Benito Pérez Galdós wraz z Leopoldo Alasem „Clarín” są najwyższymi przedstawicielami Hiszpański realizm. Jednak dzisiaj pomijamy drugi, który wkrótce omówimy w innym artykule, a przede wszystkim skupiamy się na pracy pierwszego, Galdósa.
Benito Pérez Galdós i jego powieść
W twórczości Galdósa wyróżnia się przede wszystkim jego wielka twórczość powieściowa, w której wyróżnia się kilka grup:
- L Epizody narodowe stanowią zbiór 46 powieści opowiadających historię Hiszpanii od bitwy pod Trafalgarem do restauracji monarchii. Jego najbardziej znaczącymi tytułami w tych Epizodach Narodowych są „Trafalgar”, „Bailen” y "Saragossa".
- We wczesnych powieściach Galdósa to otwarcie manifestuje swój postępujący stan: Postacie reprezentujące zaawansowane idee zazwyczaj mają do czynienia z innymi, którzy są konserwatywni, co reprezentuje nietolerancję i nieustępliwość. Działa np "Doskonała pani" (1876) "Chwała" (1877) y „Rodzina Leon Roch” (1878). Większość z tych powieści dotyczy „Powieści dyplomowe”Innymi słowy, przedstawione fakty służą idei, a bohaterowie nie pokazują jeszcze złożonej charakterystyki późniejszych etapów.
- Z drugiej strony Galdós w całości dojrzałość literacka, pisze współczesne powieści hiszpańskie. W nich wybierz bardziej obiektywna postawa i rezygnacja z ideologicznego podejścia tak oczywiste. W powieściach tych dostrzegany jest również wpływ naturalistyczny, który jednak nie wchodzi w skład tego ruchu mimo stosowania typowych technik naturalizmu. Madryt jest zwykle miastem wybranym przez pisarza do powieści: „Tormento” (1884), „La de Bringas” (1884) "Miauczeć" (1888) y „Fortunata i Hiacynta” (1887).
- Z 1889, the ostatni okres produkcyjny autora. Charakteryzuje się uduchowieniem jego dzieł, ponieważ Galdós koncentruje się na człowieku i sensie jego istnienia. W tym okresie eksperymentuje z nowymi technikami narracyjnymi i włącza takie elementy, jak sny, symbolika czy fantastyczność. Powieści takie jak "Rzeczywistość" (1889) „Angel Guerra” (1891) „Tristana” (1892) „Nazarín” (1895) lub "Łaska" (1897).
Pomysły i tematyka jego pracy
Istnieje wiele pomysłów i tematów, które można uznać za całkowicie „galdosowskie”:
- La krytyka społeczna. Galdós odczuwa wielki szacunek do klas upośledzonych, takich jak żebracy, chorzy czy kalekowie, jednocześnie wykazuje dystans wobec tych, którzy nie przystosowali się do współczesności, takich jak duchowni, szlachta czy próżniacy. Klasą społeczną, która najbardziej krytykuje w jego twórczości, jest burżuazja.
- La polityka, który jest ścigany z historycznej perspektywy chwili. Są prace, które są bardzo udanymi analizami teraźniejszości i najbliższej przeszłości ich autora. W nich pojawia się liberalny, republikański i socjalistyczny duch, który kierował ewolucją jego idei. Galdós skłania się ku pesymistycznej wizji historii, zwłaszcza w podeszłym wieku, co prowadzi go do rozważenia tragicznego losu kraju jako czegoś głęboko zakorzenionego w języku hiszpańskim.
- La religia. Występuje przeciwko władzy duchowieństwa, chociaż okazuje współczucie dla ewangelickiego księdza.
Realistyczny styl Galdósa
Galdós tworzy w swoich pracach fikcyjny wszechświat wierny rzeczywistości. Jego inspiracją jest w istocie współczesne społeczeństwo. Tak więc w swoim przemówieniu wstępnym na Royal Spanish Academy, który jest znacząco zatytułowany „Współczesne społeczeństwo jako nowy podmiot”, w Stanach:
«Obraz życia jest Powieścią, a sztuka jej komponowania polega na odtwarzaniu ludzkich charakterów, pasji, słabości, wielkich i małych, dusz i fizjonomii, wszystkiego, co duchowe i fizyczne, co nas i nas otacza, i języka, który jest znakiem rasy i domy, które są znakiem rodziny, i ubrania, które kształtują ostatnie zewnętrzne ślady osobowości: wszystko to nie zapominając, że musi istnieć idealna równowaga między dokładnością a pięknem reprodukcji.
Dialogi i humor to także podstawowe aspekty stylu Galdósa.
Jeśli podoba ci się powieść w stylu realistycznym, jutro będziemy dalej w nią zagłębiać, analizując również inną gwiazdę tego ruchu: Leopoldo Niestety „Klarin”.