Pojedynek Puszkina. Malarstwo autorstwa Adriana Volkova.
Aleksander Siergiejewicz Puszkin Z pewnością jest najbardziej znanym i podziwianym rosyjskim poetą, ale był też pisarzem i dramaturgiem. A ostatniego dnia 6 są już policzeni 239 lat od jego urodzenia w Moskwie. Jest uważany za arystokratycznego pochodzenia ojciec współczesnej literatury rosyjskiej. Zakochał się też w Hiszpanii. Dziś chcę mu zadedykować ten artykuł, ponieważ jeden z jego wierszy WięzieńPoza tym, że był jednym z moich ulubionych, zainspirował mnie również do napisania jednej z moich powieści. Więc oto moje wspomnienie jego postaci z 6 innymi.
Aleksander Siergiejewicz Puszkin
Aleksander Puszkin należał do rodziny Rosyjscy arystokraci, ale w jego żyłach płynęła krew czarnej karty, która służyła carowi Piotrowi I Wielkiemu. To jej babcia i jej opiekunka, których najbardziej ceniła, nauczyła ją i przekazała pasja do rosyjskich baśni i poezji ludowej. Był bardzo przedwcześnie rozwiniętym czytelnikiem i nie wahał się zabrać tomów z biblioteki swojego ojca, oprócz uczęszczania na spotkania literackie, które odbywały się w jego domu.
W wieku dwunastu lat został przyjęty do nowo utworzonego Imperial Lyceum (które znacznie później nazwano Liceum im. Puskhina) i tam odkrył swoje poetyckie powołanie. Jego nauczyciele zachęcali go do publikowania swoich pierwszych wierszy i zrobił to w czasopiśmie Dziennik Europy.
Jego poezja w tych młodszych latach była więcej sentymentalny niż ideologiczny, ale niektóre wiersze, które napisał jako Wolność o Miasto zwrócił uwagę Carskie tajne służby. To postawiło go w centrum uwagi i został oskarżony o działalność wywrotową, zmuszając go do tego wyemigrować. Był na Ukrainie i na Krymie. To doświadczenie naznaczyło go i znalazło odzwierciedlenie w jego głównych wierszach jako Więzień Kaukazu o Bracia bandyci.
Małżeństwo z Natalia Gonczarowaiw obronie honoru zmarł w wieku zaledwie 37 lat od rany postrzałowej z rąk francuskiego żołnierza w pojedynku. Ale był już uważany za ojca rosyjskiego języka literackiego i twórca współczesnej literatury rosyjskiej. Rząd rosyjski zdecydował się na tajny pogrzeb, aby uniknąć ewentualnych zamieszek i demonstracji politycznych ze strony swoich wielbicieli.
Praca
Jego praca zawiera mieszankę plików realizm, historia, romantyzm i satyra a do jego najważniejszych tytułów należą Borys Godunow, Eugeniusz Oniegin, Połtawa, Jeźdźcy z brązu, Córka Kapitana o Królowa pik.
Su miłość do Hiszpanii zaczął, gdy inspirował się literaturą Złotego Wieku, fascynowały go postacie Don Juan i Don Kichot. I dwa jego dzieła, dramat Kamienny gość i wiersz Biedny dżentelmenpiją z tych źródeł.
7 wybrane wiersze
Spragniony przyspiesz swój delikatny jęk
Spragniony pośpiesz swój delikatny jęk,
twoja intymność, która mnie odurza
i płonący, język słodkiego pożądania,
pasja, której wino nie satysfakcjonuje.
Ale skończ z tą historią
ukryj się, zamknij swoje marzenie:
obawiam się, że jego płomień płonie
Boję się poznać twój sekret.
Zefir nocy
Zefir nocy
eter płynie.
Byku,
ucieka
Guadalquivir.
Wyszedł złoty księżyc,
Cisza ...! Hej!… Gitara do dźwięku.
Zakochana Hiszpanka
Wyjrzał na swój balkon.
Zefir nocy
eter płynie.
Byku,
ucieka
Guadalquivir.
Wystartuj, aniołku, mantyla!
Co za pogodny dzień pokaż się!
Przy żelaznej poręczy
naucz boską stopę!
Zefir nocy
eter płynie.
Byku,
ucieka
Guadalquivir.
To było w jego ojczyźnie, pod tym błękitnym niebem
To było w jego ojczyźnie, pod tym błękitnym niebem
ona, uschnięta róża ...
W końcu on umarł, byłeś oddechem,
dorastający cień, którego nikt nie dotyka;
ale jest między nami granica, jest to przepaść.
Na próżno próbowałem podsycić swoje uczucie:
śmierć powiedziała usta z mrocznym cynizmem,
i, szedłem z nią obojętnie.
Kogo wtedy kochałem żarliwą duszą,
komu oddałem moją miłość w napięciu,
z tak nieskończonym, kochającym smutkiem,
z cichym męczeństwem, z delirium.
Co się stało z miłością i żalem? Och w mojej duszy
dla naiwnego, biednego cienia,
za szczęśliwe wspomnienie straconych dni,
Nie mam łez, żadnej muzyki, która ją nazywa.
Więzień
Jestem za kratkami w wilgotnej celi.
Wychowany w niewoli młody orzeł,
moje smutne towarzystwo, trzepoczące skrzydłami,
obok okna swędzi go pitanza.
Szczupak rzuca, patrzy w okno,
jakby myślał tak samo jak ja.
Jego oczy wzywają mnie i jego krzyk
i chce powiedzieć: Lecimy do lotu!
Ty i ja jesteśmy wolni jak wiatr, siostro!
Uciekajmy, już czas, zróbmy biel między chmurami
góra i granat świeci na niebiesko,
gdzie chodzimy tylko po wietrze. ..i ja!
Poświęcam wszystko Twojej pamięci
Poświęcam wszystko Twojej pamięci:
akcenty natchnionej liry,
krzyk spalonej młodej kobiety,
drżenie mojej zazdrości. Chwały
jasność i moje ciemne wygnanie,
piękno moich jasnych myśli
i zemsta, burzliwy sen
moich okrutnych cierpień.
Piosenkarka
Rzuciłeś nocny głos obok gaju?
śpiewaka miłości, śpiewaka jego smutku?
w porannej godzinie, kiedy milczą na polach
i są smutne i proste z dźwięków panpipe,
Nie słyszałeś tego?
Czy znalazłeś w jałowej, zalesionej ciemności
śpiewak miłości, śpiewak jego smutku?
Czy zauważyłeś jej uśmiech, ślad jej płaczu,
jego delikatne spojrzenie, pełne melancholii?
Nie znalazłeś tego?
Czy westchnąłeś uważnie na cichy głos
śpiewaka miłości, śpiewaka jego smutku?
Kiedy zobaczyłeś młodego mężczyznę w środku lasu,
kiedy krzyżujesz jego tępe spojrzenie z twoim,
Nie westchnąłeś?
kochałem ją
Kochałem ją,
i może ta miłość
wciąż jest w mojej duszy, pali moją pierś.
Ale bardziej ją zmylić, nie chcę.
Niech ta moja miłość nie przyniesie Ci bólu.
Kochałem ją. Bez nadziei, z szaleństwem.
Bezdźwięczny, przez pochłoniętą zazdrość;
Kochałem ją bez podstępu, z czułością,
tak bardzo, że mam nadzieję, że Bóg tego chce,
a ta inna miłość ma go takiego jak mój.