Powieść detektywistyczna

Powieść kryminalna to jeden z najbardziej znanych gatunków literackich, mający dziś największą liczbę naśladowców. Ale nie zawsze tak było. Formalnie urodzony w XIX wieku - niemal równolegle z powieścią science fiction i romantyzmem - ówczesna publiczność nie postrzegała tego przychylnie. Chociaż powyższe stwierdzenie jest bardziej „prądem powierzchniowym” niż konkretnym faktem.

W rzeczywistości ci, którzy sprzeciwiali się tego typu literaturze, byli członkami (samozwańczej elity literackiej) „wielkiej publiczności”. Dobrze od samego początku kryminał był entuzjastycznie pochłaniany przez wielu czytelników. Tłumy mężczyzn i kobiet były uwięzione w uzależniających opowieściach pełnych intryg i tajemnic.

Pochodzenie gatunku oznaczonego jako brzydkie

Dla „uczonych” —Z całym pejoratywnym ładunkiem zawartym subiektywnie w tym przymiotniku— to była „podliteratura”. Produkty pozbawione zainteresowania, stworzone wyłącznie do rozrywki mas. Nie ma nic przydatnego do wzmocnienia ludzkiego ducha. Dla porównania, recenzje tych „ekspertów” wychwalały literaturę science fiction, a przede wszystkim romantyczne bohaterskie przygody.

Zbrodnia jako kontrowersyjny bohater

Zbrodnie, jako bohaterowie opowieści, automatycznie zahamowały wszelkie pozory transcendencji. Podobno dusza (czytelników) nie urosła, nie zmieniła się w pozytywny sposób. Był tylko dostęp do nieszkodliwej chwilowej przyjemności. Ten rodzaj krytyki utrzymywał się w dużej mierze do drugiej wojny światowej.

Zresztą - na szczęście dla autorów gatunku - wrogość ówczesnej krytyki literackiej nigdy w żaden sposób nie mogła warunkować jej olbrzymiego sukcesu. Nawet wielu z tych pisarzy jest dziś uznawanych nie tylko za prawdziwych geniuszy. W życiu jego twórczość była szeroko ceniona.

Przed i po Auguste Dupin

Edgar Allan Poe Jest jednym z tych pisarzy „off-roadowych”. Być może definicja jest wyjątkowo surowa. Ale nadal jest to ważny termin, który określa zakres twórczości tego słynnego Amerykanina. Tak jak jego pisma są częścią spuścizny amerykańskiego romantyzmu, przypisuje się mu formalne narodziny powieści kryminalnych.

Auguste Dupin był pierwszą postacią „franczyzy” (z obecnie stosowaną konotacją handlową) literatury. Ponadto ten detektyw położył podwaliny, na których zostanie zbudowane jedno z najbardziej znanych nazwisk literatury światowej: Sherlock Holmes. Bez wątpienia postać Sir Arthura Conan Doyle'a to ostateczny jeśli chodzi o badaczy i odkrywców tajemnic.

Z Grecji

Chociaż historie z policyjnym „powietrzem” były zawsze obecne, Sofokles i jego Edyp Rex można go uznać za najstarszego prekursora tego typu działek. W tej tragedii protagonista musi przeprowadzić śledztwo, aby rozwiązać zagadkę i znaleźć sprawcę.

Dopiero Zbrodnie z kostnicy przy ul (1841), kiedy ten gatunek osiągnął „z góry określony” kształt i cechy. Oczywiście od tego czasu kryminały ewoluowały. Ale ostatecznie wszyscy detektywi wracają do Poego.

Główne cechy

Powieść detektywistyczna zawsze koegzystowała na granicy granic, fantazji i terroru. Kluczowym punktem tego gatunku jest to, że za każdym działaniem (zbrodni) kryje się tylko jedna Homo sapiens. Bez pomocy i przymusu ze strony demonicznych lub boskich istot. Jednocześnie akcja toczy się w doskonale rozpoznawalnych dla czytelników sceneriach.

Bohaterem jest ktoś, kto wyróżnia się pomysłowością, a także niesamowitą zdolnością do obserwacji i analizy w celu rozwiązania zagadek. Wszystkie postacie - poza badaczem i jego asystentem, jeśli takiego masz - są podejrzanymi. W konsekwencji lektura staje się szaleńczym wyścigiem czytelników w celu rozwiązania przestępstwa przed detektywem.

Wiarygodność przede wszystkim

Dobra powieść kryminalna powinna do końca ukrywać winowajcę. Ale bez zbyt wielu skomplikowanych wyjaśnień lub nieprawdopodobnych opisów w momencie rozstrzygnięcia. Jeśli sam Sherlock Holmes „zabronił sobie” zgadywać, ktokolwiek czyta jego przygody, podejmuje spore ryzyko, próbując przepowiedzieć koniec.

Schematy powieści detektywistycznej i niektóre cechy

Z grubsza literatura detektywistyczna jest podzielona na dwie duże grupy. Chociaż nie są to jedyne, służą jako główne światła drogowe dla wszystkich pisarzy, którzy chcą proponować własne tajemnice. Z drugiej strony, W przeciwieństwie do tego, co stało się z powieścią romantyczną, przekroczenie wód Atlantyku odbyło się z Ameryki do Europy.

Angielska szkoła

Gdy tylko Auguste Dupin i Edgar Allan Poe przybyli do Londynu, powstał sub-ruch lub podgatunek znany jako szkoła angielska. Oprócz Sir Arthura Conana Doyle'a i Sherlocka Holmesa, Drugi fundamentalny element tej struktury jest reprezentowany przez Agathę Christie ze swoją postacią Herkulesa Poirot.

To rodzaj matematycznej opowieści; przyczyny i skutku. Fakty są przedstawione chronologicznie, podczas gdy (prawie zawsze) niewzruszony bohater stosuje dodawanie i odejmowanie, aby dojść do wyniku. Rezolucja, która - cytując Holmesa - jest „elementarna”. Oczywiste tylko w oczach badacza; niewyobrażalne dla reszty bohaterów i dla czytelnika.

Szkoła północnoamerykańska

W Stanach Zjednoczonych jeszcze w XX wieku w literaturze policyjnej narodził się najważniejszy „podgatunek”.. Można wręcz powiedzieć, że jako jedyna uznawana jest za część tego stylu narracji: powieść kryminalna. Jako drugi wielki nurt zdaje się przeciwstawiać dominującemu stylowi aż do lat dwudziestych XX wieku.

Porównania między obiema szkołami powieści kryminalnej

Angielskie historie zostały stylizowane. Przez większość czasu akcja toczyła się w kręgach burżuazyjnych. Lokalizacją były duże i luksusowe zamki, w których hrabiowie, lordowie i księżne pojawiali się jako ofiary i sprawcy. Zbrodnie były sprawą „wyższych sfer”.

Podobnie, nie będąc dwuwymiarowym (Sherlock Holmes ostatecznie ujawnia niektóre z jego osobowości), postacie szkoły angielskiej są całkowicie archetypowe. Detektyw jest dobry, uczciwy, nieprzekupny; źli faceci są „bardzo źli”, makiaweliczny. Jest to walka dobra ze złem, prawda z kłamstwem, z bardzo małą liczbą półśrodków.

Realny świat?

Powieść kryminalna przeniosła kroniki policyjne do „podziemi”, na ulice najbardziej zaniedbanych dzielnic, na nędzne, ciemne otoczenie. W związku z tym autorzy byli zainteresowani zgłębieniem motywacji przestępców i zerwali z ideą niepokalanych bohaterów (detektywów).

W ten sposób pojawili się „antybohaterowie” literatury. Postacie z bardzo zawiłą walką, bo - poza spotkaniem z przestępcą - mierzą się ze społeczeństwem i zgniłym systemem. W rezultacie prawie zawsze działają samodzielnie, nie przejmując się zbytnio moralnością swoich strategii. Dla nich cel uświęca środki.

Powieść kryminalna i jej miłość-nienawiść do romantyzmu

Wraz z powieścią kryminalną zbrodnie przestały być „szykowną” rzeczą, którą można przedstawiać bez najmniejszej cienia romantyzmu. Dodatkowo, szkoła amerykańska wystąpiła przeciwko niemu status quostając się (paradoksalnie) literaturą protestancką. Co stało się - biorąc pod uwagę kontekst historyczny, lata przed i po Wielkim Kryzysie - właściwie całkiem romantyczne.

Niezbędni autorzy

Nie sposób zrozumieć powieści detektywistycznej bez przeglądu wkładów Edgara Allana Poe, Arthura Conana Doyle'a i Agathy Christie. Czytanie, które najpierw należy przeprowadzić obiektywnie (o ile to możliwe). Lub przynajmniej starać się nie narzucać osobistych upodobań w czasie analizy. To niezależnie od tego, czy wrażenia przekazywane podczas czytania są pozytywne czy negatywne.

Odpowiednik, również niezbędny

Powieść kryminalna to kolejna fundamentalna część historii literatury. Z dodatkiem rejestracji nieco bardziej spornego pochodzenia w porównaniu z British School (powieści kryminalnych). Wielu amerykańskich pisarzy podgatunku, którzy publikowali swoje opowiadania w okresie międzywojennym, wzbudzało sprzeczne opinie.

Najbardziej entuzjastycznie podkreślają swoje przywiązanie do rzeczywistości. Zamiast, wielu kwestionuje jego głęboki pesymizm i brak absolutnie szczęśliwych zakończeń. Powód takiego stwierdzenia? Pomimo rozwiązania przestępstwa sprawca nie zawsze otrzymuje odpowiednią karę. Do najwybitniejszych autorów w tej kategorii należą:

• Dashiell Hammlet, ze swoim bohaterem Samem Spade (Sokół maltański, 1930).
• Raymond Chandler ze swoim detektywem Philipem Marlowe (Wieczny sen, 1939).

Policjant „odwrotny”

„Normalne” jest to, że powieść kryminalna jest oglądana z perspektywy dobra. Jednak, istnieje „wersja przeciwna”: złoczyńcy wykonujący plany popełnienia swoich występków i pozostania wolnymi. Klasycznym przykładem ilustrującym tę podkategorię jest Utalentowany pan Ripley użytkownika Patricia Highsmith.

Tom Ripley, „bohater franczyzowy” serii książek, nie jest detektywem. Jest mordercą i oszustem udającym swoje ofiary. Jeśli w „klasycznej wersji” powieści kryminalnych celem jest ujawnienie tajemnicy, tutaj „ekscytującą” rzeczą jest obserwowanie, jak konstruowane są kłamstwa. To znaczy, chodzi o to, aby zobaczyć, jak przestępcy „ujdzie to na sucho”.

nowy Tysiąclecie

Stieg Larsson jest prawdopodobnie jednym z najbardziej tragicznych pisarzy wszechczasów. Nie dla jego pism, ale dla jego życia. Jednak poza nieszczęściami i przedwczesną śmiercią ten szwedzki dziennikarz miał czas na rozpoczęcie pierwszej wielkiej serii detektywów XXI wieku. Chodzi o Sagę Tysiąclecie.

Wybuchowy styl

Książkę można kupić tutaj: Nie znaleziono produktów

Mężczyzn, którzy nie kochali kobiet, Dziewczyna z zapałką i puszką benzyny y Królowa w pałacu warcabów—Wszystkie opublikowane w 2005 roku— reprezentują całą jego pracę. Mieszanka "bomb" (ci, którzy przeczytali te teksty, rozumieją powód tego terminu) między klasycznym brytyjskim stylem a amerykańską powieścią kryminalną.

Dwóch detektywów stanowi w opowieściach „oś dobra” Larsson. Ich nazwiska: Mikael Blomkvist (dziennikarz) i Lisbeth Salander (haker). W zależności od okoliczności postacie te mogą być niezwykle analityczne i poprawne, a także wyjątkowo impulsywne i niemoralne.

Powieść policyjna w języku hiszpańskim (niektórzy autorzy)

Powieść detektywistyczna w Hiszpanii i Ameryce Łacińskiej zasługuje na osobny artykuł, aby móc odpowiednio ją skomentować. Jednym z najbardziej emblematycznych pisarzy z Półwyspu Iberyjskiego jest Manuel Vázquez Montalbán. Jego detektyw: Pepe Carvalho, postać równie idealistyczna, co cyniczna; Z młodocianego komunisty stał się agentem CIA, by skończyć jako prywatny detektyw.

Przykłady z Ameryki Łacińskiej

W Kolumbii wyróżnia się imię Mario Mendoza, inspirowane piekielnym i boskim charakterem pod ziemią Bogota. Szatan (2002) jest prawdopodobnie jego „podstawową” pracą. Wreszcie Norberto José Olivar rozgrywa w Maracaibo w Wenezueli kryminał, który graniczy z polami fantastyczności.

Wampir w Maracaibo (2008), ukazał się w czasach największej popularności powieści z udziałem nastolatków o zjawiskach paranormalnych. Detektyw z tej historii - emerytowany policjant - nieustannie zastanawia się nad istnieniem ukrytego świata poza oczywistością.