Christina Georgina Rossetti Zmarł w dniu takim jak dzisiaj w 1894 roku w Londynie. To był jeden z wielcy angielscy poeci, choć sławę bardziej zdobył jego brat, także poeta i malarz Dantego Gabriela Rossettiego. Ale Christina wyróżniała się również własnymi zasługami w poezja wiktoriańska i ruch prerafaelitów. To wybór wierszy w twojej pamięci lub by to odkryć.
Christina Rossetti - Wiersze
Piękno jest próżne
Podczas gdy róże są czerwone
podczas gdy lilie są tak białe,
Czy kobieta będzie wywyższać swoje rysy?
tylko po to, by sprawić przyjemność?
Nie jest tak słodka jak róża
lilia jest wyższa i jaśniejsza,
i czy była jak czerwona czy biała
byłby to tylko jeden z kilku.
Jeśli zaczerwieni się latem miłości
lub w zimie wysycha,
jeśli obnosi się ze swoją urodą
lub chowa się za fałszywym rumieńcem,
ubiera się w biały lub czerwony jedwab,
i wygląda krzywo lub jak proste drewno,
czas zawsze wygrywa wyścig
który ukrywa nas pod całunem.
Wtedy będą krzyczeć
Czasami wydaje się to łatwe
mam ochotę kiedyś zaśpiewać,
ale następnego dnia
nie możemy nawet rozmawiać.
Bądź szczerze milczący
podczas gdy cisza się uspokaja;
innego dnia oboje zaśpiewamy i powiemy
Milcz, licząc czas
zaatakować w tej chwili:
przygotuj się na dźwięk,
nasz koniec jest bliski.
Czy nie możemy śpiewać lub wyrażać siebie?
Módlmy się więc w milczeniu,
i medytuj nad naszą miłosną piosenką
podczas gdy czekamy.
Piosenka
Kiedy umrę kochanie
Nie śpiewaj mi smutnych piosenek
Nie sadź róż na moim nagrobku
ani posępnych cyprysów:
Bądź na mnie zieloną trawą
kroplami i rosą zmocz mnie.
A jeśli uschniesz, pamiętaj;
A jeśli uschniesz, zapomnij.
nie muszę już widzieć cieni,
Deszczu już nie będę czuł,
Nie będę już słyszeć słowika
śpiewając jego ból.
I śniąc w tym zmierzchu
że ani nie ustawia się, ani nie zmniejsza,
Na szczęście może Cię pamiętam
I szczęśliwie może o tobie zapomnę.
Jedyna pewność
Marność nad marnościami, mówi kaznodzieja,
Wszystkie rzeczy są marnością.
Oko i ucho nie mogą być wypełnione
Z obrazami i dźwiękami.
Jak pierwsza rosa lub oddech
Blady i nagły od wiatru
Albo trawa zerwana z góry,
tak jak człowiek,
Płynąc między nadzieją a strachem:
Jak małe są twoje radości,
Jak maleńka, jaka ponura!
Dopóki wszystko się nie skończy
W powolnym pyle zapomnienia.
Dzisiaj jest tak samo jak wczoraj
Jutro jeden z nich musi być;
I nie ma nic nowego pod słońcem;
Dopóki nie minie starożytny wyścig czasu
Stary głóg wyrośnie na znużonym pniu,
A poranek będzie zimny, a zmierzch szary.
Nad morzem
Dlaczego morze wiecznie opłakuje?
Z nieba sprawia, że płacze
rozbić się o granicę wybrzeża;
wszystkie rzeki ziemi nie mogą jej napełnić;
morze wciąż pije, nienasycone.
Zwykłe cuda łaski
leżą ukryci w swoim niespodziewanym łóżku:
zawilce, sól, beznamiętność
płatki kwiatowe; wystarczająco żywy
dmuchać i rozmnażać się i prosperować.
Malownicze ślimaki z krzywymi, punktami lub spiralami,
osadzone żywe istoty, takie jak oczy Argos,
wszystkie równie piękne, ale wszystkie niezrównane,
rodzą się bez udręki, umierają bez bólu,
i tak mijają.
Pamiętaj
Zapamiętaj mnie, kiedy odejdę
daleko, ku cichej krainie;
kiedy moja ręka nie może już wytrzymać,
nawet ja, wahając się odejść, nie chcę jeszcze zostać.
Zapamiętaj mnie, gdy nie ma już codzienności,
gdzie objawiłeś mi naszą zaplanowaną przyszłość:
tylko przypomnij mi, że dobrze to znasz,
kiedy jest już za późno na pocieszenia, modlitwy.
I nawet jeśli musisz na chwilę o mnie zapomnieć
żeby mi później przypomnieć, nie żałuj:
dla ciemności i zepsucia odejdź
ślad moich myśli:
lepiej zapomnij o mnie i uśmiechnij się
że musisz pamiętać o mnie w smutku.
Źródło: lustro gotyckie