Zdjęcie Lady Ottoline Morrell.
Thomas Stearns Eliot Urodził się w San Luis w taki dzień jak dzisiaj w 1880 roku. Był poetą, krytykiem i redaktorem, jednym z najwybitniejszych głosów w poezji amerykańskiej pierwszej połowy XX wieku. Za swój wkład i innowacyjność w gatunku otrzymał nagrodę Nagroda Nobla w 1948 roku. Dziś pamiętam jego pracę z 4 jego wierszy krótszy.
TS Eliot
Powstał w Harvard, Sorbona i Oksford. Był przyjacielem również poety Ezra Pound, co zachęciło go do opublikowania pierwszego tomu wierszy w Anglii, Piosenka miłosna J. Alfreda Prufrocka. Później został obywatelem brytyjskim.
Jego najbardziej reprezentatywne dzieła to Cztery kwartety, Ziemia odpadów o Morderstwo w katedrze. A także napisał wiersze dla dzieci jak LKsięga umiejętnych kotów starego oposa, inspiracja dla koty, znacznie bardziej znany musical zaadaptowany przez kompozytora Andrew Lloyda Webera.
4 krótkie wiersze
Oczy, które zobaczyłem ze łzami
Oczy, które ostatnio widziałem ze łzami
poprzez separację
tutaj, w innym królestwie śmierci
ponownie pojawia się złota wizja
Widzę oczy, ale nie łzy
to jest moja utrapienie.
To jest moja utrapienie:
oczy, których już nigdy nie zobaczę
oczy decyzji
oczy, których nie zobaczę, chyba że
u drzwi innego królestwa śmierci
gdzie, jak w tym
oczy trwają chwilę
trochę czasu trwa dłużej niż łzy
i patrzą na nas szyderczo.
Szarmancka rozmowa
Obserwuję: «Nasz sentymentalny przyjaciel, księżyc!
A może (to fantastyczne, przyznaję)
może to być balon Preste Juana
Albo poobijana stara latarnia wisząca wysoko
oświecić biednych podróżników w ich utrapieniu.
A potem ona: „Jak się włóczysz!”
I wtedy: «Ktoś wyplata klucze
ten wspaniały nocny tryb życia, którym wyjaśniamy
noc i światło księżyca; muzyka, którą łapiemy
zmaterializować naszą własną pustkę.
A ona: „Masz na myśli mnie?”
„O nie, to ja jestem głupi”.
«Ty, pani, jesteś wiecznym humorystą,
odwieczny wróg absolutu,
Nadanie naszemu niejasnemu humorowi najmniejszego skrętu!
swoim obojętnym i władczym powietrzem
od razu obalić naszą szaloną poetykę ».
I "Ale czy jesteśmy tacy poważni?"
Miesiąc miodowy
Widzieli Holandię, wracają na wyżyny;
ale pewnej letniej nocy, oto Rawenna,
bardzo wygodne między dwoma prześcieradłami, gdzie dwieście pcheł;
letni pot i silny zapach suki.
Są na plecach, z rozstawionymi kolanami,
cztery nogi spuchnięte od ukąszeń.
Odrzucają prześcieradła i lepiej używają paznokci.
Mniej niż liga to San Apolinario -
en -Class, bazylika dla koneserów,
stolice akantu wstrząsane wiatrem.
Będą jechać co godzinę pociągiem o godzinie ósmej z Padwy
zabiorą swoje nieszczęścia do Mediolanu,
gdzie jest Kolacja i tania restauracja.
Myśli o wskazówkach, robi matematykę.
Zobaczyli Szwajcarię i przekroczyli Francję.
I święty Apollinarius, słuszny i asceta,
stara fabryka Boga niepowiązana, z wyjątkiem
wciąż w jego kamieniach zawala się dokładna forma Bizancjum.
Pierwszy chór skalny
Orzeł unosi się na szczycie nieba,
łowca i wataha spotykają swój krąg.
Och, nieustanna rewolucja gwiazd w kształcie!
O wieczny zasób określonych pór roku!
Och, świecie lata i jesieni, śmierci i narodzin!
Nieskończony cykl pomysłów i działań,
nieskończona inwencja, nieskończony eksperyment,
przynosi wiedzę o mobilności, ale nie o bezruchu;
znajomość mowy, ale nie cisza;
znajomość słów i ignorancja słów.
Cała nasza wiedza przybliża nas do naszej ignorancji,
cała nasza ignorancja zbliża nas do śmierci,
ale bliskość śmierci nie zbliża nas do Boga.
Gdzie jest życie, które straciliśmy, żyjąc?
Gdzie jest mądrość, którą utraciliśmy w wiedzy?
Gdzie jest wiedza, którą straciliśmy w informacjach?
Niebiańskie cykle w dwudziestu stuleciach
oddzielają nas od Boga i przybliżają do prochu.