Cecylia Meireles urodził się w taki dzień jak dzisiaj w 1901 r Rio de Janeiro. Była nauczycielką i dziennikarką, uważana jest za jednego z najlepszych południowoamerykańskich poetek XX wieku. Należał do modernizm brazylijski a także miał wielki wpływ romantyzmu. Opublikował swój pierwszy zbiór wierszy w wieku 18 lat i otrzymał kilka nagród i wyróżnień. Było założyciel Pierwszej Biblioteki Dziecięcej w Rio de Janeiro. To jest wybór wierszy autorstwa jego praca do zapamiętania.
Cecilia Meireles - Wybór wierszy
Portret
nie miałam dzisiaj tej twarzy,
tak spokojny, taki smutny, taki chudy,
ani te oczy tak puste,
ani tej gorzkiej wargi.
nie miałem tych rąk bez sił,
tak zatrzymany, zimny i martwy;
nie miałem tego serca
tego nawet nie pokazano.
nie zauważyłem tej zmiany,
tak proste, tak prawdziwe, tak łatwe:
W jakim lustrze się zgubiłeś
mój obraz?
Zmartwychwstanie
Nie śpiewaj, nie śpiewaj, bo rozbitkowie przychodzą z daleka,
przychodzą więźniowie, jednoocy, mnisi, mówcy,
zamachowcy-samobójcy.
Znowu przychodzą drzwi i chłód kamieni,
schodów,
i z czarną szatą, te dwie starożytne ręce.
I mobilna świeca pali się. I książki. ORAZ
Pismo Święte.
Nie śpiewaj, nie Bo to była twoja muzyka
głos, co było słyszane. Jestem niedawnym martwym, nadal
ze łzami.
Ktoś z roztargnieniem splunął na moje rzęsy.
Widziałem więc, że było już późno.
I pozwalam słońcu pozostać na nogach, a muchy chodzić.
I powoli ślina kapała mi z zębów.
Nie śpiewaj, bo zaplątałam włosy, teraz
i jestem przed lustrem i dobrze wiem, że uciekam.
Dzieciństwo
Zabrali kraty balkonowe
skąd widziano dom.
Srebrne sztabki.
Zabrali cień drzew cytrynowych
gdzie toczyły się smyczki muzyki
i czerwonawe mrówki.
Zabrali dom z zielonym dachem
z grotami muszlowymi
i jego witraże z nadszarpniętymi kwiatami.
Zabrali staruszkę od fortepianu?
kto grał, grał, grał
blada sonata.
Zabrali powieki dawnych snów,
i zostawili tylko pamięć
i obecne łzy.
Sugestia
Coś się tak dzieje
spokojny, wolny, wierny.
Kwiat, który jest spełniony, bez wątpienia.
Fala gwałtowna z powodu obojętnych ćwiczeń.
Księżyc, który otula pannę młodą i pana młodego, objął i
do już zimnych żołnierzy.
Podobnie jak to nocne powietrze: szeptem
ciszy, pełne narodzin i
płatki.
Równy zatrzymanemu kamieniowi, zachowując swoje opóźnione przeznaczenie.
I chmura
lekkie i piękne, żyjące bez stawania się.
Cykada płonie w swojej muzyce, przeżuwa wielbłąd
jego długa samotność,
Do ptaka, który szuka końca świata, do wołu, który idzie...
z niewinnością wobec góry.
Dzieje się tak, wszystko pogodne, wolne, wierne.
Nie tak jak reszta mężczyzn.
Jesienna piosenka
Wybacz mi, suchy liściu,
nie mogę się tobą opiekować
Pokochałem na tym świecie
a nawet miłość, którą straciłem.
Jaki był pożytek z tkania kwiatów
w piaskach ziemi
gdyby ludzie spali?
na własnym sercu?
I nie mogłem tego podnieść!
Płaczę za to, czego nie zrobiłem
i za tę słabość
jest to, że jestem smutny i nieszczęśliwy.
Wybacz mi, suchy liściu!
Moje oczy bez siły są
obserwując i modląc się za nich
nie powstaną.
Jesteś jesiennym liściem
który leci przez ogród.
zostawiam ci moją nostalgię
-najlepsza część mnie.
I idę w tę stronę
pewnie, jak wszystko jest bezużyteczne.
Że wszystko jest mniejsze niż wiatr,
mniej niż liście na ziemi.
powód
Śpiewam, bo chwila istnieje
A moje życie jest kompletne
nie jestem szczęśliwy ani smutny:
Jestem poetą.
Bracie nieuchwytnych rzeczy,
Nie czuję radości ani udręki.
Przechodzę przez noce i dni
w wietrze.
Jeśli upadnę lub zbuduję,
jeśli pozostanę lub cofnę,
-Nie wiem nie wiem. nie wiem czy zostanę
lub krok.
Wiem, że śpiewam. A piosenka jest wszystkim.
Skrzydło rymowane ma wieczną krew.
I pewnego dnia wiem, że będę głupia:
-Nic więcej.