Ana Lena Rivera. Wywiad z autorem książki What the dead are cich

Ana Lena Rivera rozpoczął wielką literacką przygodę od wygrania Nagroda Torrente Ballester 2017 z powieścią Co umarli milczą. Teraz wejdź w zwykły wir tych spraw podczas premiery i prezentacji. W AL tmamy szczęście, że jest redaktorem. Byliście tak mili, że nam udzieliliście ten obszerny wywiad gdzie opowiada nam trochę o swojej powieści, wpływach, procesie twórczym, iluzjach i kolejnych projektach. Więc Bardzo dziękuję za poświęcony czas i życzę powodzenia..

Ana Lena Rivera

Urodzony w Oviedo W 1972 roku studiował prawo i administrację biznesową na ICADE w Madrycie. Po dwudziestu latach pracy na stanowisku menadżera w dużej międzynarodowej firmie, zmieniła biznes na pisanie - jej wielka pasja zbiegła się z narodzinami jej syna Alejandro. Obok niego też się urodził Grace Saint SebastianThe wiodący badacz z serii jego intryg, które rozpoczęły się od tej pierwszej powieści.

wywiad

1. Wygraj nagrodę Torrente Ballester z Co umarli milczą To było Twoje udane wejście do świata wydawniczego. Jak to było wziąć udział w konkursie?

Prawda? Z czystej ignorancji. Co umarli milczą To moja pierwsza powieść, więc kiedy skończyłem ją pisać, nie wiedziałem, co robić. Nie znałem nikogo z branży, więc poszukałem informacji w Internecie, sporządziłem listę wydawców, którzy przyjmowali rękopisy i postanowiłem wysłać moją powieść z zamiarem zasięgnięcia ich opinii. Minęły dwa, trzy miesiące i nie otrzymałem żadnej odpowiedzi, więc zacząłem zgłaszać go do niektórych konkursów. Niewiele, bo w większości nie można czekać na rozstrzygnięcie w innym konkursie, więc znowu minęło kilka miesięcy i nadal nie otrzymałem odpowiedzi. Nie było nawet potwierdzenia.

Nagle, nie mając nic do ogłoszenia, zaczęły się dziać rzeczy: Byłem finalistą nagrody Fernando Lara i wydawało mi się to niewiarygodne. To był pośpiech, ale potem minęło kilka miesięcy i też nic się nie wydarzyło. Kiedy już zaczynałem szukać nowej strategii, iJury konkursu Torrente Ballester Prize postanowiło powiedzieć światu: „Hej, przeczytaj to, to dobrze!”i myślałem, że osiągnąłem szczyt moich marzeń. Ale nadal tak nie było.

Nagroda Torrente Ballester jest uznaniem i niesie za sobą nagrodę pieniężną, ale jest to nagroda niezależna, Nie stoi za tym żaden wydawca, więc wygrana nie gwarantuje, że wydawca Cię opublikuje. I nastąpił punkt kulminacyjny: tego samego dnia zaczęli nazywać mnie artykułami redakcyjnymi przeczytali rękopis. Terminy czytania wynoszą co najmniej rok ze względu na dużą liczbę otrzymywanych prac. Nie wiedziałem tego! Wśród tych, którzy dzwonili, był mój wydawca, Maeva, kiedy jeszcze nie było wiadomo, że Torrent Ballester wygrał. Wysłałem im rękopis kilka miesięcy temu i dzwonili, żeby mi powiedzieć, że są zainteresowani publikacją mnie!

Gdybym w dniu, w którym zdecydowałam się zrobić kilka kopii manuskryptu i wysłać go do niektórych konkursów i wydawców, powiedzieli mi, co się wydarzy i gdzie będę dzisiaj, nie uwierzyłbym. Jasne jest, że w tym sektorze nie można się spieszyć. Wszystko dzieje się powoli i wymaga dużego nacisku.

2. Skąd pomysł na napisanie Co umarli milczą?

Co umarli milczą Pochodzi z historii, które słyszałem w dzieciństwie, na ustach moich rodziców i innych starszych osób i to mnie wtedy wywarło. Wydaje mi się, że jak prawie wszystkie dzieci, najbardziej przerażała mnie utrata rodziców, że coś im się stanie, zgubienie się, porwanie przez straszydła ... Miałem na tym punkcie obsesję.

Kiedy usłyszałem, jak starsi opowiadają historie ojców, którzy w czasie wojny Wysłali swoje małe dzieci same do Rosji lub Anglii, aby mogły mieć lepsze życie, niż mogliby im zapewnić w Hiszpanii, nawet wiedząc, że mogą ich więcej nie zobaczyć, byłem przerażony. Albo kiedy słyszałem zakonnice i księża z mojej szkoły, którzy mówili, że przyjęto ich do klasztoru lub seminarium w wieku 9 lub 10 lat, ponieważ byli najmłodszymi z wielu braci, zbyt młodymi, aby pracować, a ich rodzice nie mieli dość Nakarm ich.

Kiedy byłem starszy, rozumiałem decyzje ludzi Można je docenić i zrozumieć tylko znając okoliczności, w których piją. I to zainspirowało powieść.

En Co umarli milczą przenikają się dwie historie: zbiór, ewidentnie fałszywy, znacznej pensji naczelnego dowództwa armii frankistowskiej że gdyby żył, miałby 112 lat, niedawno przeszedłby na bankowość internetową i nie byłby leczony przez lekarza publicznego przez ponad trzydzieści lat. Kiedy główny badacz, Gracia San Sebastián, zaczyna badać sprawę, pojawia się plik niespodziewane wydarzenie: sąsiadka jego matki, emerytowana nauczycielka, znana w społeczności jako La Impugnada, popełnia samobójstwo, wyskakując z okna patio, z odręczną notatką przypiętą do spódnicy zaadresowaną do portiera budynku.

To intrygująca powieść, z bardzo zwinną fabułą, z domieszką humoru, ale jak w każdej powieści intrygującej, za fabułą stoi portret społeczny. Na Co umarli milczą tło jest ewolucja społeczeństwa hiszpańskiego od okresu powojennego do współczesności, pokolenia, które urodziło się w latach 40., z niedoborami, w środku dyktatury, bez wolności i informacji, które dziś rozmawia ze swoimi wnukami na Skype, ogląda seriale w serwisie Netflix i zapisuje się na kursy komputerowe dla osób powyżej 65 roku życia.

Konsekwencją są fakty badane w powieści decyzji podjętych 50 lat temu i konieczne będzie zrozumienie okoliczności chwili, aby ujawnić, co dzieje się w teraźniejszości.

3. Kim jest twoja bohaterka, Gracia San Sebastián i co z tobą w niej?

Hostatnio słyszałem, jak Rosa Montero mówi, że pisarze piszą, by stawić czoła naszym lękom, nasze obsesje, aby opowiedzieć sobie historie postaci, które mierzą się z naszymi lękami, aby je osłabić i uwolnić. Nie wiem, czy to samo stanie się ze wszystkimi pisarzami, ale w moim przypadku w pełni się identyfikuję.

Grace jest moim osobistym bohaterem, stawiającym czoła moim najgorszym lękom. Ona i jej mąż walczą, by przezwyciężyć wstrząsającą życiem tragedię - stratę ich trzyletniego syna w wypadku domowym.

Grace ma własną osobowość, która rośnie wraz z powieściami, ewoluuje samoistnie beze mnie, bez względu na to, jak bardzo pisarz kontroluje jego sposób dojrzewania. Ma inne doświadczenia niż moje, które kształtują jej charakter.

Oczywiście nie mogłem się oprzeć temu, by obdarzyć go niektórymi moimi gustami i hobby: na przykład żadne z nas nie oglądało wiadomości od dłuższego czasu ani nie czytało wiadomości. Również o drugiej lubimy dobre jedzenie i czerwone wino.

4. A przy obecnej lawinie dobrych bohaterek, czym Gracia San Sebastián wyróżniałaby się najbardziej?

To, co jest wyjątkowe w Grace, to właśnie to, że jest zwykłą osobą. Jest mądra i wojowniczka, wojowniczka, jak wiele innych kobiet. Jest dziwne, jako bohaterka serii intryg, że nie jest zwykłym śledczym, ale ekspertem od oszustw finansowych.

Grace mieszkała w mojej głowie od czasu dorastania, nie wiedząc o tym. Jako dziecko uwielbiałem czytać i od razu wciągnąłem się w powieść intryg, przeszedłem od Mortadelos do Agatha Christie a stamtąd do tego, co było w tym czasie: od Sherlock Holmes do Pepe Carvalho, przez Phillipa Marlowe'a, Perry'ego Masona. Nie mogłem się nawet doczekać każdego rozdziału serii Mike Hammer w telewizji.

Już wtedy zdałem sobie sprawę z dwóch rzeczy: że bohaterami powieści, które mi się podobały, byli mężczyźni, a ponadto wszyscy mieli coś wspólnego: byli rozczarowani życiem, bez więzi towarzyskich i rodzinnych, którzy o dziesiątej rano pili whisky i spali w biurze, bo nikt na nich nie czekał w domu. Potem zaczęły pojawiać się badaczki, ale wzorowały się one na swoich męskich poprzednikach: wielkich Petra Delikatne przez Alicia Jimenez - Barlett lub Kinsey milhone przez Sue Grafton.

Tam nieświadomie postanowiłem, że kiedyś napiszę o badaczu że jest kobietą i ma bliskie relacje osobiste i rodzinne. Nawet komisarz policji który towarzyszy Gracia San Sebastián w ich sprawach, Rafa Miralles, to normalny człowiek: Na komisariacie jest świetny zawodowo, ale szczęśliwie żonaty, ojciec dwóch dziewczynek, który lubi gotować, ma dobrych przyjaciół i zabawnego psa.

5. Jakich pisarzy podziwiasz? Czy jest jeszcze ktoś, kto miał na ciebie wpływ przy tworzeniu tej powieści? A może specjalna lektura?

Zacząłem pisać Agatha Cristie. Cała kolekcja była w moim domu. Nadal mam je wszystkie, w opłakanym stanie po tym, jak wiele razy je czytałem i czytałem. Dzisiaj robię to samo z książkami nowej wielkiej damy zbrodni, Donna Leon ze swoim Brunetti w Wenecji.

Wśród pisarzy hiszpańskich mam na myśli Jose Maria Guelbenzui uwielbiam każdą nową książkę autorstwa María Oruña, Reyes Calderón, Berna González Harbour, Alicia Jiménez Barlett lub Víctor del Arbol. Również niektóre publikacje własne są całkowicie lojalne, jak Roberto Martínez Guzmán. I dwa nowe odkrycia w tym roku: Santiago Díaz Cortés i Inés Plana. Nie mogę się doczekać przeczytania Twoich drugich powieści.

6. ¿Co umarli milczą Czy to początek sagi, czy planujesz zmienić rejestr w swojej następnej powieści?

To saga kontynuuje bohaterkę i otaczające ją postacie: komisarz Rafa Miralles, Saratwój przyjaciel farmaceuta, Genialne, żona komisarza i Barbara, jego siostra, kardiolog, nietolerancyjna i perfekcjonistka. Nowy przypadek w drugiej powieści będzie bardzo różny od pierwszego Mam nadzieję, że jeśli czytelnicy zechcą, będzie ich znacznie więcej.

7. Jak zazwyczaj przebiega Twój proces tworzenia? Czy masz jakieś rady lub wskazówki? Polecasz to?

Jak moje myśli: chaotyczny. Nigdy nie cierpiałem na syndrom czystej kartki. Potrzebuję tylko czasu i ciszy. Kilka godzin spokoju, bez hałasu i przerw, a historia płynie. Nigdy nie wiem, co napiszę, ani co się wydarzy w powieści. To bardzo fajny proces, ponieważ piszę z emocjami czytelnika, który nie wie, co wydarzy się w następnej scenie. Kiedy kończę, przychodzi część poważna: poprawna, poprawna, poprawna.

Oczywiście szukam porady: Uczyłem się w Szkole Pisarzy z Laura Moreno, co pomaga mi w poprawianiu moich powieści, potem uruchomiłem program mentoring literacki z Jose Maríą Guelbenzu, który był już jednym z moich ulubionych autorów i od którego nigdy nie przestaję się uczyć, mam swój klub betaczytniki, ... Zawód pisarza jest bardzo samotny, więc posiadanie doświadczonych ludzi, którzy nauczą cię twoich mocnych i słabych stron, oraz czytelników, aby przedstawili ci swoją opinię na temat końcowego wyniku dla mnie, było i jest skarbem. Trzymam się ich, są moim przewodnikiem i punktem odniesienia.

8. Jakie inne gatunki literackie lubisz?

Chociaż uwielbiam intrygi, mogę wciągnąć się w każdą powieść dowolnego gatunku. Jeszcze rok temu powiedziałbym wam, że powieść historyczna trochę mnie dusi, ale w tym roku przeczytałam dwie, które mnie przekonały: pierwsza, Kąt mgły, od mojego partnera Fatima Martin. Później miałem szczęście być członkiem jury Nagroda Carmen Martín Gaite a ponieważ przeczytałem pracę Torrent Paco Tejedo Mając fabularyzowaną biografię o Marii de Zayas y Sotomayor, wiedziałem, że muszę wygrać. Na szczęście reszta jurorów zgodziła się. Również Byłem jurorem w Torrente Ballester i uwielbiałem zwycięską powieść, Argentyna, której chce Bóg, która jest powieścią podróżniczą autorstwa Lola shultzwyjątkowy. Zamiast tego jest to gatunek, którego zwykle nie czytam.

Chyba ogólnie Lubię dobre historie, które mnie wciągają i sprawiają, że chcę wiedzieć więcej, jaki to jest gatunek.

Nawet to przyznaję są powieści, które czytałem i czytałem ponownie co jakiś czas nie są powieściami intrygującymi Człowiek nie żyje samym kawiorem, de Johannesa M Simmela, bardzo stara powieść, która towarzyszy mi od młodości, Nic nie sprzeciwia się nocy autorstwa Dolphine de Vigan, o którym zwykle czytam latem. OLKucharz Himmlera, de Franzta Oliviera Giesberta, że mógłbym przeczytać tysiące razy i zawsze by mnie to zaskoczyło.

9. Kilka słów do początkujących autorów?

Niech napiszą, co chcieliby przeczytać, bo w ten sposób uwierzą w swoją pracę i będą wiedzieć, że przed skończeniem mają już swojego pierwszego bezwarunkowego fana. Również to, że tworzą, że techniczną część pisania uczą się od doświadczonych pisarzy, które poprawiają, że szukają dobrego profesjonalnego korektora by dopracować swoją historię.

I wreszcie nie wstydź się wysyłać swojej powieści do wszystkich witryn, w których jest ona akceptowana. Z dużą cierpliwością, bez pośpiechu, ale bez utraty okazji: jeśli pokażesz swoją pracę, nie masz żadnych gwarancji, ale masz okazję i nigdy nie wiesz, gdzie to się skończy.

10. I wreszcie, jakie masz projekty, gdy minie cały wir prezentacji i podpisów?

Poświęć kilka dni, aby podziękować wszystkim, którzy wybrali tę powieść I że w środku wiru mogło mi się to wtedy przydarzyć A potem znowu usiądź, żeby napisać i spędzić wolny czas z rodziną.