„Prosas profanas” innowacja Rubéna Darío

Jedna z głównych zalet Ruben Dario Była to odnowa metryczna i werbalna, której poddał poezję dzięki swoim innowacjom w tej dziedzinie, które są odczuwalne przede wszystkim w jednym z jego dzieł, jakim jest nic innego jak „Proza profanum”. Ta książka, zredagowana i opublikowana po raz pierwszy w Buenos Aires w 1896 r., Przedstawia triumf modernizmu w estetyce rubendariańskiej, a także jego moment pełni.

Innowacja pochodzi z samego tytułu, ponieważ słowem proza ​​odnosi się do pewnych hinnos, które są śpiewane w niektórych Mszach po odczytaniu Ewangelii, a słowem profanum świadomie zaprzecza pierwszemu określeniu, dopuszczając w ten sposób pewną atrakcyjność i jednocześnie pewne odrzucenie religia tradycyjny katolicki.

Treść książki nadal ukazuje nam silne kontrasty, gdyż z jednej strony ma arystokratyczny sposób ucieczki od rzeczywistości społecznej, której nie lubi, z drugiej zaś pokazuje głęboki troska społeczna, w najczystszym stylu jego wczesnych dzieł. Na stronach składających się na „Prosas profanas” Darío kwestionuje wszystko, co go otacza, takie jak życie i śmierć, własną religię, poezję, sztukę ...

Oprócz obecności Hiszpanów w niektórych tematach, takich jak jego „Elogio a la Seguidilla” lub jego odniesienia do Cid, przyjemność erotyczna to jeden z wielkich tematów pracy, w której kobiety identyfikują się z różnymi elementami natury: czystością gołębia, dzikością tygrysa, niebezpieczeństwem morza ...

Bez wątpienia mamy do czynienia z jednym z punktów zwrotnych w poezji latynoskiej, który całkowicie się zmienił po opublikowaniu tego arcydzieła.

Jakie jest znaczenie Profane Prosas?

Proza profanum Ruben Dario jest to właściwie zbiór wierszy, które napisał sam poeta, a które dotyczą tajemniczego i fantastycznego świata. W tym możesz znajdź księżniczki, królów, rycerzy, wróżki i wiele innych mitologicznych postaci.

Oryginalna książka Prosas profanas została wydana w Buenos Aires w 1896 roku, ale nie pod tytułem, pod jakim jest obecnie znana, ale jako „liminal words”. W dodatku składał się z zaledwie 33 wierszy podzielonych na siedem części (każda z nich zawierała kilka wierszy nadających większą głębię drugiej części).

Jednak autor nie był w pełni usatysfakcjonowany iw Paryżu w 1901 roku Rubén Darío wydał drugie wydanie swojej książki, dodając 3 kolejne wiersze, a także zmieniając nazwisko. Znana jest historia niektórych z tych wierszy, na przykład „Blasón”, który napisał ją w Madrycie, kiedy obchodzono stulecie Kolumba; czy „Kolokwium centaurów”, gdzie zakończył je przy stole w La Nación, gdzie dziennikarz Roberto Payró pisał artykuł.

Pamiętaj o tym w przypadku Rubén Darío ta książka jest jedną z najlepszych, jakie pisze, Zwłaszcza, że ​​w tym czasie był u szczytu kariery poety i wszystko, co przyszło mu do głowy, było bardzo udane. Dlatego uważa się, że został napisany w okresie kwitnienia autora. On sam określa to jako „Jego pełną wiosnę”.

Zarówno Prosas profanas, jak i Azul, dwie najsłynniejsze książki autora, prowadzą do istoty modernizmu poety i widać, jak następuje bardzo wielka ewolucja w zakresie perfekcjonizmu i dojrzałości, stąd jest to jedna z najważniejszych.

A jakie jest znaczenie Profane Prosas? Cóż, według autora, każdy z wierszy i kilka między sobą było piosenka, głos w stronę tematów, którymi się zajmował w swojej twórczości. Czy to była miłość, kreatywność, kobiety… Samo określenie „Prosas” było już używane w średniowieczu i zawsze odnosiło się do łacińskiego wiersza, który był hołdem dla Świętych. Z tego powodu użył tego słowa dodając słowo „profanum” w odniesieniu do spraw świata, czyli codziennego życia normalnych ludzi.

Słownictwo używane przez Rubéna Darío

Rubén Darío to jeden z najważniejszych modernistycznych poetów swoich czasów. A sposób, w jaki się wypowiadał, zwracał uwagę na to, że był bardzo kulturalny w słowach. W rzeczywistości, nawet jeśli czasami mogą tego nie rozumieć, plik mnóstwo wrażeń, że jego słowa sprawiły, że jego wiersze stawiają czytelnika lub słuchacza w miejscu, którego pragnął, wywoływanie wrażeń, uczuć itp. Aby to zrobić, uratował także nieużywane słowa, których nawet dziś nie używa się, chociaż są znane. Mówimy na przykład o „algazara”, jak o wesołości głosów; lub „pchać”, rozumiejąc to jako popchnięcie do czegoś lub kogoś.

Jakimi tematami zajmuje się Prosas Profanas?

Cała praca Rubéna Darío jest w rzeczywistości książką, która koncentruje się na kilku częstych tematach jego pióra, takich jak kobiety, miłość, erotyzm, sztuka, troska, mitologia ...

Kiedy porusza temat kobiet, wszystkie wersety i myśli Rubén Darío koncentrują się na oddawaniu czci tej osobie, uczuciu bliższej jej bliskości i wyznaniu jej czułej, miękkiej, słodkiej miłości. Jednak w części erotyzmu poeta zmienia się, staje się bardziej prymitywny i skupiony na cielesnym odczuciu, potrzebie, cielesnym pragnieniu.

Oczywiście nie wszystkie wiersze koncentrują się na tych tematach, Jest też troska o człowieka, o śmierć, o to, co się dzieje, gdy się zbliża, a nawet o tajemnice natury.

Jeśli chodzi o mitologię w swoich pracach, wykorzystuje te mitologiczne postacie tak, jakby były one wyrazem tego, co sam autor odczuwa, czy to „miłość”, czy po prostu poetycka wizja świata takim, jakim go widzi. Nie chodzi o to, że książka jest oparta na mitologii lub że opowiada bajki w formie wierszy. W rzeczywistości autor wykorzystuje te mitologiczne figury, tak naładowane uczuciami i dla niektórych tak reprezentatywne, we własnych wierszach, uzyskując w ten sposób bardziej zmysłową, ostrożniejszą, a przede wszystkim bardziej interpretacyjną formę swoich dzieł.

Wreszcie, odnosząc się do tematu świata, tego, jak ludzie odnoszą się do siebie, jak żyją, autor odnosi go, dla niego, do własnej poezji, bo to było najważniejsze. W rzeczywistości od tego czasu w Rubén Darío zaszła duża zmiana Odchodzi od bycia poetą, którego nie obchodzi, czy jego wiersze zawierają błędy lub nie są poprawnie interpretowane; dużo od siebie wymagać i szukać w tych uczynkach, aby trwały wiecznie.

Jakie są wszystkie wiersze, które go tworzą?

Jak już powiedziano, pierwsze wydanie Prosas profanas i drugie wydanie różnią się zasadniczo tym, że w ostatnim wydaniu znalazły się 3 nowe wiersze. Tak więc te, które składają się na książkę, to:

• Słowa graniczne
• Proza profanum (jako sekcja zawierająca następujące wiersze):
• To było miękkie powietrze ...
• Dygresja
• Sonata
• Ozdobić herbem
• Z pola
• Chwalcie czarne oczy Julii
• Piosenka karnawałowa
• Jak na Kubańczyka
• Za to samo
• Bukiet
• Bażant
• Garconnière
• Kraj słońca
• Margarita
• Trzciny cukrowej
• Mówi Mia
• Heroldowie
• Ite, Missa est
• Kolokwium centaurów (jako sekcja sama w sobie). Zawiera wiersz Kolokwium centaurów z 212 wersetów.
• Różni się (jako sekcja). Z następującymi wierszami:
• Poeta prosi o Stellę
• Portyk
• Pochwała biegu
• Cisne
• Biała strona
• Año nuevo
• Symphony in Gray Major (najstarszy wiersz ze wszystkich zebranych).
• The Dea
• Barbarzyńca Epitalamium
• Verlaine (jako sekcja). Z wierszami:
• Odpowiedź
• Pieśń krwi
• Rekreacje archeologiczne (jako sekcja). Z wierszami:
• I. Fryz
• II. Palimpsest
• Królestwo wewnętrzne (jako sekcja i wiersz).
• Rzeczy Cid (jako sekcja i wiersz).
• Dezires, layes i piosenki (jako sekcja). Z wierszami:
• mowić
• Kolejny dezir
• Kłaść
• Piosenka, ta miłość nie dopuszcza do refleksji smyczków
• Pochwała
• Dwuwiersz rozproszony
• Amfory Epikura (jako sekcja). Z wierszami:
• Kolec
• Źródło
• Słowa satyry
• Stara kobieta
• Kochaj swój rytm ...
• Do śmiejących się poetów
• Złoty Liść
• przystań
• Syrinx / Daphne
• Mały Cygan
• Do mistrza Gonzalo de Berceo
• Moja dusza
• Gonię drogę ...