Horacio. Pamiętając o klasycznym rzymskim. 5 jego wierszy

Horacio to był jeden z más wielcy rzymscy poeci. Klasyk wśród klasyków, Przyjaciel Virgilioi którego dzieło powstało w być może najwspanialszym okresie imperium. Dziś zmarł w Rzymie w 8 roku. DO. Pamiętam jej figurę z 5 jego wierszy. Jego maksyma, Chwytaj dzień, doskonale podsumowuje rzeczywistość i istota ludzkiej egzystencji.

Horacio

Piąty był Horacio Flaco syn uwolnionego niewolnika i mógł studiować w Rzymie. Został powitany przez Bydlę, Zabójca Cezara, który go nazwał trybuna wojskowa jego armii. Ale jego niezdolność na stanowisko odesłał go do Rzymu, gdzie podjął pracę jako notariuszcoś, co pozostawiło mu czas na pisanie wersetów. Następnie spotkał Virgilio, co wprowadziło go do kręgu Patron i przedstawił go cesarzowi Sierpień.

Jego praca

Kultura cztery płcie:

1. Satyryironiczne portrety jego czasów podzielone na dwie książki i zapisane w heksametrach;
2. Epody17 wierszy o zróżnicowanej tematyce i wpływach hellenistycznych;
3. Ody (Carmina), również w heksametrach;
4. Listy. Wśród nich jest słynny Ars poetyka.

Jego poezja, zwłaszcza dla perfekcja w formie, jest uważany za maksymalna ekspresja literacka cnót swoich czasów.

5 wierszy

Carminum I, 11 lat - Chwytaj dzień

Nie udawaj, że wiesz, jest to niedozwolone,
koniec, który dla mnie i dla ciebie, Leucónoe,
bogowie nas wyznaczyli,
lub skonsultuj się z liczbami babilońskimi.
Lepiej będzie zaakceptować to, co nadejdzie,
czy jest wiele zim niż Jowisz
przyznaję ci, lub bądź to ostatni,
ten, który teraz tworzy Morze Tyrreńskie
rozbić się o przeciwległe klify.
Nie zwariuj, filtruj swoje wina
i dostosowuje się do krótkiej przestrzeni Twojego życia
długa nadzieja.
Gdy mówimy, czas zazdrości ucieka.
Żyj tego dnia. Uchwyć to.
Nie ufaj niepewnemu jutrze.

***

Carminum I, 30 lat - Do Wenus

O Wenus, królowo Gnidus i Pafos,
opuść swój drogi Cypr
i idź do ozdobnego pokoju
Glícery, tej, która cię woła
z licznymi kadzidłem.
Chodź z tobą, ogniste Dziecko
i Gracje o niskich rozmiarach;
Nimfy i Młodzież przychodzą,
że bez ciebie nikt nie przyciąga;
Chodź, Merkurego.

***

Carminum III, 25 lat - Do Bachusa

Gdzie, Bachusie, zabierasz mnie pełnego siebie?
Do jakich lasów, do jakich jaskiń
Czy porwał mnie nowy umysł?
W jakiej jaskini będę słyszany
medytacja wprowadza wieczną chwałę
potwornego Cezara w gwiazdach i na zgromadzeniu
Jowisza? Zaśpiewam słynne, nowe,
czego nie śpiewały żadne usta.
Nikt inny jak bezsenny Bacchante
jest oszołomiona patrząc ze szczytu Hebro,
Tracja biała przez śnieg
I Rodopy zdeptane przez barbarzyńską stopę:
więc to mi się podoba, zagubione,
podziwiaj brzegi rzek i opuszczone lasy.
O potężny panie najad
i Bachantek zdolnych do powalenia
wysokie jesiony rękami!
Nic małego, ani pokornego tonu,
nic śmiertelnego nie będzie świętować. Słodkie niebezpieczeństwo
To, och, Leneo, podążać za bogiem, który opasuje twoje skronie
z zieloną gałązką.

***

Carminum I, 38 lat - Swojemu niewolnikowi

Nienawidzę, chłopcze, perskiej pompy.
Nie lubię tych koron
tkane z liści lipy.
Przestań gonić za tym miejscem
gdzie późna róża wciąż kwitnie.
Z troską staram się niczego nie dodawać
do prostego mirtu. Mirt
dobrze, że mi służycie,
a ja, co piję
u stóp cienkiej winorośli.

***

Carminum I, 23 lat - Chloe

Unikasz mnie, Chloe, jak jelonek
który szuka zboczonych gór
nie bez próżności jego przerażonej matce
strach przed powietrzem i liśćmi.
Jeśli liście głogu łopoczą na wietrze,
jeśli zielone jaszczurki każą im szarżować
ożyj jeżyny, poczuj strach,
jego serce drży, a kolana.
A jednak ja cię nie gonię
Jak dziki tygrys lub lew Gethullus,
rozszarpać cię na strzępy. Chcę jedynie
że przestajesz podążać za swoją matką,
Cóż, jesteś na tyle dorosły, żeby podążać za swoim mężem.