Topór w 1903 opublikował swoje dzieło „Soledades”, aw 1907 roku rozszerzył je pod nazwą „Samotności, galerie i inne wiersze”, dzieło o charakterze bardziej intymnym i trzeźwym, w którym przesadnie głośne aspekty zostają zastąpione innymi, które wskazują na większą wewnętrzność i prostotę, efekt refleksji i upływu czasu między wydaniem „Soledades” a jego ekspansją.
W tej pracy są obecne jak we wszystkich obsesje Machado, że upływ czasu wywrócił go do góry nogami, z ciągłą pamięcią utraconej młodości oraz stałą i cichą obecnością śmierci, która czai się za każdym rogiem, przypominając nam o naszej przemijalności i fakcie, że wszyscy skończymy martwy dnia, coś, co powtarza się na różne sposoby w wersetach pisarza sewilskiego.
Oprócz pytań wyrzuconych w powietrze przez poetycki głos, znajdujemy w tym znakomitym dziele kilka symbole które nie mają jednego znaczenia, ale różne echa, co czyni je bogatszymi i półszlachetnymi. Popołudnie będzie jednym z nich. Ta pora dnia jest zawsze smutna i melancholijna i odnosi się do nieubłaganego schyłku, który czeka wszystkie żyjące istoty w tym życiu i ma obsesję na punkcie Machado.
Woda jest jednak życiem, chociaż brzmi, że przenosi nas do monotonnego i powtarzalnego świata, w którym nuda jest niemal mylona z bólem. Fontanny są wspomnieniem utraconego dzieciństwa, szczęśliwego, ale bolesnego czasu, o ile jest on nieodwracalny, podobnie jak ogród i sad. Wreszcie ścieżkijego najsłynniejszym symbolem są ścieżki, które prowadzą nas do końca życia, ale na których drodze jest to, co jest naprawdę ważne.
Więcej informacji - Życie Antonio Machado
Zdjęcie - Summit2b
Źródło - Oxford University Press
A dlaczego o intymnym modernizmie mówi się w samotnych galeriach i innych wierszach Antonio Machado?