Tokyo Blues.
Tokyo Blues (1987) to piąta powieść japońskiego pisarza Haruki Murakamiego. W momencie wydania japoński autor nie był obcy w świecie wydawniczym i wykazał się innym stylem w swoich wcześniejszych publikacjach. Co więcej, sam uważał ten tekst za rodzaj eksperymentu, którego celem było zgłębienie głębokich zagadnień w prosty sposób.
Wynik był opowieść zdolna do nawiązania kontaktu z ludźmi w każdym wieku, zwłaszcza z młodą publicznością. W rzeczywistości ponad cztery miliony egzemplarzy Tokyo Blues. Stał się więc tytułem poświęcenia dla japońskiego pisarza, który od tego czasu zdobył wiele nagród. Ponadto jego nazwisko nadal jest kandydatem do literackiej Nagrody Nobla.
Podsumowanie Tokyo Blues
Wstępne podejście
Początek książki wprowadza introduce Toru Watanabe, 37-letni mężczyzna, który jest zafascynowany na pokładzie samolotu (który ląduje), kiedy posłuchaj specjalnej piosenki. Ten kawałek - "Norweskie Drewno", legendarnego angielskiego zespołu The Beatles— przywołuje go wiele wspomnienia z młodości (z czasów studenckich).
W ten sposób historia przenosi się do miasta Tokio w latach 1960. W tym czasie na całym świecie miały miejsce niepokojące wydarzenia związane z zimną wojną i różnymi walkami społecznymi. W międzyczasie, Watanabe opowiada o szczegółach swojego pobytu w stolicy Japończyk z wyczuwalnym uczuciem niepokoju i samotności.
Przyjaźń i tragedia
W miarę rozwoju historii bohater wspominagon szczegóły na temat ich doświadczenia uniwersyteckie, jakiej muzyki słuchał i dziwną osobowość niektórych kolegów. Podobnie, Watanabe szybko nawiązuje do swoich kochanków i ich doświadczeń seksualnych. Następnie wskazuje na uczucie, jakie darzył Kizukiego, swojego najlepszego przyjaciela od czasów dojrzewania, i Naoko, swoją dziewczynę.
W ten sposób mija pozornie normalne codzienne życie (doznanie wywołane prostym i bliskim językiem narracji…). aż do wybucha tragedia w życiu i na zawsze naznacza psychikę bohaterów: Kizuki popełnia samobójstwo. Próbując przezwyciężyć straszliwą stratę, Toru postanawia uciec od Naoko na rok.
Zjazd
Naoko i Toru spotkali się ponownie na uczelni po okresie izolacji bohatera. A) Tak, narodziła się prawdziwa przyjaźń, która ustąpiła miejsca nieuniknionemu wzajemnemu pociągowi. Ale nadal wykazywała objawy słabości psychicznej, dlatego musiała stawić czoła traumom z przeszłości. W ten sposób młoda kobieta została przyjęta do ośrodka pomocy psychologicznej i odpoczynku.
Odosobnienie Naoko zwiększyło poczucie samotności Watanabe, z tego powodu zaczął wykazywać oznaki nieuporządkowanej egzystencji. Później, myślał, że zakochał się w Midori, kolejna dziewczyna, która służyła do tymczasowego złagodzenia jej smutków. Następnie, Toru pochłonął wir namiętności, seksu i niestabilności emocjonalne uczucie uwięzione między dwiema kobietami.
Rozkład?
Rozwój wydarzeń nieuchronnie popycha protagonistę do swego rodzaju głębokiej refleksji poprzez senne wymiary. W tym przypadku nie jest możliwe wyraźne rozróżnienie, które fakty lub przedmioty są prawdziwe, a które urojone. Ostatecznie, pożądana stabilność jest możliwa tylko wtedy, gdy protagonista jest w stanie dojrzeć od wewnątrz.
Tokijski blues, słowami Murakamiego
W wywiadzie dla El País (2007) z Hiszpanii, Wyjaśnił Murakami w odniesieniu do „eksperymentu” Tokyo Blues, Następny: "nie interesuje mnie pisanie długich powieści w realistycznym stylu, ale zdecydowałem, że chociaż raz napiszę powieść realistyczną ”. Japoński pisarz dodał, że zwykle nie czyta swoich książek po ich wydaniu, ponieważ nie ma przywiązania do spraw z przeszłości.
Później w wywiadzie przeprowadzonym przez Xaviera Ayéna (2014) Murakami opisał swoje powinowactwo do postaci z problemami psychicznymi. W związku z tym powiedział: „Wszyscy mamy własne problemy psychiczne, które czasami możemy nieświadomie utrzymywać, bez pojawiania się na powierzchni. Ale wszyscy jesteśmy obcy, wszyscy jesteśmy trochę szaleni "...
Dziesięć fraz Tokijski blues
- „Kiedy jesteś otoczony przez ciemność, jedyną alternatywą jest pozostawanie w bezruchu, dopóki twoje oczy nie przyzwyczają się do ciemności”.
- „To, co czyni nas normalnymi ludźmi, to świadomość, że nie jesteśmy normalni”.
- „Nie żałuj siebie. Robią to tylko przeciętni ludzie ”.
- „Gdybym czytał to samo, co inni, myślałbym jak oni”.
- „Śmierć nie sprzeciwia się życiu, śmierć jest zawarta w naszym życiu”.
- „Nikt nie lubi samotności. Ale nie jestem zainteresowany nawiązywaniem przyjaźni za wszelką cenę ”.
- „Czy nie ma w moim ciele pewnego rodzaju otchłani pamięci, w której wszystkie kluczowe wspomnienia gromadzą się i zamieniają w błoto?”
- „Zdarza się ci to, ponieważ sprawia wrażenie, że nie zależy ci na byciu lubianym przez innych”.
- „Człowiek, który czytał trzy razy Wielki Gatsby może to być mój przyjaciel ”.
- – Bardzo nieszczęśliwe wyły lub szeptały, w zależności od tego, w którą stronę wiał wiatr.
O autorze, Haruki Murakami
Najbardziej rozpoznawalny japoński pisarz na świecie urodził się 12 stycznia 1949 roku w Kioto. Jest potomkiem buddyjskiego mnicha i jedynakiem. Jej rodzice, Miyuki i Chiaki Murakami, byli nauczycielami literatury. Z tego powodu mała Haruki dorastał w otoczeniu kulturowym, z dużą ilością literatury z różnych części świata (w połączeniu z japońską).
Cytat Haruki Murakami.
Podobnie muzyka anglosaska była częstym problemem w domu Murakami. Do tego stopnia, że muzyczne i literackie wpływy krajów zachodnich są znakiem rozpoznawczym pisarstwa Murakamian. Później, młody człowiek Haruki wybrał studia teatralne i grecki na Uniwersytecie Waseda, jeden z najbardziej prestiżowych w Japonii. Tam poznał, kto dziś jest jego żoną, Yoko.
Preambuła przyszłego pisarza
Kiedy był studentem, Murakami pracował w sklepie muzycznym (z płytami winylowymi) i bywał w tawernach jazzowych „Gatunek muzyki, który kocha”. Z tego gustu zrodził się, że w 1974 (do 1981) postanowił wynająć lokal, aby wspólnie z żoną założyć bar jazzowy; ochrzcili go „Piotrum Kotem”. Para zdecydowała się nie mieć dzieci z powodu nieufności do następnego pokolenia.
Powstanie bestsellerowego autora
W 1978 roku Haruki Murakami poczęty pomysł zostać pisarzem podczas meczu baseballowego. Następny rok rzucił Posłuchaj pieśni wiatru (1979), jego pierwsza powieść. Od tych pięciu lat japoński pisarz tworzy historie z zaskakującymi postaciami w nieco niepokojących sytuacjach.
Murakami przebywał w Stanach Zjednoczonych w latach 1986-1995. W międzyczasie uruchomienie Norweskie Drewno — Alternatywny tytuł Tokyo Blues- oznaczał start w jego karierze literackiej. Chociaż jego historie były chwalone przez miliony zwolenników na pięciu kontynentach, nie został on zwolniony z zaciekłej krytyki.
Cechy stylistyczne i konceptualne literatury Haruki Murakami
Surrealizm, realizm magiczny, oniryzm… czy może ich mieszanka wszystkich?
Twórczość pisarza z krainy wschodzącego słońca nie pozostawia nikogo obojętnym. Czy są to krytycy literaccy, analitycy akademiccy czy czytelnicy, koncepcja uniwersum murakamskiego budzi żarliwy podziw lub niezwykłą wrogość. Oznacza to, że przy badaniu pracy Murakamiego nie ma punktów środkowych. Jaki jest powód takiego (wstępnego) osądu?
Z jednej strony, Murakami począł pisać z intencją, że przeciwstawić się logice, ze względu na jego niezaprzeczalne zaangażowanie w światy marzeń. W rezultacie rozrzedzone scenerie stworzone przez Japończyków zbliżają się do surrealistycznej narracji. Dodatkowo, estetyka, niektóre postacie i zasoby literackie trzymać mucha podobieństwa o kształtach magiczny realizm.
Osobliwość Murakamian
Fantazja, senne atmosfery i równoległe wszechświaty to wspólne elementy narracji Murakamiego.. Nie jest jednak łatwo zdefiniować go w określonym nurcie, gdyż w ich opowieściach środowisko i czas często się rozwijają lub zniekształcają. Ta deformacja rzeczywistości może wystąpić w iluzorycznych kontekstach lub w umysłach bohaterów.
Dlaczego narracja Murakamian budzi tyle wrogości?
Murakami, podobnie jak inne najlepiej sprzedające się osobistości — na przykład Dan Brown czy Paulo Coelho—, został oskarżony o „powtarzanie się ze swoimi postaciami i nagraniami”. Dodatkowo, krytycy literatury azjatyckiej zwracają uwagę, że powtarzający się brak granic pomiędzy wyobrażonym a realnym prowadzi do dezorientacji (niepotrzebnie?) czytelnika.
Jednakże, wiele wad Murakamiego jest postrzeganych przez legiony fanów jako wielka zaleta i głosy przychylne jego oryginalnemu sposobowi opowiadania historii. Wszystkie cechy wymienione w odniesieniu do narracji nasyconej elementami surrealistycznymi, sennymi i fantazyjnymi są również dostrzegalne w Tokyo Blues.
5 najlepiej sprzedających się książek Murakamiego
- Tokyo Blues (1987)
- Kronika ptaka, który wije świat (1997)
- Sputnik, kochanie (1999)
- Kafka na brzegu (2002)
- 1Q84 (2009).