Trzecia część przeglądu opowiadań argentyńskiego pisarza JJorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo. Aby przeczytać drugą część, naciśnij tutaj. Te, które dziś przedstawiam, pochodzą z jego książki Fikcje (1944), a konkretnie trzy opowiadania z drugiej części, Artifices, które z jakiegoś powodu wydałem mi się szczególnie interesujące.
Kształt miecza
Powody, dla których mężczyzna może mieć odrazę do drugiego lub go kochać, są nieskończone.
Mój rozsądny przyjaciel rozsądnie mnie sprzedawał.
Wysocy, cicho jeźdźcy patrolowali trasy; na wietrze unosił się popiół i dym; w kącie ujrzałem rzucone zwłoki, mniej wytrwałe w mojej pamięci niż manekin, w którym żołnierze nieustannie celowali, na środku placu ...
Zaczynamy od Kształt miecza, opowieść, w której Irlandczyk mieszkający w Tacuarembó w Urugwaju, opowiada Borgesowi, jak zmienił się w postać, ohydna blizna to przecina jego twarz. To wstawienie narrator w swojej twórczości Sam bym się wyróżniał, ale jak to często bywa w świecie Borgian, wolałbym podkreślić, że autor bawi się zwykłymi konwencjami literackimi. Po raz kolejny Borges sprawia, że wątpimy w dobro, zło, kto jest bohaterem, a kto złoczyńcą.
Motyw zdrajcy i bohatera
Pomyśl o wędrówce dusz, doktrynie, która przeraża listy celtyckie i którą sam Cezar przypisywał brytyjskim druidom; Pomyśl, że zanim został Fergusem Kilpatrickiem, Fergus Kilpatrick był Juliuszem Cezarem. Z tych okrągłych labiryntów ratuje go osobliwa weryfikacja, weryfikacja, która później pogrąża go w innych, bardziej nierozerwalnych i heterogenicznych labiryntach: pewne słowa żebraka, który rozmawiał z Fergusem Kilpatrickiem w dniu jego śmierci, zostały zapowiedziane przez Szekspira w tragedia Makbeta. To, że historia skopiowała historię, było wystarczająco zdumiewające; że historia kopiuje literaturę jest nie do pomyślenia ...
Ponieważ tytuł naszej drugiej historii dobrze wróży, w Motyw zdrajcy i bohatera Borges ponownie zagłębia się w kwestie poruszone już w jego poprzedniej pracy. I jeszcze raz z Irlandia tło. Ale tym razem podejście jest inne: argentyński pisarz skłania nas do refleksji nad przerażające symetrieI dziwne zbiegi okoliczności można to dostrzec w rzekach historii. W szczególności podnosi nas jeśli literatura, fikcja i ostatecznie kłamstwa mogą inspirować prawdę, namacalny świat, w którym żyjemy.
Śmierć i kompas
Lönnrot uważał się za czystego myśliciela, Auguste'a Dupina, ale było w nim coś z poszukiwacza przygód, a nawet hazardzisty. […]
- Nie musisz szukać trzech stóp dla kota - powiedział Treviranus, wymachując władczym cygarem. Wszyscy wiemy, że Tetrarcha Galilei ma najlepsze szafiry na świecie. Ktoś, aby je ukraść, wszedł tu przez pomyłkę. Yarmolinsky podniósł się; złodziej musiał go zabić. Co myślisz?
„Możliwe, ale nie interesujące” - odpowiedział Lönnrot. Odpowiesz, że rzeczywistość nie musi być interesująca. Odpowiem, że rzeczywistość może obejść się bez tego obowiązku, ale nie hipotezy. W tym, który zaimprowizowałeś, przypadek interweniuje obficie. Oto martwy rabin; Wolałbym wyjaśnienie czysto rabiniczne, a nie wyimaginowane wpadki wyimaginowanego złodzieja.
Kończymy naszą dzisiejszą recenzję z Śmierć i kompas, opowieść kontynuująca tradycję kryminały i kryminały. Nie powinno nas to dziwić, bo nie jest tajemnicą, że Borges, jako zapalony czytelnik, znał i podziwiał Edgar Allan Poe. W rzeczywistości twój fikcyjny detektyw Augusta Dupina, jest wspomniany w opowieści Borgiana.
Historia ujawnia również jedną z argentyńskich obsesji: Religia żydowska i mistycyzmjako tło dla morderstw bohaterki, lonnrot, musisz rozwiązać. Jednak interesującą rzeczą w tej historii jest to bawić się z czytelnikiem y podważa konwencje i stereotypy naturalnie przyjęte w tego rodzaju literaturze.