Leopoldo Alas «Clarín» urodził się w Zamorze w 1852 roku i zmarł w Oviedo w 1901 roku. otwarty duch, liberalny, antyklerykalny i republikański. Mieszkał przez kilka lat w Madrycie, a konkretnie w latach 1871-1882; tam zetknął się ze środowiskiem „krausistowskim”. Od 1883 r. Pracował na Uniwersytecie w Oviedo, gdzie był profesorem prawa.
Oprócz pisania powieści, Clarín pisał artykuły prasowe, opowiadania ... Napisał jedno z najbardziej niezwykłych dzieł w Hiszpanii: „Regent”. W nim proces moralnej degeneracji Any Ozores jest opowiadany w zamkniętym środowisku Vetusta, prowincjonalnego miasta reprezentującego Oviedo.
Narrator
Narrator „Regent” zachowuje się jak istota lepsza od swoich stworzeń, które zna lepiej od siebie. Ma wszechwiedzący charakter i choć jego głos słychać bezpośrednio, unika utożsamiania się z bohaterami. W ten sposób manifestuje się neutralnie w swojej ideologii, niekiedy uzyskiwanej z perspektywy perspektywizmu, polegającego na wykorzystaniu cudzych opinii do przedstawienia postaci, zanim zostanie wprowadzona do powieści. W ten sposób jest przedstawiany z różnych punktów widzenia.
Struktura powieści
- Su Struktura wewnętrzna jest podzielony Dwie części. Pierwszy z nich (trwa od rozdziału I do XV), trwa trzy dni i dotyczy przede wszystkim prezentacji postaci i środowiska. Poprzez wewnętrzne monologi bohaterów autor odkrywa przed czytelnikiem swoją przeszłość (dzieciństwo Any, dorastanie, aspiracje i dzieciństwo Dona Fermina itp.). Z drugiej strony, druga część (od rozdz. XVI do XXX) skupia się na rozwoju konfliktu wskazanego w części pierwszej: relacjach Vetusty z Aną, relacji Don Fermína z Vetustą oraz Any i Magistrala. Charakteryzuje się działaniem i trwa przejściowo od następnego listopada do października trzy lata później.
- Powieść zaczyna się od napięcia w swojej bohaterce, która jest rozdarta między wpływem, jaki wywiera na nią miasto (reprezentowane przez Dona Álvaro), a wpływem, jaki wywiera na nią obecność Magistrala. Później Ana reaguje na to i pochyla się w stronę Álvaro Mesíi, co oznacza upadek bohatera w grzech cudzołóstwa i jego konsekwencją nieszczęście społeczne.
- Jego struktura jest okrągła, ponieważ jest solidnie zbudowana i od początku przyjmuje elementy w swoim rozwiązaniu: początek i koniec znajdują się w październiku iw katedrze.
Postacie i konflikty
Spektakl ma ponad 100 postaci, z bogatym i doskonale spójnym światem. Wśród wszystkich wyróżniają się:
- Ana Ozores, bohater, Regenta. Młoda żona emerytowanego regenta audiencji, don Víctor Quintanar, którego nie kocha. Jest kobietą o udręczonym charakterze, niedopasowaną i niezadowoloną ze swojego życia. Mimo to jest postacią podziwianą i zazdroszczoną przez inne kobiety ze względu na urodę i nienaganną moralność.
- Don Fermin de Pas, kanonik magistratu, spowiednik Any, ambitny człowiek, który twierdzi, że ma w swoich rękach władzę zarządzania całym miastem, a zwłaszcza Ana Ozores, Regentą. Don Fermín zachowuje się źle, ponieważ uważa, że Ana należy do niego, a nawet czasami zachowuje się jak mąż, zakochując się w niej.
- Don Allvaro Mesia, to postać, w której zakochuje się Regenta. Jest prostym zdobywcą, nikczemną i wulgarną istotą. Don Álvaro nie może zaoferować jej życia, które prowadzi: jest jeszcze jednym członkiem Vetusty i reprezentuje obłudne i pozbawione aspiracji społeczeństwo, które popycha i ciągnie bohatera.
Najbardziej reprezentatywne aspekty ideologiczne
Ta praca została zrozumiana jako reprezentacja romantyczne rozczarowanie autora, który wyraża to poprzez swoich bohaterów. W nim wyraża się rozczarowanie światem i niepowodzenie miłości jako duchowego zbawienia. Stajesz twarzą w twarz z tym, co chcesz mieć i co masz. Podobnie powieść stanowi krytyka kłamstwa obecnego w społeczeństwie, na którym autor wyładowuje swoją ironię: cnota jest chwalona, a zamiast tego pożądany jest grzech innych, bohaterowie starają się udawać, kim nie są itd. W ten sposób La Regenta jest satyrą i dramatem: z jednej strony widzimy z powierzchni komedię Vetusty, z drugiej dogłębnie analizowana tragedia Any Ozores.
Że młodzi ludzie umierali w przeszłości, to Leopoldo, który nie osiągnął nawet pięćdziesiątki, inny intelektualista, którego bardzo podziwiam, jaime Balmes ten sam, dzięki Bogu, że pozostawili owocne dzieło ku radości tych z nas, którzy na szczęście byli nie urodzili się z tak wielkim talentem, ale? Wyobraź sobie, że ci geniusze mieliby obecną nadzieję, ile więcej klejnotów zostawiliby nam? ...
Uratowałeś mnie