Samuel Beckett

Samuel Barclay Beckett (1906-1989) był znanym irlandzkim pisarzem. Celował w różnych gatunkach literackich, takich jak poezja, powieści i dramaturgia. W swoim występie w tej ostatniej gałęzi, jego praca Czekam na Godota odniosła ogromny sukces, a dziś jest punktem odniesienia w teatrze absurdu. Niezwykły wysiłek w jego długiej karierze – wyróżniający się oryginalnością i głębią jego tekstów – przyniósł mu w 1969 roku Literacką Nagrodę Nobla.

Becket charakteryzował się uchwyceniem w surowy, mroczny i zwięzły sposób rzeczywistości człowieka, podkreślając bezsens ich istnienia. Stąd wielu krytyków wpisało go w ramy nihilizmu. Choć jego teksty były krótkie, autorowi udało się nadać ogromną głębię poprzez wykorzystanie różnych zasobów literackich, gdzie obrazy wyróżniały się ponad wszystko. Być może jego największym wkładem w literaturę było zerwanie z wieloma nakazami ustalonymi przed jego przybyciem.

Dane biograficzne autora Samuela Becketta

Samuel Barclay Beckett urodził się w piątek 13 kwietnia 1906 r. na przedmieściach Dublina w Foxrock, Irlandia. Był drugim dzieckiem z małżeństwa Williama Becketta i May Roe - odpowiednio geodety i pielęgniarki. O swojej matce autor zawsze pamiętał poświęcenie się zawodowi i jego wyraźną religijną pobożność.

Dzieciństwo i studia

Od dzieciństwa Beckett cenił kilka przyjemnych przeżyć. I to jest to, że w przeciwieństwie do swojego brata Franka, pisarz był bardzo chudy i ciągle chorował. Nawiązując do tego czasu, powiedział kiedyś: „Nie miałem talentu do szczęścia”.

Podczas nauki początkowej miał krótkie podejście do treningu muzycznego. Jego podstawowa nauka odbywała się w Earlsford House School do 13 roku życia; następnie został zapisany do Królewskiej Szkoły Portora. Na tej stronie poznał Franka, swojego starszego brata. Do dziś ta ostatnia szkoła cieszy się dużym prestiżem, ponieważ słynny Oscar Wilde również widywał zajęcia w swoich salach lekcyjnych.

Beckett, erudyta

Nastąpił kolejny etap formacji Becketta w Trinity College w Dublinie. Tam pojawiło się jego wiele aspektów, jedną z nich była jego pasja do języków. W odniesieniu do tego hobby należy podkreślić, że autor był przeszkolony w języku angielskim, francuskim i włoskim. Robił to konkretnie w latach 1923-1927, a później ukończył filologię nowożytną.

Dwóch z jego nauczycieli języka to AA Luce i Thomas B. Rudmose-Brown; Ten ostatni otworzył przed nim drzwi literatury francuskiej, a także zapoznał go z twórczością Dantego Alighieri. Obaj nauczyciele wyrazili zdumienie doskonałością Becketta w klasieteoretycznie i praktycznie.

W tym kampusie studiów jego talenty sportowe również były silnie zauważone, ponieważ Beckett celował w szachy, rugby, tenis i — bardzo, bardzo — w krykiecie.. Jego występ w sporcie kija i piłki był taki, że jego nazwisko pojawia się na Almanach Wisden Cricketers'.

Oprócz wyżej wymienionych, pisarz nie był też obcy sztuce i kulturze w ogóle. W związku z tym w pracach Jamesa Knowlsona – jednego z najbardziej znanych biografów autora – polimatyka Samuela jest silnie eksponowana. I to jest to, że multidyscyplinarność Becketta była znana, zwłaszcza ze względu na wspaniały sposób, w jaki radził sobie w każdej wykonywanej przez siebie rzemiośle.

Beckett, teatr i jego ścisły związek z Jamesem Joyce .em

W Trinity College w Dublinie wydarzyło się coś, co miało decydujące znaczenie w życiu Becketta: jego spotkanie z dziełami teatralnymi Luigi Pirandello. Ten autor Był to kluczowy element w późniejszym rozwoju Samuela jako dramaturga.

Później, Beckett nawiązał swój pierwszy kontakt z Jamesem Joyce'em. Stało się to podczas jednego z wielu spotkań bohemy w mieście, dzięki wstawiennictwu Thomasa MacGreevy — przyjaciel Samuela — który ich przedstawił. Chemia między nimi była natychmiastowa i to było normalne, ponieważ oboje byli miłośnikami pracy Dantego i pełnymi pasji filologami.

Spotkanie z Joyce było kluczem do pracy i życia Becketta. Autor został asystentem wielokrotnie nagradzanego pisarza i osobą bliską jego rodzinie. W wyniku tego związku Samuel miał nawet pewien rodzaj relacji z Lucią Joyce – córką Jamesa.Tak - ale nie skończyło się to zbyt dobrze - w rzeczywistości skończyło się na schizofrenii.

Natychmiast, w wyniku tego „braku miłości”, nastąpiło wyobcowanie między obydwoma autorami; jednak po roku dokonali przepustek. Z tej przyjaźni, wzajemna wdzięczność i pochlebstwa, do których doszła Joyce, były znane. dotyczące osiągnięć intelektualnych Becketta.

Becket i pisanie

Dante… Bruno. Vico…Joyce był pierwszym formalnie opublikowanym tekstem Becketta. Wyszło na jaw w 1929 roku i był to krytyczny esej autora, który stał się częścią wątku książki Nasze badanie wokół jego faktów dotyczących ukarania pracy w toku — Tekst o studium twórczości Jamesa Joyce'a. Tytuł ten napisali również inni wybitni autorzy, w tym Thomas MacGreevy i William Carlos Williams.

W połowie tego samego roku wyszło na jaw Pierwsze opowiadanie Becketta: Założenie. Czasopismo przejście była platformą, na której znajdował się tekst. Ta awangardowa przestrzeń literacka zadecydowała o rozwoju i utrwaleniu twórczości Irlandczyka.

W 1930 opublikował wiersz Horoskop, ten mały tekst przyniósł mu lokalne uznanie. W następnym roku wrócił do Trinity College, ale teraz jako profesor. Doświadczenie w nauczaniu było krótkotrwałe, ponieważ zrezygnował z tego roku i poświęcił się podróżowaniu po Europie. W wyniku tej przerwy napisał wiersz Gnom, który został formalnie opublikowany trzy lata później w Magazyn w Dublinie. W następnym roku ukazała się pierwsza powieść, Marzę o kobietach, które ani fu, ani fa (1932).

Śmierć jego taty

W 1933 wydarzyło się wydarzenie, które wstrząsnęło życiem Becketta: śmierć jego ojca. Autor nie wiedział, jak dobrze poradzić sobie z incydentem i musiał udać się do psychologa – dr Wilfreda Biona.. Z tego okresu znane są także niektóre eseje autora. Wśród nich szczególnie wyróżnia się jeden: Kwietyzm humanistyczny (1934), w których wersach dokonał krytycznej analizy zbioru wierszy Thomasa MacGreevy'ego.

Proces „Sinclair v. Gogarty” i samo-wygnanie Becketta

Wydarzenie to oznaczało ogromną zmianę w życiu autora, gdyż doprowadziło go do swego rodzaju samo-wygnania. Była to spór między Henrym Sinclairem – wujem Samuela – a Oliverem St. John Gogarty. Pierwszy oczernił drugiego, oskarżając go o lichwiarza, a Beckett był świadkiem na rozprawie... rażący błąd.

Adwokat Gogarty'ego zastosował wobec pisarza bardzo silną strategię, aby zdyskredytować go i zniszczyć jego zarzuty. Wśród ujawnionych szkód wyróżnia się ateizm Becketta i jego rozpusta seksualna. Akcja ta miała ogromny wpływ na życie towarzyskie i osobiste autora, dlatego zdecydował się on na wyjazd do Paryża., prawie definitywnie.

Paryż: dzikie romanse, kontakt ze śmiercią i spotkanie z miłością

Coś, co charakteryzowało Becketta po trzydziestce, oprócz ogromnego dorobku literackiego, to jego rozwiązłość. Dla niego Paryż był idealnym miejscem, aby uwolnić swój urok z kobietami. Jedna z najbardziej znanych anegdot na ten temat powstała między końcem 1937 a początkiem 1938, w trakcie uroczystości przed i po zakończeniu roku.

Z tego okresu wiadomo, że Beckett miał jednocześnie romanse z trzema kobietami. Spośród nich szczególnie wyróżnia się jedna, ponieważ oprócz bycia kochanką była patronką autorki: Peggy Guggenheim.

Kolejne quasi-tragiczne wydarzenie, które miało miejsce, gdy byłem nowicjuszem w Paryżu był ofiarą dźgnięcia (1938). Rana była głęboka i lekko dotykała serca Becketta, który został cudem uratowany. Napastnikiem był mężczyzna nazwiskiem Prudent, miejscowy alfons, który później na rozprawie – i w obliczu pisarza – twierdził, że nie wiedział, co się z nim w tym momencie stało, i że jest mu bardzo przykro.

Beckett został uratowany dzięki szybkiej akcji Jamesa Joyce'a. Wielokrotnie nagradzany pisarz przeniósł swoje wpływy i szybko zapewnił przyjacielowi pokój w prywatnym szpitalu. Tam Samuel stopniowo doszedł do siebie.

Suzanne Dechevaux-Dumesnil —Uznany muzyk i sportowiec— wiedział co się stałoW ten sposób w krótkim czasie incydent stał się znany niemal w całym Paryżu. Ona dokonał przybliżenia do Becketta to byłoby ostateczne, więc nigdy się już nie rozstali.

Dwa lata później, w 1940 roku Beckett spotkał się po raz ostatni -nie wiedząc- z mężczyzna, który uratował jej życie, jej drogi przyjaciel i mentor James Joyce. Wielokrotnie nagradzany irlandzki pisarz zmarł wkrótce potem, na początku 1941 roku.

Beckett i II wojna światowa

Beckett nie był obcy w tym konflikcie wojennym. Gdy tylko Niemcy zajęli Francję w 1940 roku, pisarz wstąpił do ruchu oporu. Jego rola była podstawowa: nieść kuriera; Jednak pomimo tego, że była to prosta praca, nadal była niebezpieczna. W rzeczywistości, wykonując tę ​​pracę, Samuel przyznał się, że był kilkakrotnie na skraju pojmania przez gestapo.

Po odsłonięciu jednostki, do której był przymocowany, pisarz musiał szybko uciec z Suzanne. Udali się na południe, a dokładniej do willi de Roussillon. Było lato 1942 roku.

Przez kolejne dwa lata obaj – Beckett i Dechevaux – udawali mieszkańców gminy. Niemniej jednak, w bardzo ukradkowy sposób poświęcili się ukrywaniu broni, aby utrzymać współpracę z Ruchem Oporu; Ponadto Samuel pomagał partyzantom w innych działaniach.

Jego odważne działanie nie poszło na marne w oczach rządu francuskiego, więc Beckett Później został odznaczony Croix de Guerre 1939-1945 i Médaille de la Résistance. Pomimo faktu, że z jego 80 towarzyszy tylko 30 pozostało przy życiu i kilkakrotnie groziło mu niebezpieczeństwo śmierci, Beckett nie uważał się za godnego takich wyróżnień.. Sam opisał swoje działania jako „rzeczy harcerz".

To w tym okresie – między 1941 a 1945 rokiem – pisał Beckett Wat, powieść wydana 8 lat później (1953). Później na krótko wrócił do Dublina, gdzie — między pracą w Czerwonym Krzyżu a spotkaniem z krewnymi- napisał kolejny ze swoich głośnych dzieł, dramat teatralny Ostatnia taśma Krappa. Wielu znawców twierdzi, że jest to tekst autobiograficzny.

Lata 40. i 50. oraz literackie wrzenie Becketta

Jeśli coś charakteryzowało twórczość literacką Irlandczyka? odpowiednio w latach XNUMX. i XNUMX. XX wieku, to była ich produktywność. Opublikował znaczną liczbę tekstów w różnych gatunkach — opowiadania, powieści, eseje, sztuki. Od tego czasu, żeby wymienić kilka kawałków, wyróżnia się jego historia „Suite”, powieść Mercier i Camier, i sztuka Czekając na Godota.

Publikacja Czekam na Godota

Ten utwór pojawia się dwie dekady po tym, jak w czasopiśmie rozpoczęło się jego „literackie przebudzenie” przemiana. Czekając na Godota (1952) —Jedno z podstawowych odniesień teatru absurdalnego, które wyznaczało przed i po jego karierze —, został napisany pod wyraźnym wpływem wojennych perypetii, wciąż ciężkiej straty ojca i innych nieporozumień w samym życiu.

Beckett: omylny człowiek

Najwyraźniej każdy geniusz naznaczony jest ekscesami i zachowaniami, które wykraczają poza ustalone normy. Beckett nie uniknął tego. Znano jego alkoholizm i rozwiązłość. W rzeczywistości tyjeden z jego najbardziej znanych romantycznych związków było la oferuje nasz konfigurator trzymane z Barbarą Bray. W tym czasie pracowała dla BBC w Londynie. Była piękną kobietą z listów oddanych redakcji i tłumaczeniu.

Można powiedzieć, ze względu na postawy obojga, że ​​ich przyciąganie było natychmiastowe i nie do powstrzymania. Jeśli chodzi o ten związek, James Knowlson napisał: „Wydaje się, że Beckett natychmiast ją zainteresował, tak samo jak ona dla niego. Ich spotkanie było bardzo ważne dla nich obojga, ponieważ był to początek związku równoległego z Suzanne, który miał trwać całe życie”.

I rzeczywiście, pomimo istnienia Suzanne, Beckett i Bray zawsze utrzymywali więź. Jednak znaczenie Suzanne w życiu Becketta nie było niczym niezwykłym — ten sam pisarz deklarował to niejednokrotnie —; Nawet niedługo potem, w 1961 roku, para pobrała się. Ich związek był prawie do ostatniego tchu trzy dekady później.

„Wszystko zawdzięczam Suzanne” można znaleźć w jej biografii; To mocne zdanie zostało wypowiedziane, gdy jego śmierć była bliska.

Nobel, podróż, uznanie i wyjazd

Pozostały czas życia Becketta po ślubie spędził między podróżą a uznaniem. Wśród całej jego rozległej pracy, jak stwierdzono,Szukam Godota był tym jedynym reprezentował większość wszystkich jego wyróżnień, w tym Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1969 r.. Coś nie tak dziwnego w osobowości autora to jego reakcja po tym, jak dowiedział się, że zdobył tak wielką nagrodę: oddzielił się od świata i nie dał im nic o sobie wiedzieć. Powiedzmy, że Beckett nie pasował do tego rodzaju konwencji.

Po 28 latach małżeństwa spełniła się przesłanka, przed którą zgodzili się zawrzeć małżeństwo: „Dopóki śmierć się nie rozłączy”. Suzanne ona umarła pierwsza. Śmierć nastąpiła zmarł w poniedziałek 17 lipca 1989. Beckett, tymczasem wyszedł pod koniec dten sam rok, piątek, 22 grudnia. Autor miał 83 lata.

Szczątki pary spoczywają na cmentarzu Montparnasse w Paryżu.

Komentarze do pracy Becketa

• „Beckett zniszczył wiele konwencji, na których opiera się współczesna fikcja i teatr; poświęcił się m.in. dyskredytacji słowa jako środka wyrazu artystycznego i stworzył poetykę obrazów, zarówno sceniczne, jak i narracyjne ”Antonia Rodríguez-Gago.
• „Cała praca Becketta ukazuje tragikomedię ludzkiej kondycji w świecie bez Boga, bez prawa i bez sensu. Autentyczność Twojej wizji, trzeźwa błyskotliwość ich języka (w języku francuskim i angielskim) wpłynęła na młodych pisarzy na całym świecie" Encyklopedia literatury światowej w XX wieku.
• „Beckett odrzucił zasadę Joycean, że wiedza więcej jest metodą twórczego rozumienia i kontrolowania świata. Stamtąd Jego praca postępowała na ścieżce żywiołu, porażki, wygnanie i strata; ignoranta i oderwanego człowieka ”, James Knowlson.
• Odnośnie Czekając na Godota: „Zrealizował teoretyczną niemożliwość: dramat, w którym nic się nie dzieje, a który mimo wszystko trzyma widza przyklejonego do krzesła. Co więcej, ponieważ akt drugi jest praktycznie niczym innym jak imitacją pierwszego, Beckett napisał dramat, w którym dwukrotnie nic się nie dzieje ”, Vivian Mercer.

Prace Samuela Becketta

Teatr

• Eleuteria (napisane 1947; opublikowane 1995)
• Czekam na Godota (1952)
• Działaj bez słów (1956)
• Koniec gry (1957)
• Ostatnia taśma (1958)
• Szorstkie dla Teatru I (późne lata 50.)
• Szorstkie dla Teatru II (późne lata 50.)
• Szczęśliwe dni (1960)
• Play (1963)
• Przyjdź i odejdź (1965)
• Oddech (wydany w 1969)
• Nie ja (1972)
• Ten czas (1975)
• Kroki (1975)
• Kawałek monologu (1980)
• Rockabilly (1981)
• Ohio Improwizacja (1981)
• Katastrofa (1982)
• Co, gdzie (1983)

Novelas

• Dream of Fair dla średnich kobiet (1932; opublikowane 1992)
• Murphy (1938)
• Wat (1945)
• Mercier i Camier (1946)
• Molloy (1951)
• Malone umiera (1951)
• Bezimienny (1953)
• Jak jest (1961)

Krótka powieść

• Wypędzeni (1946)
• Uspokajający (1946)
• Koniec (1946)
• The Lost Ones (1971)
• spółka (1979)
• będę widział źle powiedział (1981)
• W kierunku zachodnim Ho (1984)

Opowieści

• Więcej ukłuć niż kopnięć (1934)
• Historie i teksty na nic (1954)
• Pierwsza miłość (1973)
• Ciepło (1976)
• Mieszanie Wciąż (1988)

Poezja

• Horoskop (1930)
• Kości Echa i inne Osady (1935)
• Wiersze zebrane w języku angielskim (1961)
• Wiersze zebrane w języku angielskim i francuskim (1977)
• Co to za słowo (1989)

Eseje, kolokwia

• Proust (1931)
• Trzy dialogi (1958)
• Odrzuć (1983)