubiegłego wieku. Niektóre z jego prac są Elegia do zmarłego przyjaciela, Dni Ziemi, Wiersze przodków, Zachód słońca na Poley, który zdobył Narodową Nagrodę Krytyków. Lub trzy księgi aforyzmów: Enthymema, Sofizm y sorite. W 1990 został odznaczony Srebrnym Medalem Literatury Andaluzyjskiej. Aby to zapamiętać lub odkryć, to jest wybór jego wierszy.
Vicente Nuñez - Wybór wierszy
Amarte
Kochanie cię nie było bukietem róż po południu.
Zostawić cię lada dzień na zawsze i nie widzieć cię...?
Zostało mi jeszcze jedno większe piekło.
Poczekaj, aż wrócisz po śmierci.
***
Wiersz
Czy wiersz to pocałunek i dlatego jest tak głęboki?
Wiersz - kochasz mnie? - siada - nie rozmawiaj-
na moich ustach, które śpiewają abdykując, jeśli mnie pocałujesz.
Czy wiersz jest napisany, sprzeniewierzony, przyjęty?
O słodki labiryncie światła, och ciemności,
och, wielkie i tajemne zamieszanie, kochanie.
***
Twoje ręce
Doskonale wiem, że to nie będą twoje ręce
czerwony, z niezbitej ludzkiej gliny,
te, które jutro wbrew sobie zranią mnie.
Twoje jest moim marzeniem? Moje są twoje próżne
królestwa labiryntów i arkan.
Znam bardzo dobrze jego stan łobuza,
a ile przegrywa ten, kto zawsze wygrywa
z wyjątkiem dwóch suwerennych ataków.
Ile byli warci beze mnie, co przetrwało
kiedy płonęły jak gwiazdy,
od kiedy je całowałem, nie kochając ciebie?
Popiół upadłego złota,
kilka błysków, które nie były ich ...
Szmaciane róże w rękach śmierci.
***
Intonować
Ten, który przechodzi ignorowany przez łuki świata.
Ten, który rozkłada swój złoty płaszcz na ziemi.
Ten, który oddycha w lesie szumem deszczu
i zapomnij o jej opiece pod wierzbami.
Ten, który całuje twoje ramiona, drży i przemienia
pomimo ataku wszystkiego i samego siebie.
Ten, który w twoim cieniu jęczy jak drżący klejnot.
Ten, który przemija, ten, który się rozszerza, ten, który aspiruje i zapomina.
Ten, który całuje, ten, który drży i przemienia. Ten, który jęczy.
***
Zachód słońca
Jaskinia, w której nie ma nikogo, kto znał wodę
i łopatki z łupka morskiego na skałach,
nie były muzyką powyżej,
a nawet sprowokowany przed drewnianymi łodziami.
Chłód Najwyższego,
za słonecznym ogniskiem gór,
wydobył się gęsty syk i zaczęliśmy pulsować.
"Anioły są, a nie liczone statki."
A kiedy to powiedziałeś
bez wysiłku, który wyłącza pamięć,
tkliwa pierś nagle wyrosła:
Anioły są pozostawione ich opiece;
podczas gdy radość mnie ogarnęła.
***
List od pani
Często myślałem o wersie Eliota;
ten, w którym przekonująca i maltretowana dama
podaje herbatę swoim przyjaciołom wśród ulotnych bzów.
Kochałbym ją, ponieważ tak jak twoja
moje życie jest bezużytecznym i niekończącym się oczekiwaniem.
Ale oto i oto jest późno, a ona umarła dawno temu,
i z banalnie doskonałej starej litery
jego pamięć rozprasza wieloletni i rzadki aromat.
Londyn, dziewiętnaście siedem. Drogi przyjacielu:
Zawsze byłam pewna, wiesz, że pewnego dnia...
Ale spróbuj mi wybaczyć, jeśli zrobię dygresję; to jest zima
I nie wiecie, jak mało o siebie dbam.
Zaczekam na CIebie. Jałowce urosły i popołudnia
kończą się w kierunku rzeki i czerwonych wysepek.
Jestem smutna i jeśli nie przyjedziesz, to temat westchnień
zatopi szafkę z satyny w kratkę,
w brudnym gnoju nudy i klęski.
Dla ciebie będzie wieża, nieszczęsny ogród
i kilka wilgotnych basowych dzwonków harmonii;
I nie będzie herbaty, książek, przyjaciół ani ostrzeżeń
Cóż, nie będę młody ani nie będę chciał, żebyś pojechał ... ».
I ta dama Eliota, tak miękka i pogodna,
zniknie także wśród bzów,
A złowieszczy sztandar samobójstwa spłonie
chwila w pokoju z jego nieprzeniknionym krzykiem.