Antonio Buero Vallejo.
Fotografia: Instytut Cervantesa.
Symbol zastępczy dla Antonio Buero Vallejo urodził się na Wrzesień 29 od 1916 roku Guadalajara a oprócz tego, że był jednym z najbardziej znanych hiszpańskich dramatopisarzy, był także malarzem. W rzeczywistości kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych San Fernando w Madrycie. Był w więzieniu od 1939 do 1946, gdzie zbiegł się z Miguel Hernandez iz którym nawiązał wielką przyjaźń. Już na wolności zaczął współpracować w różnych czasopismach, m.in rysownik y pisarz krótkich kawałków teatralny.
En 1949 opublikował swoje najsłynniejsze dzieło, Historia drabiny, kto dostał Nagroda Lope de Vegi. Dzięki niej odniósł ogromny sukces publiczny w Teatrze Hiszpańskim w Madrycie. Później kontynuował pisanie i premiery kolejnych utworów, takich jak Tkacz snów, Oczekiwany sygnał o Marzyciel dla ludzi. Oni też są Koncert św. Owidiusza o Świetlik. To wybór fragmentów z nich do zapamiętania.
Antonio Buero Vallejo - Fragmenty jego prac
Świetlik
Wincentego. To nie szaleństwo, to starość. [Bardzo powszechna rzecz:] miażdżyca. Teraz będzie bardziej powściągliwy w domu: w zeszłym miesiącu dałem im telewizję. [Będziesz musiał usłyszeć, co powie staruszek.] Nie spodoba ci się ta pocztówka. Nie widzisz ludzi.
OJCIEC. Ten też może iść w górę.
MARIO. Gdzie?
OJCIEC. Do pociągu.
MARIO. Jaki pociąg?
OJCIEC. Do tego.
MARIO. To jest świetlik.
OJCIEC. Co wiesz…
ENKARNA. Nie wyjedziemy?
MARIO. Vicente przyjdzie dzisiaj.
OJCIEC. Jaki Vincent?
MARIO. Nie masz syna o imieniu Vicente?
OJCIEC. Tak, najstarszy. Nie wiem, czy żyje.
MARIO. Przychodzi co miesiąc.
OJCIEC. I kim jesteś?
MARIO. Mario.
OJCIEC. Twoje imię jest po moim synu.
MARIO. Jestem twoim synem.
OJCIEC. Mario był mniejszy.
MARIO. Dorosłem.
OJCIEC. Wtedy będziesz się lepiej wspinać.
MARIO. Gdzie?
OJCIEC. Do pociągu.
Irene czy skarb
Ireno, kocham cię. Kocham cię! Hej, już to wypaliłem! Nie! Nic jeszcze nie mów. Najpierw wyjaśnię. Chcę, żebyś się z tobą ożenił i wydostał z tego piekła, w którym jesteś udręczony. Wiem, że nic nie jestem wart. Domyśl! Biedny profesor bez katedry i zasobów; jeszcze jeden z nieskończonej armii absolwentów filozofii, którzy nie mają gdzie umrzeć. „Ogromny student”, jak mówi Don Dimas. Moje życie minęło i jestem bezdomny. Z kilkoma pesetillami ziemi, które mam w moim mieście i tym, co dostaję z zajęć, ledwo mogę żyć. Nie mam nic, a co gorsza straciłem też złudzenia. Lata temu przestałem przyjmować opozycje, ponieważ zawsze wygrywali inni mądrzejsi lub żywsi. Jestem przegrany... Bezużyteczny wiem (krótka pauza). ale właśnie z tego powodu ośmielam się z tobą porozmawiać. Jesteśmy dwoje samotni. Nie zamierzam walczyć z Twoimi wspomnieniami, ale chcę Cię ocalić od straszliwej melancholii, w której widzę, że żyjesz... A także, że Ty mnie ratujesz. Przywracasz mi wiarę w życie, którą utraciłem. Odkąd cię znam, chcę znów walczyć. Dokonałaś cudu, moja słodka, moja smutna Ireno. Ratuj mnie, ty, który możesz to zrobić, I ratuj siebie!... Zaakceptuj mnie.
Historia drabiny - Koniec aktu I
FERNANDO.- Nie. Błagam. Nie zostawiaj. Musisz mnie usłyszeć... i uwierz mi. Chodź. Tak jak wtedy.
CARMINA.-Jeśli nas zobaczą!
FERNANDO.- Co nas obchodzi? Carmina, proszę uwierz mi. Nie mogę bez ciebie żyć. Jestem zdesperowana. Tonie mnie otaczająca nas codzienność. Musisz mnie kochać i pocieszać. Jeśli mi nie pomożesz, nie będę mógł iść do przodu.
CARMINA.-Dlaczego nie zapytasz Elviry?
FERNANDO.- Kochasz mnie! Wiedziałam! Musiałeś mnie kochać Carmina, moja Carmina!
CARMINA.- A Elvira?
FERNANDO.- Nienawidzę jej! Chce mnie wytropić za swoje pieniądze. Nie widzę tego!
CARMINA.- Ja też nie!
FERNANDO.- Teraz musiałbym cię zapytać: A Urbano?
CARMINA.- To dobry chłopak! Szaleję za nim! Głupiec!