Rafał Montesinos był sewilskim poetą urodzonym w 1920 roku. Dziś rozpoczyna się coś nowego rocznica jego śmierć i zapamiętać to tam idzie wybór wierszy Jego pracy.
Rafał Montesinos
Po spędzeniu wczesnych lat i młodości w Sewilli, osiedlił się Madryt na początku lat 40. Z tego czasu pochodzą też jego pierwsze wiersze. Zdobył kilka nagród literackich, takich jak Ateneo de Madrid, Ciudad de Sevilla czy The Literatura narodowa. Został także nazwany Ulubionym Synem Andaluzji.
Niektóre tytuły jego prac są ballada o miłości pierwsza, Antologia poetycka o czas w naszych ramionach. I kilku krytyków uważa go za swojego rodaka Gustavo Adolfo Becquer.
Rafael Montesinos — wybrane wiersze
bajka o drzewie cytrynowym
pod cytryną
dziewczyna powiedziała mi:
-Kocham cię.
I zacząłem myśleć
to było lepsze niż skorupa.
Wyrzuciłam bułkę tartą.
pod cytryną
dziewczyna dała mi pocałunek
najpierw.
i razem oglądaliśmy jesień
cytryny na ziemi,
blisko świtu.
pod cytryną
dziewczyna powiedziała mi któregoś dnia:
-Umieram.
I nie wiem już gdzie iść
że przypomina mi gaj cytrynowy
wdzięk twojego profilu.
do nastolatka
bo w twojej krwi było
siedemnaście galopujących koni,
w słodkim grzechu ciała
ty i ja spotykamy się
że miłość nagle pewnego dnia powraca,
tak jak powraca drzewo
od jałowej zimy do najbardziej zielonej
letnie kłamstwo.
bo w twojej krwi było
siedemnaście galopujących koni,
do serca, którego chciałeś
przybyć i zostałeś w moich rękach.
moje serce jest tylko pokojem
od serca. Zostawiłem to zapomniane
w czerwonej krainie gajów oliwnych
gdzie wszystko jest bardziej przejrzyste
Niech szlocha. służy tylko mnie
na odległą miłość
Ale zmierzyłem twoje ciało moimi pocałunkami
twoje pocałunki moimi ustami,
za księżyce twoich piersi
Byłem romantycznym poetą
ponieważ w twojej krwi było siedemnaście
galopujące konie
Elegia przed portretem z mojego dzieciństwa
Dlaczego tak poważnie, powiedz mi, z ręką na twoim czole,
żeglarzem bez mórz do żeglowania? Jak teraz,
serce miało młodzieńczy sen
i mężczyzna - to nie ma znaczenia. -. zatonięcie w niewłaściwym czasie
Twoje sześć lat wiedziało, że dał mi Bóg
światło, które się nie kończy i świat, którego nie chcę.
Byliście już pokonani miłością i zakochani.
Umarłeś za to samo, co ja.
To smutne spojrzenie – moje spojrzenie – uczy mnie
że miałeś przeczucie wszystkiego, co nastąpi później.
Zostałeś w tym małym kartoniku,
Objechałem świat. Reszta, widzisz.
letrilla
Okłamuj mnie teraz, kochanie
że wierzę w Ciebie na łóżku,
w moich ciasnych ramionach
twoja nocna krew
Wkrótce nadejdzie świt!
Okłamuj mnie, kochanie, okłamuj mnie
że będę tego żałować.
Och, jak smutno cię widzieć
próbując mnie przestraszyć
z innym ogniem Grzech
to zostawić cię i nie mieć cię.
Spójrz, dziewczyno, ta Śmierć
Zawsze mu o tobie mówiłam...
I nie będę tego żałować.
Idź moje prawe usta,
teraz, kiedy nikt na nas nie patrzy,
ku słodkiemu kłamstwu
zdjęty z twoich piersi.
moje usta pozostają niedokończone,
Teraz, kiedy nikt nas nie widzi
i będę tego żałować.
Jestem sama po południu. odwracam wzrok...
Jestem sama po południu. odwracam wzrok
rozpaczliwie daleko pozostać
przez powietrze ostatnie słowa
kochanków, którzy odchodzą.
Chmury wiedzą, dokąd zmierzają, mój cieniu
nigdy się nie dowie, dokąd zaprowadzi ją miłość.
Czy słyszysz przepływające chmury, powiedz mi, czy słyszysz
ślizgając się po trawie, mój smutek?
Nikt nie wie, co kocham. Nikt nie wie
że jeśli przyszła miłość, to przyniosła jej smutek.
Jestem sam po południu i patrzę daleko.
Nie wiem, skąd przychodzisz do moich żył.
Opuszczasz moje ręce, nie moją duszę.
Oddzielamy góry, wiatry, daty.
Miłość, kiedy najmniej się tego spodziewamy,
jesteśmy widziani pod nieobecność.
Jestem w samotności. Patrzę w dal
zaciemniają popołudnie i mój smutek.
Myślę o tobie i myślę
że może w samotności myślisz też o mnie.
Źródło: niski głos