Białe Kabiny. Wywiad z autorem Perro que no ladra

Białe domki Pochodzi z Kadyksu z Chiclana i jest pedagogiem specjalnym i pedagogiem. Pisze również i zdobył już kilka nagród za opowiadania. pies, który nie szczeka to debiutancka powieść. W tym wywiad opowiada nam o niej i innych tematach, więc bardzo dziękuję Twój czas i życzliwość wobec tych, którzy mnie leczyli.

BLANCA CABAÑAS — WYWIAD

• ACTUALIDAD LITERATURA: Twoja ostatnia opublikowana powieść nosi tytuł pies, który nie szczeka. Co możesz nam o tym powiedzieć i skąd wziął się pomysł?

KABINY BIAŁE: pies, który nie szczeka mówi jak jedno wydarzenie z przeszłości może zniszczyć życie nielicznych: ta grupa przyjaciół, która zawsze będzie niekompletna, ta rodzina, która nigdy nie zrezygnuje z szukania córki i ta bohaterka Lara, która boi się wrócić tam, gdzie to wszystko się wydarzyło. Jednak od tego zaczyna się historia, dokładnie w momencie, gdy Lara musisz wrócić do swojego Chiklana rodzinne miasto po 14 latach z prawie żadnych wieści o swojej rodzinie. Tam poczuje nieubłaganą potrzebę poszukiwania prawdy, poszukiwania zaginionego przyjaciela. W powieści, którą chciałem uchwycić przeciwieństwo idealnej rodziny, ponieważ jesteśmy przyzwyczajeni do nierozerwalnych więzi rodzinnych i jest to tendencyjne odzwierciedlenie społeczeństwa. Rodziny nie zawsze są takie, za nimi jest znacznie więcej. Są złożone, niedoskonałe, kontrowersyjne. Lara's jest bardzo wyjątkowa, czytelnik musi ją odkryć.

W sprawie pomysł powieści wynika z badań neuroedukacji, pionierska nauka badająca wpływ uczenia się na mózg w czasie rzeczywistym za pomocą technik neuroobrazowania. W 2020 roku, w którym napisałem powieść, byłem studia magisterskie z zakresu wczesnej interwencji i potrzeb edukacyjnych Promocje i tak poznałem cały ten świat. Wydało mi się to tak interesujące, że wrzuciłem to do historii. W rzeczywistości pierwszy pomysł wywodzi się z bardzo mało znanego syndromu, o którym dzięki neuroedukacji mamy teraz więcej informacji. To jest o zespół capgrasa, co sprawia, że ​​każdy, kto na to cierpi nierozpoznawanie ludzi w ich najbliższym otoczeniu. Zamiast tego myślą, że ci ludzie nie są tymi, za których się podają, myślą, że zostali zastąpieni przez identycznych sobowtórów. Wydało mi się to tak fascynujące, że chciałem to uchwycić w powieści.

• AL: Czy pamiętasz któreś ze swoich pierwszych czytań? A twoje pierwsze pisanie?

BC: Jako dziewczyna powiedziałabym ci Podróż Małego Wiatru a jako nastolatek bez wątpienia Harry Potter. Świat JK Rowling sprawił, że czytałem dla przyjemności. Mój pierwszy tekst powiedziałby ci, że Historia z którym wygrałem mały konkurs w szkole. to się nazywało Sepilina, bo wtedy Myślałem, że pędzel został napisany z s. Opowiadała historię szczoteczki do zębów, która była smutna, ponieważ jej właściciel jej nie używał, ale oczywiście wszystko się zmieniło, gdy chłopiec poszedł do dentysty i przeczytał mu podkład. Więc zaczął codziennie myć zęby i Sepilina był długo i szczęśliwie. Miałem około dziesięciu lat kiedy to napisałem.

• AL: Czołowy autor? Możesz wybrać więcej niż jeden i ze wszystkich okresów. 

PNE: Dolores Round To właśnie z nim najbardziej mi się ostatnio podobało. Uwielbiam to, jak przeplata się w tym kryminały i folklorDolina Baztan. Zwykle czytam autorów, którzy osadzają swoje powieści w swoim kraju. Dla mnie to przewaga. Dobra oprawa to synonim jakości.

• AL: Jaką postać w książce chciałbyś poznać i stworzyć? 

PNE: Harry'ego Pottera? Mój nastoletni duch nie pozwoli mi powiedzieć ci innego. Pamiętam, jak autor sprawił, że poczułam, że byłam też w wieży, gdzie uczyli wróżbiarstwa, albo te czasy, kiedy blizna Harry'ego boli tak bardzo, że prawie mnie też boli. Dla mnie to fantastyczne, że książka skłoniła mnie do przeczytania w tak młodym wieku. Chętnie bym go spotkała, żeby powiedzieć mu, żeby związał się z Hermioną. Byliby lepszą parą.

I tworzyć… chciałbym tworzyć Amaya Salazar, inspektora Dolina Baztan. Lubię złożone postacie, które chyba znam i które mnie zaskakują, silne, zimne, z charakterem, z przeszłością do odkrycia.

• AL: Jakieś szczególne zwyczaje lub zwyczaje, jeśli chodzi o pisanie lub czytanie? 

BC: Czytając, składam strony. Nic na to nie poradzę. Próbowałem używać karteczek samoprzylepnych, ale u mnie nie działają, i tak kończę składanie rogów. Y podczas pisania potrzebuję ciszy. Chociaż czasami słuchanie ścieżek dźwiękowych do filmów służy jako inspiracja. Najsmutniejszy i bohemy.

• AL: A Twoje ulubione miejsce i czas, aby to zrobić?

PNE: pies, który nie szczeka Napisałem to w trzech różnych domach. Więc... nie mam upodobania do konkretnej strony, po prostu spraw, żeby było wygodnie. Mój czas na pisanie jest zwykle w popołudnie. Rano zazwyczaj przeglądam to, co napisałem dzień wcześniej. 

• AL: Czy są inne gatunki, które lubisz? 

BC: Gatunki są niezbędnymi etykietami używanymi przez wydawców i księgarzy jako przewodnik dla czytelnika, aby zorientować się, co zawiera historia, ale jest to dość subiektywne. Od thriller możesz opowiedzieć romantyczną historię lub zacząć od historycznego faktu. ja własciwie W swoich powieściach staram się uchwycić różne światy, w tym przypadku neuroedukacja, chroniona w thrillerze. Lubię czytać wszystko, ale zawsze z esa trochę tajemnicy.

• AL: Co teraz czytasz? I piszesz?

BC: Teraz czytam Prawda o sprawie Harry'ego Queberta, Joela Dickera, a w sierpniu będę pisać o szkic mojej drugiej powieści.

• AL: Jak myślisz, jak wygląda scena wydawnicza i co zadecydowało, że spróbujesz publikować?

BC: Krajobraz wydawniczy to Nieco skomplikowane. Trudno do niej dotrzeć, trudno ją utrzymać, a jeszcze trudniej żyć z pisania. Różnorodność tytułów jest tak duża, że ​​nie jest łatwo znaleźć niszę. Poza tym na co dzień czytelnik nie obstawia, konsumuje to, co zna, a jeśli przeczytał pisarza i polubił go, to powtarza. To bezpieczna decyzja, nie ryzykuje z nowymi autorami, chyba że hałas, który robi, jest brutalny. Zdecydowałem się opublikować, ponieważ zawsze tego chciałem. Zrobiłem to dla siebie, to był cierń, który musiałem usunąć. Nawet nie sądziłem, że dotrę tam, gdzie jestem.

• AL: Czy ten moment kryzysu, którego doświadczamy, jest dla Ciebie trudny, czy będziesz w stanie zachować coś pozytywnego dla przyszłych historii?

PNE: Nasze pokolenie jest najlepiej wykształconym i najgorzej opłacanym pokoleniem w historii. Mamy programy nauczania, które zapierają dech w piersiach, a jednak niewielu z nas poświęca się temu, czego się uczy. Wyjścia są nieliczne: za granicą lub opozycja. W moim przypadku zdecydowałem się na drugi. Właściwie mogę z dumą powiedzieć, że w końcu osiągnąłem moje stanowisko nauczyciela pedagogiki specjalnej. To wiadomość, którą niedawno otrzymałem i którą wciąż staram się przyswoić. To ekonomia, z którą się rozwinęliśmy, oczywiście znajduje to odzwierciedlenie w tym, co piszę. To nieuniknione. Czuję się swobodniej mówiąc o tym, co wiem, a faktem jest, że kryzys był częścią naszego życia.