Autorzy Republiki Hiszpańskiej

Dzisiaj 14 kwietnia, z okazji wspomnienia II republika, chcieliśmy zrobić z nimi specjalną kompilację wielcy autorzy Republiki Hiszpańskiej. Z pewnością wszystkie te nazwiska, które zobaczymy dalej, większość z nich to poeci. Co jest też pewne, że po przeczytaniu ich nazwisk zlokalizujesz je wówczas idealnie.

Najpopularniejsze to Pedro Salinas, Rafael Alberti, Luis Cernuda, Jorge Guillén, Federico García Lorca, ... Ale jest wielu innych, nie tak dobrze znanych, którzy również mieli swoją historię w tym małym, ale intensywnym okresie, a także ponieśli konsekwencje bycia Republikanami w tym czasie. Chodźmy jeden po drugim!

Rafaela Albertiego Merello

Rafał Alberti Merello, Poeta Kadyksu Urodzony pod koniec 1902 roku, od początku był malarzem, właściwie przeniósł się do Madrytu, aby poświęcić się ciałem i duszą malarstwu, aż zdał sobie sprawę, że naprawdę warta jest poezja.

Jeśli chodzi o ówczesną politykę, Alberti wstąpił do Komunistycznej Partii Hiszpanii w 1931 roku, co doprowadziło go do podróży do różnych krajów, takich jak ZSRR, Francja czy Niemcy, i nawiązania przyjaźni mniej więcej zbliżonych do swojego stanu politycznego, a na rok przed wybuchem wojny domowej brał czynny udział w kampanii politycznej Frontu Ludowego. Gdy wojna się rozpoczęła, nie był jednym z pisarzy, którzy się wycofali, wręcz przeciwnie, w tym czasie był na Ibizie i robił wszystko, co możliwe, aby przenieść się do Madrytu i zaoferować swoją współpracę rządowi republikańskiemu, ostatecznie uczestnicząc w 5 Pułku. . Z tego doświadczenia zaczerpnął dużą część swoich książek: „Wybuchowy osioł”, „Przypływ”, „Między więzieniem a mieczem”, itp.

To też było członek Alliance of Antifascist Intellectuals wraz z innymi autorami, takimi jak María Zambrano, Ramón Gómez de la Serna, Rosa Chacel, Miguel Hernández, José Bergamín, Luis Cernuda lub Luis Buñuel między innymi (o niektórych z nich porozmawiamy później).

Po pokonaniu Republiki Alberti wraz ze swoją żoną Marią Teresą León decyduje się na wygnanie, mieszkając po latach w takich miejscach jak Marsylia, Buenos Aires czy Rzym.

I więcej wkraczając do literatury, niektóre z jego wielkich dzieł dźwięk:

• „Żeglarz na lądzie” (1925).
• „O aniołach” (1929).
• „Slogany” (1933).
• „Wersety niepokoju” (1935).
• „Coplas of Juan Panadero” (1949).
• „Buenos Aires chińskim atramentem” (1952).
• „Slow roll po śmierć Stalina” (1953).
• „Rzym, niebezpieczeństwo dla spacerowiczów” (1968).
• „Poszczególne wersety każdego dnia” (1982).
• "Wypadek. Wiersze szpitalne » (1987).
• „Piosenki dla Altaira” (1989).
• „Hiszpański poeta Rafael Alberti recytuje wiersze Federico Garcíi Lorki” (1961).

Należał do znanego ruchu literackiego, takiego jak pokolenie 27 i otrzymał Nagroda Miguela de Cervantesa w 1983.

Federico Garcia Lorca

Na tym blogu Actualidad Literatura Poświęcę temu jakieś dwa lub trzy artykuły wielki poeta z Granady i niewiele mi pozostaje do powiedzenia o nim, co już nie jest znane. Tylko on był kolejną ofiarą innego stanu politycznego niż ówczesni przywódcy. Jeśli chcesz przeczytać więcej o tym wielkim autorze, który został okrutnie zamordowany, oto lista poświęconych mu artykułów:

• Nowe śledztwo w sprawie zabójstwa Federico Garcíi Lorki.
• Poeci andaluzyjscy V: Federico García Lorca.
• 78 lat zabójstwa Federico Garcíi Lorki.
• Dokumenty policyjne potwierdzają zabójstwo Lorki przez homoseksualistę.

Symbol zastępczy dla Antonio Buero Vallejo

Antonio Buero Vallejo też pisarz okresu II Rzeczypospolitej, a konkretnie dramaturg i poeta. Urodził się w Guadalajarze i, podobnie jak Alberti, porzucił malarstwo, aby poświęcić się pisaniu. Jego literatura należała do Ruch „symbolizmu”, którego jednym z wielkich nauczycieli był Edgar Allan Poe.

Taki był jego udział w hiszpańskiej wojnie domowej (był członkiem FUE), że ostatecznie został skazany na śmierć. Buero Vallejo został ostatecznie zesłany do Madrytu, po przejściu przez niezliczone więzienia. Dobrze wykorzystał ten czas, pisząc pewne dzieła literackie oraz malując obrazy i portrety, w tym jeden z nich Miguel Hernandez (świetny przyjaciel), który nadal ma swoich spadkobierców.

Sus najbardziej znaczące dzieła dźwięk: „W palącej ciemności” (chodzi o ślepotę) e «Historia schodów».

Sus wyróżnienia y Nagrody dźwięk:

• Złoty medal za zasługi w dziedzinie sztuk pięknych.
• Nagroda Lope de Vega (1948).
• Narodowa Nagroda Teatralna (1980).
• Nagroda Miguela de Cervantesa (1986).
• Krajowa nagroda za listy hiszpańskie (1996).

Ludwik Cernuda

Ten sewilski poeta pokolenia 27, wspólnie z Federico Garcíą Lorką i Rafaelem Albertim, m.in. część strony republikańskiej podczas hiszpańskiej wojny domowej. Brał udział w licznych działaniach propagandowych i politycznych na rzecz Republiki, a pod koniec wojny musiał wyjechać na wygnanie do krajów takich jak Wielka Brytania, Stany Zjednoczone czy Meksyk (gdzie zginął). To właśnie w tych krajach poświęcił się jako profesor literatury i krytyk literacki.

Do najczęściej powracających tematów literackich w twórczości Luisa Cernudy należą:

1. La samotność i izolacja.
2. El poczucie bycia innym w stosunku do innych.
3. La trzeba znaleźć lepszy świat wolne od represji.
4. El miłość w różnych wariantach: niezadowolona miłość, niezaspokojona miłość itp.
5. Życzenie wieczna młodość i upływ czasu.
6. La natura.

Napisał serdeczną elegię do Federico Garcíi Lorki, kiedy dowiaduje się o swojej śmierci, zatytułowaną „Za zmarłego poetę”.

Róża Chacel

Niestety pisarz bardzo mało znane i studiowane w podręcznikach do literatury szkół i instytutów. Rosa Chacel była pisarką z Valladolid urodzoną w 1898 roku, szczególnie należącą do Generacja 27.

W okresie poprzedzającym hiszpańską wojnę domową, Chacel współpracował z lewicą, organizując demonstracje i nawołując w tym samym czasie, że był oddany swojemu zawodowi pielęgniarki.

Jego najbardziej znaczące prace pod względem powieść dźwięk:

• "Stacja. Podróż w obie strony" (1930).
• „Teresa” (1941).
• „Wspomnienia Leticia Valle” (1945).
• „Bez powodu” (1960).
• „Barrio de Maravillas” (1976).
• „Powieści przed czasem” (1971).
• "Akropol" (1984).
• "Nauki przyrodnicze" (1988).

Pisał także opowiadania, eseje, tłumaczenia i poezja. Należy zwrócić uwagę na ten ostatni gatunek, „Na skraju studni”, wiersz poświęcony matce i z prologiem z innej wielkiej literatury: Juan Ramón Jiménez.

Piotr Salinas

Urodzony w 1891 roku w Madrycie, poświęcił się studiowaniu prawa oraz filozofii i literatury. Ciekawostką jest to, że Luis Cernuda był studentem na Uniwersytecie w Sewilli, gdzie ćwiczył, gdy uzyskał katedrę.

Był kolejnym z autorów wygnanych z naszego kraju po zakończeniu wojny, a jego trzeci etap twórczości literackiej zbiegł się właśnie z tym wygnaniem. To wtedy publikuje prace „Ten kontemplowany” (1946), poświęcony morzu Puerto Rico, „Wszystko wyraźniej” (1949) y "Pewność siebie".

Jednym z głównych punktów literatury poetyckiej Salinasa jest dialog, który w swoich wierszach nawiązuje z samym sobą, ze światem w ogóle, z ukochaną, z lądem lub z morzem. To jest coś, co odróżnia ją od wielu. Był jednym z poetów, którzy mówiąc w swoich wierszach o miłości, robili to w sposób antyromantyczny, wolny od wszelkich możliwych sentymentalizmu, dużo bawił się ironią.

Pedro Salinas ostatecznie zmarł w 1951 roku w Bostonie.

Jeszcze kilku pisarzy

I jest znacznie więcej uznanych autorów Republiki Hiszpańskiej, ale dałoby nam to dwa lub trzy artykuły takie jak ten. Wyróżniać się Miguel Hernandez, Jorge Guillen, Damaso Alonso, Vicente Aleixandre, Emilio Prado, Miguel Delibes (który wciąż był schwytany przez młodzieńca wojennego) itp.

Dlatego chciałbym dołączyć film, który opowiada o tamtym czasie, a konkretnie o autorach Generacji 27, którzy prawdopodobnie byli tymi, którzy najbardziej oskarżyli konsekwencje hiszpańskiej wojny domowej.

Dopóki pamięć będzie istniała, nazwiska tych autorów nie znikną.