Fotografia: Ogród Księcia. Aranjuez. c) Mariola Díaz-Cano
Jesteśmy w środku jesień. Mówią, że to najbardziej romantyczny sezon roku, choć wiosna przybiera sławę, lato pozostaje ze słońcem i pasją, a zima zawsze jest marginalizowana. Wiem tylko, że jest moim ulubionym. Jest wielu autorów, którzy poświęcili mu wersety, więc dzisiaj przynoszę wybór bardzo osobisty z kilku wiersze z jesienią w roli głównego bohatera. Pochodzą od nazwisk narodowych, takich jak Antonio Topór, Michael Hernández lub Federico García Lorca i międzynarodowi tacy jak Paul Verlaine, Emilia Bronte i Roberta Louisa Stevenson, aby zakończyć z Oda do jesieni John Keatsa.
Jesienny świt - Antonio Machado
Wzdłuż drogi
między szarymi turniami,
i jakaś skromna łąka
gdzie pasą się czarne byki. Jeżyny, chwasty, jarale.
Ziemia jest mokra
przez krople rosy,
i złotej alei,
w kierunku zakola rzeki.
Za górami fioletu
złamał pierwszy świt:
strzelba na plecach,
wśród jego ostrych chartów, spacerującego myśliwego.
Kolejna smutna jesień - Miguel Hernandez
Już jesień zbiera swój tiul
śmieci na ziemi,
i w nagłym locie,
noc mija światło.
Wszystko jest zmierzchem
rządzący w moim sercu.
Dzisiaj nie jest w niebie
nie rajem błękitu.
Co za wstyd dnia bez słońca.
Co za melancholia księżyca
tak blady i samotny,
och jak zimno i jaki ból.
Gdzie był upał?
minionego czasu,
siła i młodość
że nadal czuję bicie?
Może wyjechał z ciepłymi dniami
chwil, w których żyłem u twego boku.
I tak czekam na twój powrót,
kolejna smutna jesień nadeszła bez ciebie.
Jesienna piosenka - Paul Verlaine
Niekończąca się skarga
słabych skrzypiec
jesienny
boli serce
ospale są
śmiertelny.
Zawsze marzę
i gorączkowy, kiedy
dzwoni godzina,
moja dusza odzwierciedla
stare życie
i płacze.
I przeciągnij krwawą
zły wiatr
do mojej niepewnej duszy
tu i tam
tak samo jak
martwy liść.
Tak sobie - Federico García Lorca
Tak sobie
¿Quién es?
Znowu jesień.
Czego chce jesień?
Świeżość twojej świątyni
Nie chcę ci tego dać.
Chcę ci to odebrać.
Tak sobie
¿Quién es?
Znowu jesień.
Jesienne ogniska - Robert Louis Stevenson
W wielu ogrodach
to jest w całej dolinie,
O jesiennych ogniskach
spójrz na wydobywający się dym!
Lato odeszło
z jej kwiatami i sokami,
ognisko trzaska,
są szare wieże dymu.
Śpiewaj do pór roku!
Coś jasnego i głębokiego!
Kwiaty latem
spaść ogniska!
Jesień, liście, jesień - Emily Brontë
Upadek, liście, upadek; zwiędłe, kwiaty, wyblakłe;
wydłużyć noc i skrócić dzień;
każdy liść mówi mi o błogości
w wdzięcznym upadku z jesiennego drzewa.
Będę się uśmiechać, gdy ty wianki ze śniegu
kwitną tam, gdzie powinna rosnąć róża;
Zaśpiewam, gdy zmierzch nocy
zrobić miejsce na bardziej ponury dzień.
Oda do jesieni - John Keats
Pora mgieł i sezony owocne,
intymny współpracownik już dojrzewającego słońca,
spiskując z nim jak napełnić owocami
i pobłogosław winnice biegnące przez płoty,
uginaj drzewa sadu z jabłkami
i napełnij wszystkie owoce głęboką dojrzałością;
dyniowe puszyste i pulchne orzechy laskowe
ze słodkim wnętrzem; późno kiełkujesz
i liczne kwiaty aż do pszczół
gorące dni uwierz w nieskończoność
bo lato przelewa się z jego śluzowatych komórek.
Któż cię nie widział pośród twoich dóbr?
Ktokolwiek cię szuka, musi cię znaleźć
siedzenie niedbale w stodole
delikatnie wachlował włosy,
lub w nieskoszonej bruździe pogrążony w głębokim śnie
ssanie maków, podczas gdy twój sierp szanuje
następny snop splecionych kwiatów;
czy stoisz twardo jak zbieracz?
obciążona głowa podczas przekraczania strumienia,
lub obok tłoczni z cierpliwym spojrzeniem
widzisz ostatni wyciek cydru godzina po godzinie.
Gdzie jest wiosna z jej piosenkami?
Nie myśl więcej o nich, ale o swojej własnej muzyce.
Kiedy dzień między chmurami mdleje, kwitnąc
i barwi zarost na różowo,
Jaki żałosny chór narzekają komary
W wierzbach rzeki, wzniesionej, opadającej
gdy lekki wiatr rozpala się lub umiera;
a jagnięta huśtają się po wzgórzach,
świerszcze w żywopłocie śpiewają, a rudzik
słodkim, drżącym głosem gwiżdże w jakimś sadzie
a na niebie ćwierkają stada jaskółek.