Grobowiec Luisa de Camoes. Zdjęcie (c) Brian Snelson. Flickr.
Luis de Camoes jest narodowym poetą Portugalii. Dziś nowy rocznica jego śmierci en Lizbona en 1580, gdzie też mieszkał. Jego najbardziej znanym dziełem poetyckim jest Lusiadowie, ale napisał też trzy komedie teatralne. Z bardzo intensywnym życiem między sądem, więzieniem i podróżami, pod koniec swoich dni żył w biedzie i chorował. W jego pamięci Podkreślam te 4 wiersze.
Ludwika de Camoes
Uważa się, że urodził się w Lizbona w 1524 roku i studiował na Uniwersytecie w Coimbra. W 1542 r. Przeniósł się do Lizbony, gdzie bywał na dworze królewskim Jana III, gdzie dał poznać swój poetycki geniusz. Ale musiał udać się na wygnanie z powodu romansu.
W 1547 roku rozpoczął swoją Kariera wojskowa aw 1550 r. wrócił do Lizbony, gdzie ponownie miał problemy i został uwięziony na XNUMX walka uliczna. Po opuszczeniu trzy lata później wyjechał Indieprzeżył katastrofę i wrócił do Lizbony w 1570 roku.
Główny temat jego poezji jest konflikt między namiętną i zmysłową miłością a ideałem neoplatońskim duchowej miłości. Na Lusiadowie, jego najsłynniejsze dzieło wychwalało wyczyny synów Luzusa, Portugalczyków, ale odzwierciedlało też gorycz wobec najokrutniejszych aspektów portugalskiego kolonializmu. To samo pesymistyczny ton pozostaje w swojej lirycznej. Był także autorem trzy komedie: Host, Król Seleukos y Philodemus.
4 wierszy
Chcę iść, mamo
Chcę iść, mamo,
do tej kuchni,
z marynarzem
być marynarzem.
Mamo, jeśli pójdę,
co tylko chcę,
Nie chcę tego
że Miłość tego chce.
Ten zaciekły chłopak
sprawia, że umieram
przez marynarza
być marynarzem.
Ten, który może wszystko
matko, nie będziesz,
Cóż, dusza idzie
niech ciało zostanie.
Z nim, za którego umrę
Idę, bo nie umrę:
że jeśli jest marynarzem,
Będę marynarzem.
To jest tyrańskie prawo
chłopca proszę pana
to z miłości
król zostaje odrzucony.
Cóż, w ten sposób
Chcę iść, chcę
przez marynarza
być marynarzem.
Powiedz fale, kiedy
czy ubrałaś dziewczynę,
bycie delikatnym i pięknym,
przeglądać?
Ale czego się nie oczekuje
da to zaciekłe dziecko?
Zobacz, kogo chcę:
żeglować.
***
Oczy, zraniłeś mnie
Oczy, zraniłeś mnie,
skończyć mnie zabijać;
więcej, martwe, spójrz na mnie jeszcze raz,
ponieważ wskrzeszasz mnie.
Cóż, zadałeś mi taką ranę
chcąc mnie zabić,
umieranie to dla mnie słodkie szczęście
Cóż, umierając, dajesz mi życie.
Oczy, co zatrzymujesz?
Skończ mnie teraz zabijać;
więcej, martwe, spójrz na mnie jeszcze raz,
ponieważ wskrzeszasz mnie.
Ból, prawda, już jest mój,
chociaż oczy, nie chcesz;
ale jeśli dasz mi śmierć,
umieranie jest dla mnie radością.
Więc mówię koniec,
o oczy, już mnie zabić;
więcej, martwe, spójrz na mnie jeszcze raz,
ponieważ wskrzeszasz mnie.
***
Widząc twoje piękno, o mój kochany
Widząc Twoje piękno, oh moja miłości,
z moich oczu najsłodsza pożywienie,
tak wysoko jest moja myśl
Znam już niebo w twoim duchu.
I tyle ziemi, którą zabłądzę
że nic nie oceniam w Twojej zgodności,
i zaabsorbowany kontemplacją twojego cudu
Jestem niemy, mój dobry, i majaczę.
Patrząc na nas, Pani, jestem zdezorientowany,
dla każdego, kto kontempluje Twoje zaklęcie
powiedz, że nie możesz swoich pięknych łask.
Ponieważ świat widzi w tobie tyle piękna
że nie dziwi go widok tego, kto cię stworzył
Jest autorem nieba i gwiazd.
***
Czasy i wola się zmieniają
Czasy i wola się zmieniają;
Będąc zmianami, zaufaj zmianom;
świat składa się z ruchu
zawsze nabiera nowych cech.
Nieustannie przeglądamy wiadomości
inny we wszystkim, aby mieć nadzieję;
od zła pozostaje kara w członkostwie;
a z dobrych, jeśli w ogóle istniały, saudades.
Czas się okrywa zieloną peleryną
dolina, w której lśnił śnieg:
ta sama piosenka zaczyna we mnie płakać.
Poza tą zmianą każdego dnia,
poruszając się, jest jeszcze jeden, który jest bardziej przerażający:
że już się nie rusza, jak kiedyś.