Podsumowanie życia to sen

Życie jest snem Uważany jest za najbardziej reprezentacyjny utwór teatru kalderońskiego. Premiera tego dzieła odbyła się w Madrycie w 1635 roku. W tym czasie inscenizacje w stolicy Hiszpanii odbywały się na otwartych, prostokątnych patio (15 - 17 metrów szerokości i 30 - 40 metrów długości), otoczonych domami z balkonami.

Podobnie dzieło to jest klasycznym przykładem dramaturgii barokowej, zdominowany przez wątki filozoficzne i rozważania o życiu. Ponadto w tego typu przedstawieniach scenografia odzwierciedlała kontrast antagonistycznych myśli, a także przewagę cywilizacji nad dzikością (ignorancja).

O autorze, Pedro Calderón de la Barca

Jego pełne imię to Pedro Calderón de la Barca i Barreda González de Henao Ruiz de Blasco y Riaño. Po raz pierwszy ujrzał światło w Madrycie, 17 stycznia 1600 r. Był trzecim z sześciorga dzieci (dwoje zmarło w młodym wieku) z małżeństwa Diego Calderóna i Ana María de Henao, oboje ze szlacheckiej rodziny. Studiował literaturę, teologię, łacinę i grekę w Cesarskim Kolegium Jezuitów w Madrycie.

W wieku 14 lat został zapisany na uniwersytet w Alcalá, ale musiał porzucić studia z powodu problemów rodzinnych. Później, Mógł wznowić kształcenie na Uniwersytecie w Salamance, gdzie uzyskał tytuł licencjata z prawa kanonicznego i cywilne (1619). W 1621 r. Wstąpił do wojska, by spłacać rodzinne długi i pomagać swoim braciom.

Wojsko, duchowny i dramaturg

Chociaż niektóre źródła wskazują Zagmatwana dżungla (1622) jako jego pierwszy utwór z datą, komedia Miłość, honor i moc (1623) był tytułem, który dał mu znać. Od tego czasu potrafił połączyć karierę wojskową z dramatyczną kreacją. W rzeczywistości został mianowany kawalerem Orderu Santiago i został uznany za żołnierza w Fuenterrabía (1638) i Katalonii (1640).

również Został wyświęcony na kapłana (1651), duchownego Reyes Nuevos de Toledo (1653) i honorowego kapelana króla (1663). Ponadto - dzięki swojej różnorodnej, bogatej i płodnej twórczości artystycznej - w latach czterdziestych XVII wieku stał się najbardziej szanowanym dramaturgiem swoich czasów.

Jego praca w pigułce

Niektóre źródła, takie jak Ruiza et. do (2004) z portalu Biografie i życiepotwierdzają, że Pedro Calderón de la Barca policzył swoje dzieła na krótko przed śmiercią (maj 1681). Jego twórczość obejmuje „sto dziesięć komedii i osiemdziesiąt autos sacramentales, pochwały, przystawki i inne drobne dzieła”.

Charakterystyka teatru kalderońskiego

La Calderońska kompozycja teatralna znajdował się w okresie baroku. Charakteryzuje się imponującym stopniem technicznej perfekcji, a także stonowanym stylem, ze zmniejszoną liczbą postaci i wyraźną osią fabuły wokół bohatera. Rozdarty Zygmunt Życie jest snem jest prawdopodobnie najbardziej uniwersalnym spośród wszystkich głównych bohaterów.

Podsumowanie Życie jest snem

Książkę można kupić tutaj: Życie jest snem

Ta praca stanowi adaptację do chrześcijaństwa buddyjskiego przykazania o śpiącym na jawie. Jednak, moralność niewątpliwie odzwierciedla chrześcijański dogmat: efemeryczność życia ziemskiego —To tylko przemijający sen — w porównaniu z życiem pozagrobowym.

Tematy te są prezentowane z mistrzowską mieszanką poważnej filozofii i humoru autorstwa Calderóna de la Barca. Dodatkowo w trakcie przedstawienia niektóre postacie pojawiają się w różnych przebraniach, aby zwiększyć niepewność widza co do tego, które wydarzenia są rzeczywiste, a które eteryczne.

Więzień

Basilio, monarcha Polski, otrzymuje w horoskopie znak, że jego syn Zygmunt zostanie tyranem. Z tego powodu zamyka go w lochu wieży. Tam książę koronny przeklina swoje szczęście w kajdanach, twierdząc, że nie popełnił żadnego przestępstwa. Z tego powodu jest pełen urazy i chce zabić dwóch rzekomych szpiegów, którzy się do niego zbliżyli.

Nie są tak naprawdę szpiegami, to moskiewska Rosaura - w przebraniu mężczyzny - i Clarín, jej służąca. Tych, którzy pieszo dotarli na wieś, ponieważ koń kobiety w tajemniczy sposób uciekł. Później, Zygmunt współczuje Rosaurie i przyjmuje jej prośbę o litość.

Strażnik

Clotaldo, strażnik wieży, włamuje się, aby ukarać obcych, ponieważ jakikolwiek kontakt z więźniem grozi śmiercią. Ale strażnik waha się przed wykonaniem królewskiego mandatu, gdy Rosaura pokazuje mu miecz związany z przeszłością Clotaldo. Cóż, dał go swojej ukochanej Violette z obietnicą, że rozpozna jej syna w nosicielu miecza.

Zdenerwowany możliwością zabicia własnego syna (transwestyta Rosaura), Clotaldo prowadzi jeńców przed króla, aby prosić o litość dla nich. Tymczasem król cieszy się z przybycia swoich bratanków Astolfo (księcia Moscovii) i Estrelli, aby ukończyć plany sukcesji. Ten ostatni jest bardzo podejrzliwy wobec medalionu, który książę nosi z wizerunkiem kobiety.

Test

W chwili prawdy król Basilio wkrótce wyjawił przybyszom i dworowi istnienie naturalnego syna. Na równi, monarcha wątpi w początkową przepowiednię o tyrańskim charakterze jego potomka. Dlatego postanawia przeprowadzić eksperyment przed oczekiwaniem całego swojego ludu: uśpić Zygmunta, ujawnić jego prawdziwe pochodzenie i posadzić go na jeden dzień na tronie.

Honor Rosaury

Basilio oświadcza, że ​​kontakt z Zygmuntem nie podlega już karze. W tym momencie Clotaldo chce ujawnić się jako ojciec posiadacza miecza, ale Rosaura (wciąż w przebraniu) mówi, że przybył na spotkanie z Astolfo, aby pomścić swój honor. Następnie, Rosaura ujawnia, że ​​jest kobietą i odchodzi ze swoim służącym. Potem - już przebrała się - udaje siostrzenicę Clotaldo.

Monarcha na jeden dzień

Zaspany Zygmunt zostaje wprowadzony do sypialni królewskiej i ubrany w strój monarchy. Kiedy się budzi, jest bardzo zdezorientowany i ledwo rozpoznaje strażnika wieży, którego chce go zabić. Później następca tronu bardzo niegrzecznie traktuje służących (jednego nawet wyrzuca przez okno) i Astolfo.

Król dowiaduje się o irytującym zachowaniu swojego syna, w konsekwencji jest więźniem rozpaczy, ponieważ odmawia przyjęcia proroctw o swoim spadkobiercy. Tak czy inaczej, Gdy Basilio próbuje uściskać Zygmunta, odrzuca go, domagając się niepodważalnego prawa do rządzenia. W tym momencie Basilio mówi mu, że może „to tylko sen”.

Wracaj do wieży

Zygmunt jest oszołomiony urodą Rosaury i próbuje ją uwieść pochlebnymi frazesami. Chociaż, kiedy go odrzuca, książę wysyła wszystkich sług tego miejsca, aby zabrali ją siłą. Clotaldo ostatecznie powstrzymuje nadużycia i dochodzi do walki, której nawet Astolfo nie może powstrzymać. Tylko królowi udaje się zakończyć walkę.

Basilio nakazuje ponowne uśpienie syna. W wieży Clarín również trafia za kratki, ponieważ za dużo wie na ten temat. Jednocześnie Clotaldo wyjaśnia Zygmuntowi, że jego dzień na tronie był iluzją. Od tego momentu książę nie odróżnia dobrze snu od rzeczywistości, dlatego rozumie, że musi zachowywać się rozsądniej.

Kwestionowany tron

Rosaura i Estrella oddalają się od Astolfo, gdy odkrywają jego miłosne sztuczki dzięki portretowi (pierwszego), który wisiał na szyi księcia. Z drugiej strony tłum ludzi przybywa do wieży, aby uwolnić Clarín (błędnie wierzą, że to on jest królem). Jeszcze, Kiedy pojawia się Zygmunt, tłum twierdzi, że życzy prawdziwemu następcy na tronie i jest gotowy do walki o niego.

Książę koronny udaje się kontrolować siebie i zachowywać się poprawnie (wciąż nie wiedząc, czy śni, czy nie), a nawet życie zrezygnowanego Clotaldo. W międzyczasie, W pałacu Clarín informuje Astolfo i Estrella o wydarzeniach. Ludność jest podzielona między tych, którzy pozostają lojalni wobec Bazylego, przeciwko zwolennikom Zygmunta.

Rozdzielczość

W chwilach bitwy Rosaura pojawia się na scenie, aby błagać Zygmunta o pomoc w zabiciu Astolfo (i tym samym odkupieniu jego honoru). Po rozpoczęciu walki Clarín umiera od wystrzału, a Basilio rozumie, że nie może stawić czoła własnemu synowi. Z tego powodu poddaje się u twoich stóp. Ale proroctwo nie spełniło się w oczekiwany sposób.

Zygmunt nie jest tyranem, wyciąga rękę do ojca i podnosi go. Wreszcie syn zostaje ogłoszony prawowitym następcą, zaakceptowanym przez osadników i sąd.. Ponadto nowy król pozostawia wszystkich szczęśliwych: przywraca honor Rosaurie, poślubiając ją Astolfo, a on sam prosi o rękę Estrelli, która ją przyjmuje.

Życie jest snem

W ostatnim akcie Zygmunt opisuje powody swojej zaskakującej przemiany: przez sen nauczył się być prawym królem. Dlatego też, jeśli ziemskie istnienie człowieka jest iluzją, pragnie on wykorzystać to migotanie, jakim jest życie, aby działać jako sprawiedliwy suweren.

Fragment

„Ale czy to prawda, czy marzenie,

dobre jest to, co się liczy.

Gdyby to była prawda, za bycie nią;

jeśli nie, to zdobyć przyjaciół

kiedy się budzimy ”.