Zdjęcia: Królewska Akademia Hiszpańska
Poeta z Walencji Francisco Solanki otrzymał Nagroda Cervantesa 2020, przyznana wczoraj. W wieku 88 lat i ostatniego przedstawiciela pokolenia lat 50. zdobył najbardziej prestiżową nagrodę literatury hiszpańskiej. To jest jeden wybór wierszy wybrany z jego pracy, aby go uhonorować.
Francisco Solanki
Urodził się w Oliwkowy w 1932 roku. Studiował prawo w Deusto, Walencji i Salamance, a także Filozofia i listy w Madrycie. Należy do drugiego powojennego pokolenia, a wraz z Claudio Rodríguezem i José Ángelem Valente są znani jako Pokolenie lat 50. Był czytelnikiem literatury hiszpańskiej w Cambridge i nauczycielem hiszpańskiego w Oxford. I tak jest od 2001 roku członek Królewskiej Akademii Hiszpańskiej.
Wśród jego prac są Żar, Słowa do ciemności o Jesień róż. Inne wyróżnienia to Narodowa Nagroda Literacka w 1987 roku, Krajowa Nagroda za Literaturę Hiszpańską w 1999 roku oraz Nagroda im. Reiny Sofii w dziedzinie poezji w 2010.
Wiersze
O wycieczce samochodowej
Okna odzwierciedlają
ogień zachodu
i pływa szare światło
który pochodzi z morza.
We mnie chce zostać
dzień, który umiera,
jakbym ja, patrząc na niego,
może go uratować.
A kto jest tam, żeby na mnie spojrzeć
i to może mnie uratować.
Światło stało się czarne
a morze zostało wymazane.
Tamtego lata mojej młodości
A co zostało z tamtego starego lata
na wybrzeżach Grecji?
Co we mnie pozostaje z jedynego lata w moim życiu?
Gdybym mógł wybierać spośród wszystkiego, czego doświadczyłem
gdzieś i czas, który to wiąże,
jego cudowne towarzystwo ciągnie mnie tam,
gdzie bycie szczęśliwym było naturalnym powodem do życia.
Doświadczenie trwa jak zamknięty pokój z dzieciństwa;
nie ma już pamięci kolejnych dni
w tym przeciętnym następstwie lat.
Dziś żyję tym brakiem
i kłopot z oszustwem, jakiś okup
to pozwala mi nadal patrzeć na świat
z konieczną miłością;
iw ten sposób poznać siebie godnego marzenia o życiu.
O czym było szczęście, z tego miejsca szczęścia,
łapczywie grabieży
zawsze ten sam obraz:
jej włosy poruszały się w powietrzu,
i patrz w morze.
Tylko ten obojętny moment.
Zamknięte w nim życie.
Z kim będę się kochać
Piję w tej szklance ginu
zabite deskami minuty nocy,
suchość muzyki i kwas
pożądanie ciała. Tylko istnieje,
gdzie lód jest nieobecny, krystaliczny
alkohol i strach przed samotnością.
Dziś wieczorem nie będzie najemnika
towarzystwo, czy pozorne gesty
ciepło w ciepłym pragnieniu. Daleko
jest dziś moim domem, dotrę do niego
w opuszczonym świetle wczesnego poranka,
Rozbiorę swoje ciało iw cieniu
Muszę kłamać ze sterylnym czasem.
Happy hour powraca. I nie ma nic
ale światło padające na miasto
przed wyjazdem po południu,
cisza w domu i bez przeszłości
ani przyszłość, ja.
Moje ciało, które żyło w czasie
i wie o tym w popiele, jeszcze nie spłonął
aż do zużycia samego popiołu,
i mam spokój ze wszystkim, o czym zapomniałem
i doceniam zapominanie.
W zgodzie także ze wszystkim, co kochałem
i że chcę zapomnieć.
Happy hour powraca.
Przynajmniej to nadchodzi
do oświetlonego portu nocy.
Kiedy wciąż jestem życiem
Życie mnie otacza, jak w tamtych latach
już zagubiony, z tym samym blaskiem
wiecznego świata. Pocięta róża
od morza, upadłe światła
sadów, ryk gołębi
w powietrzu, życie wokół mnie,
kiedy wciąż jestem życiem.
Z tym samym blaskiem i starymi oczami,
i zmęczoną miłość.
Jaka będzie nadzieja? Żyj spokojnie;
i miłość, gdy serce jest wyczerpane,
wierny świat, choć nietrwały.
Kochając złamane marzenie o życiu
i chociaż to niemożliwe, nie przeklinaj
to starożytne złudzenie wieczności.
A skrzynia jest pocieszona, ponieważ wie
że świat może być piękną prawdą.