Anafora

Anafora to postać retoryczna szeroko stosowana wśród poetów i pisarzy lirycznych. Polega na ciągłym powtarzaniu słowa lub frazy, zwykle na początku wiersza lub zdania. Chociaż może ostatecznie pojawić się pośrodku. Widać to w następującym zdaniu Amado Nervo: „Tutaj wszystko jest znane, tu nic nie jest tajemnicą”.

Stosuje się go w celu nadania tekstowi jasnego i jednoznacznego zamiaru, a także określonego brzmienia.. Podobnie jest używany przy konstruowaniu wierszy prozatorskich, niezależnie od tego, czy są one powtórzeniami dokładnych fraz, czy też podobnymi grupami syntaktycznymi. Na przykład:

„Walker, nie ma ścieżki, ścieżkę tworzy chodzenie”. (Intertekst wskazany przez Joan Manuel Serrat, z wiersza „Cantares” autorstwa Antonio Machado).

Celowa retoryka

Oprócz nadania pismom określonego rytmu i brzmień, Jest to niezbędna figura retoryczna przy podkreślaniu pojęcia, idei lub tego samego przedmiotu lirycznego, który jest bohaterem niektórych wersetów. Przykładem zamierzonej retoryki jest fragment autorstwa Andrés Eloy Blanco:

"Malarz urodzony na mojej ziemi z obcym pędzlem // malarz, który podąża ścieżką tak wielu starych malarzy // chociaż Dziewica jest biała, pomaluj mi małe czarne aniołki." („Pomaluj mi małe czarne aniołki”, Andrés Eloy Blanco).

Dodatkowo anafora odgrywa wiodącą rolę w dykcji. Tym samym czyni poezję artystyczną manifestacją - którą, aby w pełni docenić, trzeba przeczytać na głos. Śpiewane, recytowane lub deklamowane na głos. Niewyraźne jest, czy czytelnik znajduje się przed publicznością, która go uważnie słucha, czy w odosobnieniu pokoju.

Początki anafory

Termin anafora pochodzi z połączenia dwóch słów pochodzenia greckiego. Pierwszy, ana, którego znaczenie to „powtórzenie” lub „podobieństwo”; uzupełnionej fereina, co oznacza „poruszać się”. Z drugiej strony, Byli na długo przed wynalezieniem pisma.

Naukowcy argumentują, że stosowanie anafor sięga czasów, gdy oralność była jedynym środkiem przekazywania wiedzy. W związku z tym, Ten zasób został wykorzystany, aby nie pozostawiać wątpliwości co do pomysłów wyrażonych w zdaniach lub może zostać błędnie zinterpretowany.

Rodzaje anafory gramatycznej

W dziedzinie językoznawstwa i analizy gramatycznej „anafora” to termin o trzech różnych znaczeniach. To - poza używaniem go jako figury retorycznej - jest jedną z tych osobliwości, które sprawiają, że hiszpański jest językiem trudnym do przyswojenia dla tych, którzy nie są ich językiem ojczystym. Czasami nawet dla osób mówiących po hiszpańsku od urodzenia stwarza to również trudności.

Używa

• Anafora jest używana jako punkt odniesienia lub deictic w formie zaimka, którego znaczenie jest uwarunkowane kontekstem dyskursu. Zwróć uwagę na zdanie Filippo Nevianiego „Nek”:… «Laura ucieka z mojego życia, a wy, którzy tu jesteście, spytajcie, dlaczego ją kocham pomimo ran» ...
• Podobnie anafora może być wyrażeniem, którego interpretacja podlega innej frazie uzupełniającej mowę.
• Wreszcie, jego znaczenie podlega pojęciom, które w momencie powtórzenia (słowa lub frazy) są już obecne w tekście. Na przykład: „W cytrynowozielonym kolorze siedział mały kufel ptak”. (Albalucía Ángel).

Anafora i katafora

Anafora i cataphora to terminy, których znaczenie jest często mylące. Jest jednak tylko jedna różnica między nimi, co jest dość łatwe do zrozumienia. Z jednej strony katafory są używane w gramatyce kastylijskiej jako zasoby spójności strukturalnej w pismach, pozwalające uniknąć powtarzania słów.

W anaforze zaimek jest używany po tym, jak podmiot został już przedstawiony w zdaniu. Zamiast, w kataforze najpierw używa się „terminu zastępczego”, a później pojawia się bohater akcji.

Na przykład: "ella nie czekał długo, to jest to Patricia nie ma cierpliwości ”.

Wielokropek i anafora

Istnieje trzecie „narzędzie” gramatyczne, które zapewnia spójność tekstów bez ciągłego powtarzania słów. Chodzi o wielokropek. Zaimek „zastępczy” nie jest tu używany. Temat jest po prostu pomijany, którego brak jest w pełni uzasadniony w tekście i nie ma niejasności co do charakteru lub przedmiotu, o którym jest mowa.

Brak (wielokropek) można określić jako „rodzaj” anafory. Oznacza to, że pominięcie ma miejsce, gdy temat został już przedstawiony: Marina i Roberto to wyjątkowa para, naprawdę bardzo się kochają. W ten sam sposób może pełnić funkcję „cichej” katafory. Zwróć uwagę w następującym zdaniu: „Nie przyszedł, Eduardo jest nieodpowiedzialny”.

Ogólna charakterystyka anafory jako figury retoryczne

Chociaż czasami anafory retoryczne i językowe mogą wyglądać podobnie, przegląd niektórych ogólnych cech tych pierwszych służy wyjaśnieniu różnic między nimi.

Wejście

Jego pojawienie się zwykle pojawia się na początku każdego zdania. Zwykle od samego początku wyroku i później, po którym następuje zamknięcie każdego zdania. W związku z tym, w tym przypadku anafora pojawia się po okresie i po nim lub po okresie i osobno. Na przykład: „Błogosławiony będziesz w mieście lub na wsi. Błogosławiony będzie owoc waszych wnętrzności i owoc waszej ziemi ”. (Powtórzonego Prawa 28).

również, anaforę wejściową można znaleźć po przecinku lub średniku. Można to zaobserwować w następującym fragmencie: „Uderzaj ostrzem, młyn, aż pszenica spadnie. // Daj kamień, wodę, aż się oswoi. // Daj wiatrakowi powietrze, aż nieosiągalne ”. (Miguel Hernandez).

Jedno słowo, jedna fraza

W tego typu anaforze, npZasób obejmuje więcej niż jedno słowo, jak widać w poniższym fragmencie Silvio Rodrígueza: „Są tacy, którzy potrzebują miłosnej piosenki; są tacy, którzy potrzebują pieśni przyjaźni; są tacy, którzy muszą wrócić do słońca, aby zaśpiewać największą wolność ”.

Ze zmianą płci

Jednym ze sposobów, w jaki można znaleźć anaforę w zdaniu, jest polyptoton. Następnie, termin, który ma być powtarzany, zmienia płeć w trakcie trwania tekstu. Na przykład: „Jak chcesz, żebym cię kochał, skoro ten, kto chce, żebym kochał, nie kocha mnie tak, jak ja tego chcę?”