15 lipca 1885 roku zmarła matka poezji galicyjskiej Rosalía de Castro.samotną, silną i pogardzaną kobietą w czasach, gdy płeć żeńska i ziemie galicyjskie były pogardzane przez kręgi społeczno-kulturowe Hiszpanii.
Uznana po latach po śmierci autorka Pieśni galicyjskich jest dziś ikoną Galicji, jedną z najważniejszych autorek XIX w. i wzorem odwagi w niesprawiedliwych czasach, o której dziś wspominamy w Actualidad Literatura.
Saudade i galicyjska radość
Chociaż historycy i krytycy nalegali na ukrycie tożsamości ojca Rosalii de Castro, z biegiem czasu stało się to znane najsłynniejszy poeta galicyjski w historiiurodziła się 24 lutego 1837 r. w Santiago de Compostela, była córką księdza José Martíneza Viojo i matką o niewielkich zasobach ekonomicznych o imieniu María Teresa de la Cruz Castro y Abadía, dlatego de Castro był wychowywany przez jej ciotkę i dlatego też kto uświadomiłby jej wiejskie serce Galicji, które zainspirowało jej literacki wszechświat.
W tamtych latach Hiszpański zdyskredytował literaturę i poezję galicyjską, język narzucony i skoncentrowany na scenie kulturalnej środkowej Hiszpanii, który nadal określał część konturów kraju jako obszary biedne, chłopskie i nieuprawiane. Myśl, która zburzyła dziedzictwo galicyjsko-portugalskiego liryki, która wołała o nowe podejście, aby je wskrzesić i zwrócić jego mieszkańcom.
W dzieciństwie mieszkała z ciotką w Padrón y Castro de Ortoño w La Coruña, Rosalía de Castro zaczęła zdawać sobie sprawę z tego, jak ciężkie było życie chłopa galicyjskiego, melancholię jego mieszkańców i uczucie nostalgii za czymś niemożliwym do osiągnięcia. , które w prozie galicyjsko-portugalskiej jest znane jako „saudade”, uczucie, które całkowicie definiuje pracę i życie kobiety, którą wielu uważało za samotną, niezależną i melancholijną.
Jednak rysunek i muzyka zabawiały życie Rosalii, dopóki nie przeniosła się do Madrytu, gdzie żonaty Manuel Murguía, maksymalny przedstawiciel galicyjskiego Rexurdimento i twórca Królewskiej Akademii Galicyjskiej, który po przeczytaniu broszury poetyckiej La flor, namówił żonę do wydania Cantares Gallegos.
Zbiór wierszy opublikowany w 1863 r. W Vigo inspirowany był starymi pieśniami z Galicji, które autor dostosował, definiując wiersze poruszające takie tematy, jak miłość, obyczaje ziemi galicyjskiej, a nawet sytuacja społeczno-polityczna tamtych czasów, zwłaszcza co dotyczyło imigracji prowadzonej przez Galicjan wyjeżdżających do Ameryki Łacińskiej.
Utwór został doceniony i „zaadaptowany” przez samych Galicjan, którzy część ich wierszy uczynili symbolem zapomnianej dotąd kultury.
Po galicyjskich pieśniach pojawią się inne utwory, takie jak Follas novas (1880) lub Na brzegach rzeki Sar (1884), o bardziej modernistycznym charakterze, w której stan psychiczny i fizyczny autorki stałby się głównym postulatem jej prozy. Dzieło, które wskazuje na ciągłą melancholię niezrozumianej kobiety, dalekie od rygorów miłości, mimo bycia żoną i matką, ale przede wszystkim promowane przez chorobę, która zakończyła jej życie w 1885 roku z powodu raka macicy.
Minęły lata, a poezja, która tak przeniknęła do galicyjskiego społeczeństwa, stała się gołębiami, które latały nad innymi miejscami, które zachwycały serca krytyków i autorów (zwłaszcza wielu pokoleń 98), którzy uznawali Rosalię de Castro za alma mater galicyjskich listów .
O ile pamiętam, nie ma nic lepszego niż podzielenie się tym wersetem z Lieders, który podsumowuje fragment uniwersum autora:
Nigdy w mojej duszy nie dominowała nadzieja na chwałę, ani nigdy nie marzyłem o laurach opadających na moje czoło. Jedynie pieśni o niepodległości i wolności jąkały się na moich ustach, chociaż dookoła już od kołyski poczułam szum łańcuchów, które powinny mnie uwięzić na zawsze, bo dziedzictwo kobiet jest okowami niewolnictwa.
Czy czytałeś kiedyś Rosalía de Castro?