Lope de Vega, „Feniks młynów”.
Słysząc z ust wielkich pisarzy z przeszłości, że Felix Lope de Vega był „feniksem pomysłowości”, niejedno się zastanawia. Ten Madryt, urodzony w 1562 r., Zyskał ten przydomek za swoje zdolności do produkcji literackiej. Nie skończył pracy, kiedy miał już na myśli temat pięciu innych, równie cnotliwych, równie głębokich, równie dowcipnych.
Lope de Vega wiedział, jak obcować z najlepszymi pisarzami tamtych czasów, będąc jednym z najważniejszych świateł hiszpańskiego Złotego Wieku. Jego sztuka literacka przechodziła przez dramaturgię z taką samą płynnością, jak przez poezję, prawdę mówiąc, nie było gatunku literackiego, który byłby dla niego trudny do przyjęcia; pisarz dobrze wiedział, co robi i jak to robi. Nie na próżno zjadał swój zawód, jego sonety są chwalone a dziś setki mówią o Jego łasce.
I kto zawdzięcza przydomek „Feniks młynów”?
Historia ludzkości jest często pełna ogromnych przyczyn. Jednym z nich było zbieganie się w życiu dwóch najważniejszych pisarzy języka hiszpańskiego w tej samej przestrzeni i czasie. Okazuje się, że Miguel de Cervantes y Saavedra nie tylko mieszkali w tym samym kraju co Lope de Vega, ale byli też mieszkańcami tej samej okolicy, i obaj początkowo podziwiali ich pracę.
To Cervantes, bardzo zdziwiony zdolnościami literackimi i wynalazczymi Lope'a, nazwał go „potworem natury” i „feniksem pomysłowości”. Lata mijały, podobnie jak ceniony Lope de Vega, dramaturg, człowiek komedii, wytrwały naśladowca i wielbiciel twórczości Vicente Espinela, śmiertelnika uwiecznionego swoim genialnym piórem.
Od miłości do nienawiści między Lope de Vega i Cervantesem
Życie ma tendencję do zmieniania się, kto cię dziś chwali, być może jutro, będzie chciał cię zniszczyć, nie różni się od wielkich. Prawda jest taka, że po wspólnym życiu na wszystkich spotkaniach towarzyskich i wzajemnym chwaleniu za swoje dzieła, Lope de Vega i Cervantes zostali skonfrontowani. Jeśli mówimy o winowajcach na początku konfrontacji, historia przedstawia wiele teorii.
Zwrot Félix Lope de Vega.
Cezarowi, co należy do Cezara, wyjaśnijmy. Podczas Złotego Wieku cała chwała za jego komedie i dobre posługiwanie się językiem (bliskim, żywym, prawdziwym i niezbyt naciąganym) trafiło do Lope de Vega. Tymczasem Cervantes nie był w pełni zrozumiany. I nie chodzi o to, że El maco de Lepanto (jak powiedzieli twórcy The Quijote) nie miało to żadnej wartości, jak to ma miejsce, i to dużo, ale nie był to jego czas, aby zabłysnąć. To, zdaniem wielu badaczy zajmujących się tą tematyką, uderzyło w ego Cervantesa. Wtedy jednoręki Lepanto wyszedł na całość przeciwko Feniksowi, a Feniks z kolei odpowiedział.
Oszczerstwa z boku na bok były natychmiastowe, a reszta to przeszłość. Jednak dziś jego teksty przekonują o takich postawach, odchodząc praca, jej zwroty i nauki dla przyjemności i rozwoju ludzkości.