Olavo Bilac był brazylijskim poetą, eseistą i dziennikarzem, który urodził się w Rio de Janeiro dzień taki jak dzisiaj w 1865 roku. Pamiętam lub odkrywam to z tym wybór wierszy w jego pamięci.
Olavo Bilac
Od najmłodszych lat poświęcił się dziennikarstwo i założył czasopisma Cykada y Meio. Jest uważany za jednego z najważniejszych poetów swojego kraju, obok Alberto de Oliveira i Raimundo Correia. Po raz pierwszy została opublikowana w 1888 roku. Była to książka zatytułowana Poezja po którym następowały kroniki, wykłady oraz prace dziecięce i edukacyjne. Pełnił również funkcje publiczne i był jednym z założycieli Brazylijska Akademia Literatury. Jego praca pośmiertna była Popołudnie i został opublikowany w 1919 roku.
Wiersze
Wygnanie
Już mnie nie kochasz? Dobry! opuszczę wygnanie
od mojej pierwszej miłości do kolejnej miłości, którą sobie wyobrażam...
Żegnaj kochające ciało, boski drapieżnik
moich marzeń, żegnaj piękne uwielbiane ciałko!
W tobie jak w dolinie zasnąłem pijany
we śnie o miłości na środku drogi;
Chcę Ci dać mój ostatni pocałunek pielgrzyma
jak ktoś, kto opuszcza ojczyznę, wygnany.
Żegnaj, pachnące ciałko, ojczyzno mego zaklęcia,
gniazdo miękkich piór z mojej pierwszej sielanki,
ogród, w którym zrobiłem kwiaty, wykiełkował mój pierwszy pocałunek!
PA! Ta inna miłość musi uczynić mnie tak zgorzkniałą
jak chleb zjedzony daleko, na wygnaniu,
zagniecione z lodem i zwilżone łzami.
Próżność
Ślepy, gorączkowy, bezsenny, z nerwowym uporem,
artysta poleruje marmur upragnionej zwrotki:
chcę, żeby pulsowało, chcę, żeby było podekscytowane,
chce nasycić marmur drżeniem agonii.
W odważny sposób triumfuje dzielnie;
walcz, zabłyśnij, a dzieło świeci skończone:
- «Świat, który rękami wyrwałem znikąd!
Córka mojej pracy!-Świeci w świetle dnia.
«Napełniona moją udręką i płonąca w mojej gorączce,
byłeś szorstkim kamieniem; Dałem ci głęboki połysk
i narysuj swoje fasety z dbałością złotnika.
Mogę mieć nadzieję, że żyjesz pogodną śmiercią ».
I wyobraź sobie, że wyczerpany potoczy się u stóp świata,
i, o próżność, poddaje się przy ziarnku piasku.
Nowe życie
Jeśli z tymi samymi płonącymi oczami,
zapraszasz mnie do tej samej pradawnej radości,
zabić pamięć minionych godzin
w którym żyjemy osobno.
I nie mów mi o utraconych łzach
nie wiń mnie za rozproszone pocałunki;
sto tysięcy istnień mieści się w życiu,
jak sto tysięcy grzechów w sercu.
Kocham Cię! Płomień miłości, silniejszy
ożywia. Zapomnij o mojej przeszłości, szalenie!
Jakie to ma znaczenie, jak długo żyłem, nie widząc cię
jeśli nadal cię kocham, po tylu miłościach,
a jeśli jeszcze mam, w moich oczach i ustach,
nowe źródła pocałunków i łez!
Do dzwonów
Dzwony na wieżach, dzwonią głośno!
Ziemia nasza tęsknota za nieskończonością nie zaspokaja,
chcemy podboju świata, w którym rzeczy
bądź wieczny w źródle łaski.
Stąd, z błota tych nudnych plaż
aż do szafiru niebios,
noś w swoich głosach nasze płaczliwe głosy,
i starożytny krzyk ziemi w niełasce.
W świątecznych dzwonkach, w podwojach goryczy,
w walkach udręki wszystko, co cierpimy
zabierz go do beznamiętnej samotności wysokości.
I o dzwony! powiedz im z najwyższym płaczem,
nasz ból do tych gwiazd, w których się urodziliśmy,
nasza nadzieja do tych gwiazd, do których pójdziemy!
język portugalski
Ostatni kwiat Lacjum, nieuprawiany i piękny,
Jesteś jednocześnie splendorem i grobem:
rodzime złoto, to z nieczystego dżinsu
Surowa kopalnia wśród żwirów nawigacyjnych...
Kocham cię tak, nieznaną i mroczną,
Wanna głośna, pojedyncza lira,
Że masz róg i gwizdek procela
I pociąg tęsknoty i czułości!
Kocham twoją dzikość i twój zapach
Dziewiczych lasów i szerokiego oceanu!
Kocham cię, niegrzeczny i bolesny języku,
W którym matczynym głosie usłyszałam: „Mój synu!”
I w którym płakał Camões na gorzkim wygnaniu,
Nieszczęsny geniusz i nudna miłość!