Josefina Manresa Marhuenda, ta, która była żoną poety Miguel Hernandez, zmarł w Elche (Alicante) 18 lutego 1987 roku w wieku 71 lat z powodu raka piersi. Josefina była kobietą, która zainspirowała zbiór wierszy Miguela Hernándeza Błyskawica, która nigdy się nie kończy, moim zdaniem i zdaniem wielu, jedna z najlepszych książek o poezji hiszpańskiej. Ponadto zainspirował również inne równie piękne wiersze miłosne.
Josefina po tragicznej śmierci Miguela Hernandeza w 1942 roku czuwał nad rozpowszechnianiem pracy męża. Jednak wielu nie zna informacji o życiu tej kobiety, która żyła na wojnie i tak wiele lat później cierpiała głód i kochała poetę, dopóki nie porwała ją choroba. Kiedy był w więzieniu, jego żona Josefina Manresa wysłała mu list, w którym wspomniał, że mają do jedzenia tylko chleb i cebulę, sytuację, która zainspirowała poetę i skomponował Onion nanas, najsmutniejsze kołysanki w literaturze hiszpańskiej.
Dwa i pół miesiąca po śmierci drugiego syna, Urodził się Manolillo. Josefina przesłała mu zdjęcie małego chłopca, który właśnie się urodził, a ojciec skomentował w liście: «Nie ma ani chwili bez patrzenia na niego i śmiechu, bez względu na to, jak poważny jestem, widząc ten piękny śmiech, który wychodzi przed zasłonami i na szczycie katafalku, na którym siedzi. Ten jej śmiech jest moim najlepszym towarzystwem i im dłużej na niego patrzę, tym bardziej wydaje mi się, że przypomina twój. I oczy, brwi i całą twarz. Ten nasz syn, któremu nie wolno ci tracić serca i ufać temu życiu, jest bardziej twój niż mój. Drugi był bardziej mój ... »
Trudności, których doświadczyła, gdy był uwięziony, zainspirowały wiersz Onion nanas. Poinformowała go o swojej tragicznej sytuacji i Miguela, bardzo poruszonego wiadomościami, a Miguel powiedział: „Te dni spędziłem na rozmyślaniu o Twojej sytuacji, która każdego dnia była trudniejsza. Dociera do mnie zapach cebuli, którą zjadasz, a moje dziecko będzie oburzone, gdy będzie ssać i dostawać sok cebulowy zamiast mleka. Dla Twojej wygody przesyłam Ci te dwuwierki, które ułożyłem, ponieważ nie pozostaje mi nic innego do zrobienia, jak napisanie do Ciebie lub rozpacz… ».
Cebula to mróz
zamknięte i biedne.
Mróz z twoich dni
i moich nocy.
Głód i cebula,
czarny lód i szron
duży i okrągły.
W kolebce głodu
moje dziecko było.
Z krwią cebuli
karmione piersią.
Ale twoja krew
lukrowane cukrem,
cebula i głód.
Brunetka
rozwiązane na Księżycu
wątek po nitce jest rozlany
nad łóżeczkiem.
Śmiej się, dziecko
że przyniosę ci księżyc
kiedy konieczne.
Skowronek mojego domu,
śmiać się dużo.
To twój śmiech w twoich oczach
światło świata.
Śmiej się tak dużo
że moja dusza cię słyszy
pokonać przestrzeń.
Twój śmiech mnie wyzwala
dodaje mi skrzydeł.
Samotność mnie zabiera
więzienie mnie zabiera.
Usta, które latają,
serce, które jest na twoich ustach
miga.
Twój śmiech jest mieczem
bardziej zwycięski,
zwycięzca kwiatów
i skowronki
Rywal słońca.
Przyszłość moich kości
i mojej miłości.
Trzepoczące ciało
nagła powieka,
żyć jak nigdy dotąd
kolorowy.
Ile szczygieł
szybuje, trzepocze,
z twojego ciała!
Obudziłem się jako dziecko:
Nigdy się nie budź.
Smutne mam usta:
zawsze uśmiechnięty.
Zawsze w łóżeczku
obronny śmiech
pióro po piórze.
Latać tak wysoko
tak powszechne,
że twoje mięso jest niebem
nowo narodzony.
Gdybym mógł
wróć do źródła
swojej kariery!
W ósmym miesiącu śmiejesz się
z pięcioma pomarańczowymi kwiatami.
Z pięcioma malutkimi
okrucieństwa.
Z pięcioma zębami
jak pięć jaśminów
nastolatki.
Pocałunki na granicy
będzie jutro
kiedy w zębach
poczuj broń.
Poczuj ogień
ścierać zęby
szukam centrum.
Leć dziecko w podwójnej
księżyc w klatce piersiowej:
on, smutny od cebuli,
jesteś zadowolony.
Nie rozpadaj się.
Nie wiesz, co się dzieje lub
co się dzieje.