Dzieła Garcilaso de la Vega

Dzieło Garcilaso de la Vegi uważane jest za niezbędne w ekspresyjnych formach poezji renesansowej w języku hiszpańskim. W rzeczywistości poeta z Toledo jest uznawany za jednego z pionierów poezji w tak zwanym Złotym Wieku Hiszpanii. Jednak nigdy nie widział żadnego ze swoich pisanych dzieł opublikowanych w swoim życiu.

To był jego wielki przyjaciel Juan Boscán (1487 - 1542) który skompilował poetycką produkcję Garcilaso i opublikował je (post mortem) wraz z kilkoma jego wierszami w 1543 r. Następnie, w 1569 r. drukarz z Salamanki wydał indywidualnie dzieło kompozytora z Toledo. Później, w tym samym stuleciu, do znanego dziś katalogu hiszpańskiego poety włączono inne – wówczas niepublikowane – wiersze.

Prace Garcilaso de la Vega

Pierwsza publikacja jego wierszy

Wykonane w latach 1526-1535, Niewielkie dzieło zachowane do tej pory przez Garcilaso pojawiło się po raz pierwszy w Dzieła Boscána z niektórymi Garcilaso de la Vega (1543). Jednak niektórzy historycy twierdzą, że prawdopodobnie pisał tradycyjne teksty i stał się znanym poetą na dworach kastylijskich w młodości.

W każdym przypadku, Juan Boscán był kluczem do adaptacji hendecasyllable werset (kursywa) do kastylijskiej kompozycji metrycznej Garcilaso. Ten ostatni znakomicie dostosował idiomatyczną strukturę języka kastylijskiego do akcentu włoskiego. W ten sam sposób włączył neoplatońskie treści poetyckie typowe dla renesansowej poezji Tana.

Inspiracje i wpływy

Boscán był również ważny dla uznania przez Garcilaso poezji walenckiego dżentelmena Ausiàsa Marcha. Kolejną ważną postacią w życiu hiszpańskiego kompozytora był Pedro de Toledo, który został wicekrólem Neapolu. Z pewnością dwa pobyty Garcilaso (1522-23 i 1533) w mieście na południu Włoch zaznaczyły włączenie cech Petrarchana do jego poezji.

W 1526 roku poeta z Toledo spotkał Isabel Freire de Andrade, jedna z dam Izabeli Portugalskiej, gdy przyszła cesarzowa poślubiła Karola I. Według niektórych naukowców portugalska dziewczyna pojawia się jako pasterka Elisa w wierszach Garcilaso de la Vega. Widocznie, wpłynęło to na to, gdy poślubiła Don Antonio de Fonseca, radnego Toro (Kastylia) w 1529 r..

Inne miłości, o których warto wspomnieć

W 1521 r. Garcilaso spłodził nieślubnego syna —chociaż zawarte w jego testamencie— z Guiomarem Carrillo, znanym jako pierwsza miłość poety z Toledo. Ta pani jest określana jako Galatea w Eclogue I. Dodatkowo Magdalena de Guzmán (kuzynka) to Camila z Eklogi II i piękna Beatriz de Sá, żona jej brata Pabla Laso (nazywanego również Elisą).

Charakterystyka tekstów Garcilaso de la Vega

Praca Garcilaso de la Vega Składa się z trzech eklog, czterech pieśni, czterdziestu sonetów, listu, ody i ośmiu śpiewników. typ tradycyjny (uporządkowany w oktosylabiczne wersety). W tym kompendium można docenić w pełnym wymiarze odnowienie tematów i gatunków wykorzystywanych w liryce renesansowej.

Co więcej, niektóre z sonetów i eklog Garcilaso są uważane przez historyków za wierne odwzorowanie idealnego dżentelmena renesansu. W tym samym czasie, jego wiersze definitywnie włączyły metrykę włoskiej poezji lirycznej do kompozycji w języku hiszpańskim.

Tematy

Większość sonetów Garcilaso ma charakter miłosny, wśród których niektóre napisane w młodości wykazują cechy tradycyjnego śpiewnika. Zamiast, te sonety powstałe w dojrzalszej epoce poety z Toledo wykazują postawę bardziej charakterystyczną dla renesansowej wrażliwości (również namacalne w ich piosenkach).

Sonet XXIII

„Dopóki róża i lilia

kolor jest widoczny w twoim geście,

i że twój żarliwy, szczery wygląd,

przy jasnym świetle pogodna burza;

i podczas gdy włosy, które w żyle

Wybrano złoto, szybkim lotem,

za piękną białą szyję, wyprostowaną,

wiatr porusza się, rozprzestrzenia i bałagan;

weź ze swojej szczęśliwej wiosny

słodki owoc przed gniewną pogodą

przykryj piękny szczyt śniegiem.

Lodowaty wiatr uschnie różę,

lekki wiek zmieni wszystko,

za to, że nie zmienili swojego zwyczaju”.

Natura w twórczości Garcilaso

Ponadto Eklogi Garcilaso stanowią maksymalny wyraz jego talentu poetyckiego. W nich kilku pasterzy zastanawia się nad pytaniami związanymi z miłością w kontekście wyidealizowanej natury. Pomimo wyliczenia Eclogue II Był to pierwszy napisany przez kastylijskiego kompozytora i jedyny spośród trzech jego autorstwa, który przedstawiał dramatyczną fabułę.

Eclogue II (fragment)

"Albański

Czy to sen, czy rzeczywiście gram?

biała ręka? Ach, śnij, szydzisz!

Wierzyłem jak szalony.

Och, opiekuj się mną! lecisz

Z szybkimi skrzydłami przez hebanowe drzwi;

Leżę tutaj płacząc.

Czy to nie wystarczy poważne zło, w którym się budzi?

dusza żyje, a mówiąc lepiej,

umiera z niepewnego życia?

saliciu

Albanio, przestań płakać, qu'en oíllo

Boleję

albański

Kto prezent na moją żałobę?

saliciu

Oto kto pomoże Ci poczuć.

albański

Jesteś tutaj Salicio? wielka pociecha

byłem w złym towarzystwie,

ale mam w tym przeciwnie niebo”.

Biografia Garcilaso de la Vega

Historycy nie mają zgody co do roku urodzenia Garci Lasso de la Vega (imię do chrztu). Jednym z pewników w tym względzie jest to, że urodził się w Toledo między 1491 a 1503 w rodzinie kastylijskiej szlachty. Został osierocony przez ojca w młodym wieku, ale to nie przeszkodziło mu w chłonięciu politycznych spisków królestwa Kastylii.

Jego młodość na dworach kastylijskich

Młody Garcilaso otrzymał jak na swoje czasy na dworach królestwa bardzo pełne wykształcenie. Tam nauczył się kilku języków (łaciny, greckiego, włoskiego i francuskiego) i poznał Juana Boscána, któremu prawdopodobnie zawdzięcza swoje zamiłowanie do poezji lewantyńskiej. W 1520 poeta został żołnierzem królewskim; od tego czasu brał udział w licznych kampaniach wojskowych w służbie króla Karola I.

11 listopada 1523 r. Garcilaso de la Vega został mianowany Santiago w kościele San Agustín w Pampelunie. W następnych latach nadal brał udział w ważnych wyprawach wojskowych (w jednej z nich został ciężko ranny). Tymczasem w 1525 poślubił Elenę de Zúñiga, siostrę Karola I Hiszpanii, z którą miał pięcioro dzieci.

Ostatnie kampanie wojskowe, wygnanie i śmierć

W 1530 Garcilaso był częścią królewskiej wycieczki Karola I do Bolonii, gdzie został Karolem V, cesarzem rzymskim. Po roku został wygnany (za udział w nieautoryzowanym ślubie) na wyspę Schut (Dunaj), zanim osiadł w Neapolu. W 1535 otrzymał dwa nacięcia włócznią na ustach i prawym ramieniu podczas Dnia Tunisu.

W następnym roku Karol V wyruszył na wojnę z Franciszkiem I z Francji. Wkrótce potem Garcilaso został mianowany mistrzem polowym wyprawy przez Prowansję. Tam został ciężko ranny w walce podczas szturmu na fortyfikacje Muy. Ostatecznie poeta i żołnierz z Toledo zmarł w Nicei 14 października 1536 r..