Wilk stepowy
Wilk stepowy to powieść psychologiczna szwajcarsko-niemieckiego prozaika, eseisty i poety Hermanna Hessego. wydany w 1927 roku (ostateczna wersja pojawiła się rok później), Wilk stepowy — Oryginalna nazwa w języku niemieckim — była książką bardzo cenioną w Europie i cieszącą się znaczącym sukcesem wydawniczym. Jednak krzyżacki autor wielokrotnie skarżył się, że został źle zinterpretowany.
W związku z tym krytycy literaccy zwracają uwagę, że historia wilka ma swoje źródło w głębokim duchowym kryzysie, który przeżył Hesse na początku lat 20. W każdym razie, należy do największych niemieckich klasyków literatury XX wieku. Nic dziwnego, że tytuł ten uważany jest za arcydzieło pisarza, którego kariera została uhonorowana Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury w 1946 roku.
Analiza Wilk stepowy
Kontekst pracy
Wilk stepowy Był przedmiotem niezliczonych tez i studiów akademickich; większość z nich zbiega się we wskazywaniu na autobiograficzny charakter książki. Na pewno, Istnieją podobieństwa między psychiką bohatera opowieści a życiem Hesji. W rzeczywistości między 1916 a 1917 był pacjentem dr Josepha B. Langa, podopiecznego słynnego dr Carla Gustava Junga, którego autor później poznał.
Psychoterapia była konieczna ze względu na kryzys egzystencjalny pisarza spowodowany śmiercią ojca plus ciężka choroba syna Martina. Ponadto jego pierwsza żona cierpiała na epizody schizofreniczne (małżeństwo nigdy nie przezwyciężyło tego transu). Po rozwodzie w 1923 roku Hesse przeszła kolejny okres izolacji i depresji, które są widoczne w historii wilka.
Tematy
Argument tekstu odzwierciedla wrogość pisarza krzyżackiego wobec ówczesnego społeczeństwa burżuazyjnego. Podobnie Hesse używa figury zwierzęcia jako metafory, aby przeciwstawić dwa style życia: człowieka i wilka. Z jednej strony człowiek zajmuje się cywilizowanym zachowaniem, pozytywnymi ideami, szlachetnymi uczuciami i wyobrażeniem o pięknie rzeczy.
Zamiast tego pies jest postacią, której opinia o swoim otoczeniu i otaczających go osobach nieustannie destyluje kpinę i ironię. Niewątpliwie nocny drapieżnik jest wrogiem ludzkości i społecznie akceptowanych obyczajów zawierających prawdziwą dziką naturę człowieka. A) Tak, historia toczy się wokół nieustannej debaty moralnej w głowie głównego bohatera.
Elementy psychologii analitycznej
Sama fabuła jest psychologiczną analizą Harry'ego Haller, bohatera, genialny pisarz i poeta, zaburzony psychicznie i przygnębiony. Chociaż od samego początku to Jest nieskazitelny i uprzejmy, Bałagan w twoim pokoju jest pierwszą oznaką twoich wewnętrznych zakłóceń. W miarę rozwoju wydarzeń granice między rzeczywistością a snami zacierają się.
U Hallera głębokie poczucie winy współistnieje z oczywistymi urojeniami wielkości. W ten sam sposób posiada wysublimowany intelekt, który pozwala mu docenić sztukę i z wyczuciem uchwycić istotę otaczających go żywiołów. Jednak ta sama inteligencja prowadzi go do zatracenia się w mrocznych labiryntach mentalnych w środku swoich filozoficznych rozważań.
Podsumowanie Wilk stepowy
Wprowadzenie
Pierwszym narratorem (przedstawia się jako „redaktor” rękopisu Harry'ego) jest nastoletni siostrzeniec właściciela pensjonatu, w którym przebywa protagonista. Ten sprawozdawca od czasu do czasu wyraża swoją opinię na temat Hallera, którego opisuje jako człowieka inteligentny i rozważny, ale duchowo niespokojny.
Pisma Hallera
Główna postać określa się jako cudzoziemiec, myśliciel, miłośnik Mozarta i poezji. Jest również ochrzczony jako „wilk stepowy”, istota niezwykle niezrozumiany i samotny. Pewnej nocy postanawia wyjść, i osiąga się to drzwiami do "Teatru Magii", ale nie udaje im się ich przekroczyć. Blisko tam, wpada na kupca, którypo krótkiej rozmowie, wręcza mu małą książeczkę.
Po powrocie do swojego pokoju Harry odkrywa, że książka jest o nim. Praca zawiera szereg filozoficznych medytacji na temat zalet, problemów i wad samozwańczych wilków stepowych. Jednak, tekst przepowiada samobójstwo bohatera, z czym się zgadza he, ponieważ czuje się bardzo rozczarowany swoim życiem.
Nocne zwierzę
Po długim spacerze, Harry wchodzi do baru „Czarny Orzeł”, gdzie spotyka Hermine, atrakcyjna młoda kobieta, która liże mężczyzn. Następnie, Haller staje się rodzajem jej naśladowcy i zgadza się przestrzegać wszystkich jej poleceń (w tym ją zabić). W zamian protagonista otrzymuje propozycję „nauczenia się czerpania przyjemności z życia”.
Później, Harry spotyka Pablo, hedonistyczny muzyk i gospodarz Magicznego Teatru. Również, Hermine przedstawia ją Marii, która zostaje kochanką Hallera. W końcu główny bohater ośmiela się tańczyć i śmiać się z wilka i człowieka. Następnie fragmenty wypełnione są śmiechem, narkotykami i dziwnymi transami między rzeczywistością a fikcją wewnątrz Magic Theatre.
Rozdzielczość
W absurdalnych przestrzeniach teatru Harry doświadcza sytuacji typowych dla koszmaru; Posuwa się nawet tak daleko, że omawia filozofię i egzystencjalizm z nowoczesną i burleskową wersją Mozarta. Blisko końca, Haller zasypia Herminę nago obok Pabla, oferuje nasz konfigurator rozważa jako a sygnał do spełnienia woli ekscentrycznej dziewczyny.
W końcu protagonista zabija Hermine nożem. W związku z tym jest skazany na życie wieczne. W ramach kary musi znosić przenikliwy śmiech członków sądu przez dwanaście godzin. Na zakończenie Haller postanawia wywrócić swoje życie do góry nogami i postanawia nauczyć się śmiać ze swojego losu.
O autorze Hermann Hesse
Narodziny i dzieciństwo
Herman Karl Hesse Urodził się w małym miasteczku Cawl w Wirtembergii w Niemczech 2 lipca 1877 roku. Jego ojciec, Johannes Hesse, był rodowitym estońskim lekarzem wywodzącym się z chrześcijańskich kaznodziejów; jego matką była Marie Gundert pochodząca z Indii. W dzieciństwie, mały Hermann studiował łacinę w Göppingen w latach 1886-1891.
Od 1891 przyszły pisarz write Doświadczył mocnych kłótni z rodzicami i przeszedł przez ciężkie kryzysy depresyjne (co stwierdził kilka razy później). Ponadto uciekł z ewangelickiego seminarium i rzadko spędzał sześć miesięcy w tej samej placówce oświatowej. W 1892 roku rodzice skierowali go do sanatorium w Stetten im Remstal z powodu jego samobójczych pism.
Pierwsza praca
Ostatnie szkoły, do których uczęszczał, to specjalna instytucja w Bazylei i gimnazjum pod Stuttgartem. W 1893 ukończył szkołę podstawową i porzucił szkołę. Następnie pracował jako asystent w sklepie zegarmistrzowskim, a później jako księgarz w Tybindze. Tam zaczął czytać mitologię, teksty teologiczne i filozoficzne autorstwa m.in. Goethego, Lessinga i Schillera.
Jego pierwsza publikacja ukazała się w czasopiśmie wiedeńskim w 1986 roku, wiersz Madonna. Później Hesse opublikował Liede romantyczne (1898) y Eine Stunde podpowiedź Mitternacht (1899). W obu zbiorach Hesja odzwierciedlała wpływy znanych niemieckich romantyków (głównie Brentano, von Eichendorffa i Novalisa).
Konsekracja literacka i małżeństwa
Sukces powieści Piotr (1904) pozwolił Hermannowi Hesse'owi żyć z pisania do końca życia. W tym czasie niemiecki pisarz zainteresował się już duchowością (zwłaszcza hinduską) i został odrzucony do służby wojskowej. Z drugiej strony, Niemiecki autor przeżył pewne trudności w życiu miłosnym (był trzykrotnie żonaty).
Małżonkowie
- Maria Bernoulli, między 1904 a 1923
- Ruth Wegner, od 1927 do 1927
- Ninon Dolbin, od 1931 do śmierci Hessego w 1962 z powodu krwotoku mózgowego.
Najbardziej znane prace
- Gertrudy (1910)
- Demian (1919)
- Siddhartha (1922)
- Wilk stepowy (1927)
- gra abalorów (1943).
Legacy
Prace Hermanna Hessego obejmują ponad 40 publikacji, w tym powieści, opowiadania, wiersze i refleksje, a także ponad 3000 recenzji i zmian. Dlatego nie dziwi fakt, że sprzedał się na całym świecie w ponad 30 milionach egzemplarzy przetłumaczonych na ponad 40 języków. Ponadto niemiecki pisarz ma bogaty dorobek epistolarny (ponad 35.000 XNUMX listów) i był wybitnym malarzem.