Tradycja ustna pozwoliła różnym narodom świata szerzyć wspaniałe nauki i wyrażać istotę pewnej kultury na przestrzeni dziejów. W przypadku kontynentu takiego jak Afryka, różne plemiona uczyniły tę sztukę jedną ze swoich flagowych form komunikacji, dopóki nadejście kolonizacji i narzucenia obcych mocarstw nie potępiły ich tradycji. Na szczęście nowe tysiąclecie pozwoliło fali afrykańskich autorów ujawnić światu dziedzictwo kontynentu równie zniszczonego, jak i pełnego opowieści i poezji. Chcesz wiedzieć kolejne najlepsze książki z literatury afrykańskiej?
Wszystko się rozpada, autor: Chinua Achebe
Jeśli istnieje książka, która jak niewiele innych definiuje wielkie problemy, jakie kolonizacja postawiła dla Afryki, to znaczy, że wszystko się rozpada. Magna praca Nigeryjska autorka Chinua Achebe, który podobnie jak wielu innych w jego kraju padł ofiarą pierwszej próby anglikańskiej ewangelizacji w XX wieku, powieść opublikowana w 1958 roku opowiada historię Okonkwa, najpotężniejszego wojownika Umuofii, fikcyjnego ludu kultury Igbo, którego pierwsi ewangelizatorzy przyjeżdżają z zamiarem zmiany norm i wnoszenia wkładu w swoją wizję rzeczywistości. Opowiedziana jak opowieść i idealna do zanurzenia się w warunkach i kulturze tego wyjątkowego zakątka Afryki, Todo se discorona to lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy chcą zagłębić się w historia największego kontynentu na świecie.
Americanah, autorstwa Chimamanda Ngozi Adichie
Americanah, tak Nigeryjczycy nazywają kogoś, kto kiedyś maszerował z kraju Afryki Zachodniej do Stanów Zjednoczonych i wrócił. Być może słowo, którym moglibyśmy również odnosić się do Chimamanda Ngozi Adichie najbardziej wpływowy współczesny pisarz afrykański. Świadoma feminizmu, który broni zębami i pazurami w swoich przemówieniach, opowieściach i konwencjach, Ngozi uczyniła tę powieść największym sukcesem w Stanach Zjednoczonych, opowiadając historię młodej kobiety i jej trudów, by awansować po emigracji na drugą stronę staw. Wydana w 2013 roku Americanah otrzymała m.in. nagroda National Book Circle, jedna z najbardziej prestiżowych nagród literackich w Stanach Zjednoczonych.
Mój najdłuższy list od Mariamy Bâ
W przeciwieństwie do krajów zachodnich poligamia jest nadal powszechna w dużej części Afryki. Tradycja, która potępia kobiety, by były poddawane przez mężów i widziały ich możliwości rozwoju w takich miejscach jak Senegalkraju, którego rzeczywistość jest poruszana w tej książce Mariama Ba, autorka, która czekała, aż skończy pięćdziesiąt jeden lat, aby powiedzieć swoją prawdę. Bohaterkami Mojego najdłuższego listu są dwie kobiety: Aïssatou, która postanawia opuścić męża i wyjechać za granicę, oraz Ramatoulaye, która mimo pobytu w Senegalu zaczyna wykazywać zmianę pozycji zbieżną z wiatrem zmian, które przyniosły niezależność w tym zachodnioafrykańskim kraju w 1960 roku.
Nieszczęście - JM Coetzee
El apartheid że Republika Południowej Afryki cierpiała do 1994 roku była to jedna z ostatnich pozostałości po kolonizacji, która nawiedziła Afrykę od wieków. Jednym z autorów, któremu udało się najlepiej uchwycić rzeczywistość tego epizodu i jego następstw, był Coetzee, Nagroda Nobla w dziedzinie literatury że w tym „nieszczęściu” jest historia, która pogrąża nas w głębinach studni pełnej tajemnic. Niszczycielska historia profesora college'u Davida Lurie i jego związku z córką Lucy przedstawia podróż przez zróżnicowaną, codzienną Afrykę Południową, która uwiedzie najodważniejszych czytelników.
Ziarno pszenicy z Ngugi wa Thiong'o
Pod wpływem pierwszej książki, jaką kiedykolwiek otworzył, Biblii, Najbardziej znany pisarz Kenii odzwierciedlone w Ziarnku pszenicy, tytule zaczerpniętym z wersetu z Pierwszego Listu do Koryntian, kronice ludu i jego historii w ciągu czterech dni poprzedzających Uhuru, imię, pod którym jest znany Niepodległość Kenii osiągnięty 12 grudnia 1963 roku. Opublikowane w 1967 roku Ziarno pszenicy jest jednym z flagowych dzieł Thiong'o, uwięzionym wówczas za promować teatr języka kikuju na obszarach wiejskich twojego kraju i jednym z Odwieczni aspiranci do literackiej nagrody Nobla która nadal się opiera.
Sleepwalking Earth - Mia Couto
Uważany za jednego z najlepsze afrykańskie powieści wszechczasów, Sleepwalking Earth staje się surową opowieścią o wojnie domowej w Mozambiku w latach 80. oczami starca Tuahira i chłopca Muidinga, dwóch postaci ukrytych w rozbitym autobusie, gdzie odkrywają zeszyty, w których jeden z pasażerów napisał swoje życie . Arcydzieło Kouto, flagowego autora w zrozumieniu historii narodu Mozambiku odkrytego w 1498 roku przez Portugalczyków Basków Gama i uważany dziś za jeden z najbardziej słabo rozwiniętych na świecie.
Allah nie jest związany Ahmadou Kourouma
Pochodząca z Wybrzeża Kości Słoniowej Kourouma była przez wielu uważana za taką francuskojęzyczna wersja Chinua Achebe. Świadomy problemów swojej ziemi i kontynentu, autor, który zaczął pisać w wieku czterdziestu lat, pozostawił jako najlepszy przykład swojej wizji Allah nie jest zobowiązany, dzieło, które przedstawia nam surową historię Birahimy, sierota wysłana do Liberii i Sierra Leone jako dziecko-żołnierz. Jedna z najlepszych książek w literaturze afrykańskiej, jeśli chodzi o zepsute dzieciństwo tysięcy dzieci używane w dwóch krajach uważanych przez Kouroumę za „burdel”.
Ogień początków - Emmanuel Dongala
Urodzony w 1941 roku w Republice Konga Emmanuel Dongala jest najbardziej reprezentatywnym autorem tego, co było jednym z krajów najbardziej dotkniętych obcą kolonizacją. Ogień początków jest posłuszny wielu pytaniom bohatera tej powieści, Mandali Mankunku, przez całe stulecie, w którym kolonizacja, panowanie marksistowskie i niepodległość splatają kronikę narodu niespokojnego.
Jakie są Twoim zdaniem najlepsze książki z literatury afrykańskiej?