Mam tę książkę od miesięcy „Jak słońce dla kwiatów” przez Irene Villa opublikowane w Redakcja Espasai chociaż zacząłem to dawno temu, to nie do końca mnie to „uzależniło”. Mimo to, zaczynając od tych krótkich wersów, które mogłyby być w mojej osobistej opinii, skończyłem już ją czytać i mam dość wypracowaną opinię na temat książki, a także porównując ją z tym, co wcześniej przeczytałem od autorki Irene Villi .
Streszczenie i dane książki
„Jak słońce dla kwiatów” to powieść rozgrywa się w Rainbow, organizacji pozarządowej wyobraźni, która ma na celu opiekę nad dziećmi i nastolatkami, których rodzice nie mogą się nimi zająć, i pracować nad zapewnieniem im, w zależności od przypadku, rodzin adopcyjnych lub domów zastępczych.
Judith, bohaterka książki to osoba kierująca tą organizacją pozarządową, pracownik socjalny, który pracuje w programie adopcyjnym wspólnoty autonomicznej. Jest młoda, pełna entuzjazmu, energiczna i oddana swojej pracy do tego stopnia, że nadmierny entuzjazm może stać się dużym problemem. Od lat jej życie skupia się wyłącznie na pracy, dopóki niefortunna decyzja wywołuje dramat, który pogrąża ją w depresji i zmusza do przemyślenia swojej przyszłości.
Dane książki
- Numer stron: Stron 304
- Wiążący: Miękka okładka
- Redakcja: Książki SLU Espasa
- Język: kastylijskim
- ISBN: 9788467045161
- Cena: 19,90 euro
Osobista opinia
W tej książce możemy znaleźć dwóch wyraźnych głównych bohaterów, kilka postaci drugorzędnych oraz postać dzieci z ośrodka adopcyjnego, który moim zdaniem jest najlepiej reprezentowany i scharakteryzowany w powieści. Niektóre postacie w całkiem realnych sytuacjach i zgodnie z tym, co to znaczy być porzuconym lub „dyskryminowanym” nieletnim w jakiejkolwiek innej sytuacji rodzinnej i które chodzą od domu do domu, z powodu tego, jak trudno jest zaaklimatyzować się w nowym domu, z nowym rodzina i nowe zasady. Zwłaszcza, gdy wiek tych nieletnich rośnie.
Wracając do głównej bohaterki, Judith, jest kobietą bardzo profesjonalną i bardzo oddaną swojej pracy jako psycholog w ośrodku dla nieletnich. Każda porażka lub zła decyzja jest bardzo trudnym do pokonania niepowodzeniem ze względu na jego wielki profesjonalizm i perfekcję.
Coś, co przykuło moją uwagę i na dobre to dwie rzeczy:
- Jest kilka fragmentów piosenek hiszpańskiej grupy muzycznej „Maldita Nerea”. Podoba mi się, że pisarze wspominają w swoich książkach o piosenkach lub o artystach muzycznych. To sprawia, że od razu, jeśli nie znam utworu, idę szybko w jego poszukiwaniu.
- Na końcu książki znajduje się plik notatka od autorki Irene Villa, w którym wyjaśnia, jak i dlaczego powstała ta książka. To było na Majorce, a konkretnie w Fundacja Nazaret, ośrodek przyjęć dla chłopców i dziewcząt, w którym niestety rodzice nie mogli dać im wszystkiego, czego potrzebowali. Podoba mi się, że tak ludzkie doświadczenia, jak to, są przenoszone do literatury i w jakiś sposób przekazywane ludziom.
Jak powiedziałem na początku tej recenzji, zacząłem książkę kilka miesięcy temu, ale Czytanie tego nie do końca mnie wciągnęło. Brakowało mi czegoś do czytania dzień po dniu, tak jak zdarzyło mi się z wieloma innymi książkami, wśród których jest też jedna autorstwa Irene Villi, „Nigdy nie jest za późno, księżniczko”. Ten ostatni wciągnął mnie od początku do końca. Więc „Jak słońce dla kwiatów” Czytałem ją czasami i między innymi.
Nie lubię oceniać książek, bo wydaje mi się, że lektura jest całkowicie subiektywna w stosunku do opinii każdego z nich (to, co mi się może podobać, nie musi być przez Ciebie lubione i odwrotnie), ale nie wyobrażam sobie opinia bez zauważyć więc mój jest 3 / 5.
Polecam ją przeczytać, jeśli lubisz książki z załadowaną ludzką i sentymentalną treścią, trudne historie, z których zawsze można wyciągnąć coś dobrego i pozytywnego. Jeśli natomiast szukasz czegoś głębszego to odradzam.