Przydatność bezużytecznych

Przydatność bezużytecznych. Oczywisty, to książka włoskiego profesora i filozofa Nuccio Ordine. Został przetłumaczony na język hiszpański przez Jordi Bayod i opublikowany przez wydawnictwo Acantilado w 2013 r. Krytycznie odnosi się do degradacji przedmiotów humanistycznych w edukacji obywatelskiej. Cóż, zdaniem kalabryjskiego pisarza, utowarowienie nauczania i przedmiotów technicznych jest traktowane priorytetowo na korzyść „dochodowych” działań.

Analitycy literaturowi, tacy jak Miguel Guerra (2013) z Uniwersytetu w Saragossie, zdecydowanie wspierają podejścia zawarte w Przydatność bezużytecznych. Guerra mówi: „... na którejkolwiek ze stron z pewnością znajdziesz anegdotę, cytat, spostrzeżenie, które uzasadnia potrzebę rozpowszechnienia tej książki. Praca Ordine'a wyraża przesłanki, których ważność zdaje się potwierdzać dzień po dniu.

O autorze, Nuccio Ordine

Nuccio Ordine urodził się w Diamante w Kalabrii 18 lipca 1958 roku. Uważany jest za autorytet w dziedzinie renesansu i aktualnej problematyki Giordano Bruno. Obecnie wykłada literaturę włoską na Uniwersytecie Kalabrii. Jest także członkiem honorowym Center for Italian Renaissance Studies na Uniwersytecie Harvarda oraz Alexander von Humboldt Stiftung.

Podobnie Ordine jest członkiem personelu pomocniczego na wielu uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych (Yale, Nowy Jork) i w Europie (EHESS, École Normale Supérieure Paris, University Institute of Paris). Jego prace zostały przetłumaczone na ponad 15 języków. Jest także felietonistą Uciekaj od Sera oraz dyrektor prestiżowych kolekcji renesansowych w Neapolu, Turynie i Mediolanie.

Aby wejść w kontekst, fragment pracy

„W rzeczywistości we wszechświecie utylitaryzmu młotek jest wart więcej niż symfonia, nóż więcej niż poezja, kluczem bardziej niż obrazem: ponieważ łatwo jest przejąć kontrolę nad skutecznością naczynia, podczas gdy coraz trudniej jest zrozumieć, do czego można wykorzystać muzykę, literaturę lub sztukę.

«Kolejne strony nie mają pretensji do tworzenia organicznego tekstu. Odzwierciedlają fragmentację, która ich zainspirowała. Z tego powodu również podtytuł „Manifest” mógłby wydawać się nieproporcjonalny i ambitny, gdyby nie był uzasadniony wojowniczym duchem, który nieustannie ożywia to dzieło ”.

Struktura pracy

Autor od początku wyraża swoje motywacje do napisania eseju, które opierają się na jego wojowniczym duchu. Jednocześnie Ordine wyjaśnia, że ​​jego założeniem nie było opracowanie organicznego pisma, dlatego jego historia nie jest ani obiektywna, ani kompletna. Używa analogii zaczerpniętych z tekstów z różnych okresów przedstawionych w pewnym porządku chronologicznym, aby uzasadnić swój wywód Przydatność bezużytecznych.

Trzy rozdziały

Książka podzielona jest na trzy rozdziały:

• Pierwsza z nich dotyczy korzyści płynących z literatury i innych „bezużytecznych” sztuk.
• Drugi jest poświęcony pozytywnej transformacji napędzanej praktycznością zysku w nauczaniu, badaniach i kulturze.
• Trzeci rozdział omawia szkodliwe konsekwencje „złudzenia” posiadania dignitas homalis. Na zakończenie (doskonałe) ujawniono esej Abrahama Flexnera.

Nauki humanistyczne XXI wieku

We wprowadzeniu Przydatność bezużytecznych, włoski intelektualista wyszczególnia dominujący wątek materialistyczny w obecnej edukacji. W tym kontekście programy edukacyjne i budżety ministerialne są planowane z oczywistym lekceważeniem nauk humanistycznych. Otóż ​​są to obszary wolnej i oderwanej esencji, oddzielone od „bardziej praktycznych zastosowań” i opłacalne.

W przeciwieństwie do tego wiedza humanistyczna wykracza daleko poza kultywowanie ducha. Ze względu na swoją bezinteresowną naturę są one kluczowe dla ewolucji cywilizacji i rozwoju kulturowego ludzkości. Ponadto Ordine broni, że charakter edukacji integralnej nie może być zniekształcany przez degradację wiedzy mającej na celu cele nieużytkowe lub komercyjne.

Współczucie i zdrowy rozsądek

Ordine nie chce przedkładać humanistyki ponad wszelką inną wiedzę. Opisuje raczej wewnętrzną wartość nauk ścisłych, przedmiotów technicznych i konkurencyjności. Jednak podkreśla, że ​​nawet dyscypliny praktyczne mają dodatkową wartość, bardzo różną od merkantylistycznej. Dlatego wszystkie obszary ludzkiej formacji mogą być zorientowane jednocześnie na myślenie krytyczne i współczujące; nie są wyłączne.

Użyteczna daremność literatury

Według Wilsona Enrique Genao w Notatnik pedagogiki uniwersyteckiej (2015) autor podejmuje interdyscyplinarne refleksje „duchownych jak Vincenzo Padula” aby obronić swoją tezę. Dodaj „poetów i pisarzy, takich jak Owidiusz, Dante, Petrarca, Boccaccio, Cervantes, Szekspir, Dickens, García Lorca, Marquez. A filozofowie tacy jak Sokrates, Platon, Arystoteles, Kant, Michel Montaigne, Martin Heidegger i Paul Ricoeur… ”.

W ten sposób podkreśla znaczenie czytania wielkich mistrzów literatury bez skupiania się na uzyskaniu jakichkolwiek korzyści lub konkretnych instrukcji. Ordine twierdzi, że głównym celem tych lektur filozoficznych jest zabawa. Jednak wkład w zakresie świadomości humanistycznej i głębokiej refleksji jest niezaprzeczalny, które często stanowią najtrudniejsze do wyjaśnienia.

Napiwek vs. utylitaryzm

W obliczu archetypu utylitaryzmu i fundamentalistycznej doktryny merkantylistycznej, Ordine oferuje wartość iluzji, ideałów i dystansu. Bezinteresowność przeciwstawia się koncepcji człowieka Heiddienggera, który przytłoczony codziennością prowadzi egzystencję pozbawioną koloru. To znaczy - bez bezpośredniego ataku na kapitalizm - autor wskazuje na system edukacyjny, który tworzy maszyny bez duszy.

Osoba, która nie ma czasu na kontemplację „rzeczy bezużytecznych”, jest więźniem własnych podstawowych potrzebistota bez przyjemnej egzystencji. Diamentowy filozof kończy pierwszy rozdział, wskazując na decydującą rolę nauk humanistycznych w kształtowaniu odpowiedzialnych, metodycznych i zaangażowanych społecznie obywateli.

Uczelnia-firma i studenci-klienci

Rozdział drugi skupia się na paradoksie, który wciąż budzi dziewiętnastowieczną jakość „sztuki dla sztuki” w dzisiejszym społeczeństwie. W konsekwencji bardzo trudno jest przezwyciężyć trend pozornie niepowstrzymanej transformacji uczelni w przedsiębiorstwa. W takich okolicznościach studenci bez wahania przyjmują rolę klientów motywowanych przede wszystkim przyszłością z materialnym dobrobytem.

Tak więc, „jeśli klient ma zawsze rację”, jakość nauczania prowadzi do uprzedzeń do uzyskania dyplomu w jak najkrótszym czasie. Ta okoliczność ciągnie również wydział, zamieniając się w zwykłych służalczych biurokratów komercyjnego sprzętu firmy uniwersyteckiej. W związku z tym Ordine uważa, że ​​konieczne jest przeprojektowanie systemu uniwersyteckiego, którego celem jest prawie wyłącznie produkcja „dochodowego personelu”.

A sztuka?

Laura Luque Rodrigo z Uniwersytetu w Jaén przełamuje znaczenie pomysłu Baudelaire'a przytoczonego przez Ordine: „użyteczny człowiek przeraża”. W swojej publikacji (2014) z Zły dżinLuque pyta: „Czy to oznacza, że ​​musimy uciec od użyteczności? Czy sztuka musi być z definicji bezużyteczna, aby była piękna? ”.

Luque argumentuje, że „… w całej historii (sztuka) pełniła różne funkcje, czy to katechetyczne, gloryfikujące, polityczne, czysto estetyczne i tak dalej. Ostatecznie zatem każde stworzenie ma użyteczność, chociaż wynik, ostateczny przedmiot, nie leży w interesie twórcy, jak to miało miejsce w przypadku Aureliano Buendii, którego ostateczną korzyścią było doświadczenie, zatem jeśli tego chcemy, będziemy zawsze znajduj funkcjonalność w całym stworzeniu.”

Sztuka i kultura w czasach kryzysu

Nuccio Ordine używa zwrotów Henry'ego Newmana i Victora Hugo, aby oskarżyć cięcia budżetowe na przedmioty humanistyczne w programach edukacyjnych. Nalega nawet na podwojenie tek przeznaczonych na programy kulturalne i artystyczne w niesprzyjających sytuacjach. W związku z tym autor nie wyobraża sobie żadnej projekcji nauczania, jeśli planuje się ją bez wielkich klasyków.

Posiadanie zabija: Dignitas hominis, Miłość, Prawda

W trzeciej części Przydatność bezużytecznych, Ordine rozważa fałszywe oczekiwania wynikające z bogactwa i władzy. Reprezentuje pogardliwe stanowisko włoskiego filozofa w obliczu powierzchownej postawy tych, którzy cenią innych opartą na ubiorach. Podobnie włoski filozof analizuje temat miłości i relacji międzyludzkich zdominowanych przez niezawodny czynnik posiadania.

W zakresie dostojni ludzie, miłość i prawda są sprzyjającym terenem do manifestowania prawdziwej bezinteresowności. Dlatego w kryterium Ordine nie sposób ocenić dignitas hominis pod konwencjonalnymi parametrami dzisiejszego społeczeństwa. Uosabia bardzo wielką sprzeczność, próbując wyrazić bezinteresowność pośród „cywilizacji” niezdolnej do zerwania materialistycznej formy z własnej pedagogiki.

Zakończenie i esej Abrahama Flexnera jako załącznik

Manifest Nuccio Ordine wraz z esejem Flexnera zachęcają czytelnika do nieustannej refleksji jako sposobu na uznanie jego godności. Stan osiągalny tylko poprzez edukację nastawioną na wszechstronne szkolenie, bez uprzedzeń i cięć budżetowych spowodowanych (pretekstem) czasów kryzysu. Dlatego konieczne jest ponowne rozważenie w tym zakresie, aby znaleźć odpowiednią odpowiedź na naszą erę cyfrową.

Wreszcie, Flexner nalega, aby nie hamować naturalnej ciekawości ludzi w celu promowania „swobodnego poszukiwania bezużytecznej wiedzy”. Ponieważ to jest ważne? Cóż, w przeszłości ludzkość zademonstrowała już cenne transcendentalne konsekwencje twórczej wolności istoty ludzkiej. Jeśli rzekomo „bezużyteczny” przedmiot jest nieszkodliwy, jaki jest sens traktowania go jako przedmiotu szkodliwego lub niebezpiecznego?