Emilia Pardo Bazán: wybitne książki i jej życie

„Emilia Pardo Bazán Libros” to jedno z najczęściej wyszukiwanych haseł w sieci w ostatnich miesiącach. Powodów jest wiele, ale skarb, jaki stanowi dzieło literackie tego autora, wyróżnia się spośród nich wszystkich. Bazán był hiszpańskim dziennikarzem, pisarzem, feministą, tłumaczem i redaktorem. Przez całe życie broniła praw kobiet i zapewniała, że ​​odgrywają one szanowaną rolę w społeczeństwie.

Autor był częścią szlachty i Królewska Akademia Galicyjska. Tytuł hrabiny Pardo Bazán został jej nadany przez króla Alfonsa XIII w czerwcu 1908 roku. Bazán wyprodukował zarówno powieści, jak i eseje, książki podróżnicze i sztuki. Wyróżniają się również słynne frazy autora, zorientowany na obronę kobiet i pełen godnej podziwu głębi filozoficznej i poetyckiej.

Rodzina i dzieciństwo

Pardo urodził się w La Coruña, mieście w Galicji, 16 września 1851 roku. Dorastał w arystokratycznej rodzinie. Jego ojcem był José María Pardo Bazán y Mosquera, który miał tytuł pierwszego hrabiego Pardo Bazán, a jego matką była Amalia María de la Rúa Figueroa y Somoza.

Jej ojciec był mężczyzną o feministycznych poglądach i zadbał o to, by Emilia miała dobre wykształcenie. W dzieciństwie czytał książki, które miał jego ojciec, jego ulubionymi były powieści i teksty historyczne. Uczył się w szkole chronionej przez Dom Królewski i jako nastolatek z guwernantkami.

Edukacja

Pisarka była jedną z nielicznych kobiet swoich czasów, które odmawiały uczenia się o pracach domowych i muzyce.. Uczyła się angielskiego, francuskiego i niemieckiego, jej ojciec i jej intelektualni przyjaciele kształcili ją w zakresie nauk ścisłych i filozofii ponieważ studia uniwersyteckie były zabronione dla kobiet.

Kochać życie

W 1868 roku wyszła za mąż za 19-letniego studenta prawa José Quiroga y Pérez Deza. Rok po ślubie postanowili przenieść się do Madrytu wraz z ojcem Emilii, który miał pełnić funkcję zastępcy Kortezów. W 1871 roku wyjechali z parą Pardo-Rúa do Włoch i Francji.

Początek kariery literackiej

W dzienniku El Imparcial opublikowała swoje pisma podczas podróży, którą odbyła z rodzicami i mężem. W tych kronikach autorka starała się pokazać, że podróże są doskonałym sposobem promowania edukacji. Zalecał odwiedzanie nowych miejsc przynajmniej raz w roku.

W 1876 roku opublikował swój pierwszy esej pt Krytyczne studium twórczości o. Feijoo za co zdobył uznanie i podziw. W tym roku urodził się jego syn Jaime, który wyprodukował zbiór wierszy pod redakcją Francisco Giner de los Ríos i zatytułowany tym samym imieniem, co jego maleństwo.

W 1879 roku urodziła się jego córka Blanca i opublikowała swoją pierwszą powieść Pascual López, autobiografia studenta medycyny. To była udana praca, która została zaprezentowana na Magazyn Hiszpanii. Historia miała miejsce w Santiago de Compostela, a jej temat był romantyczny z realistycznym tonem.

Emilia opublikowany Miesiąc miodowy en 1881, w tej pracy ujawnił swoje zainteresowanie naturalizmem. W tym roku urodziła się jego córka Carmen i zaczął korespondować z pisarzem i politykiem Benito Pérezem. W 1882 zażądał edukacji dla Hiszpanek w seminarium Wolnej Instytucji Edukacyjnej.

Naturalizm Pardo

Hiszpański autor opublikowany w 1882 roku Palące pytanie, książka uważana za promotora naturalizmu w swoim kraju. To była kontrowersyjna praca, oznaczona jako ateistyczna i pornograficzna, ponieważ dotyczyła literatury Émile Zoli. Z powodu tej kontrowersji jej mąż poprosił ją, aby trzymała się z daleka od pisania.

Pardo-Bazán kontynuował produkcję, w tym  The Tribune w 1883 i Młoda dama W tym drugim roku 1885 zainspirowały ją problemy małżeńskie i późniejsza separacja z mężem José. W 1886 roku opublikował Pazos de Ulloa,  aw 1887 roku autor opublikował Matka Natura i zaczął odchodzić od naturalizmu.

Polityka i feminizm

Dziennikarstwo polityczne i walka o obronę praw kobiet dały jej większe uznanie. Wykładał przy różnych okazjach i wielu ówczesnych ludzi czuło się zagrożonych jego talentami. W 1890 opublikował Hiszpanka i dowiedział się o śmierci ojca. Ta strata zbliżyła Emilię do symbolizmu i spirytualizmu.

Wraz ze spadkiem ojca stworzył pismo polityczno-społeczne Nowy teatr krytyczny. W 1892 roku została odrzucona, gdy próbowała zostać częścią Królewskiej Akademii Hiszpańskiej, aw 1906 roku została pierwszą kobietą, która kierowała wydziałem literatury instytucji kulturalnej Atenea de Madrid. Mówi się, że w pewnym momencie swojego życia autorka miała poglądy rasistowskie i antysemickie.

Ostatnie lata i śmierć

W 1916 r. Prowadziła zajęcia z literatury neo-łacińskiej, stając się pierwszą profesorką tej katedry na Centralnym Uniwersytecie w Madrycie. Emilia zmarła 12 maja 1921 roku w stolicy Hiszpanii. Jego pierwsza powieść Niebezpieczne hobby a niektóre jego książki podróżnicze zostały wydane pośmiertnie.

Emilia Pardo Bazán: Polecane książki i fragmenty

Oto fragmenty niektórych prac hiszpańskiego autora:

Mównica

„Ponieważ zazwyczaj nie ma sezonów dla ubogich, Amparo miała ten sam szkocką kratę, ale bardzo zniszczoną, a czerwona czesana chusta była jedyną częścią garderoby, która wskazywała na przejście od wiosny do zimy ...

„… Mimo tak skąpego stroju nie wiem, jaki kwiat dorastania zaczynał pojawiać się na jej osobie; opalenizna jego skóry była jaśniejsza i cieńsza, jego czarne oczy lśniły ”.

Palące pytanie

„Jak to ujął Zola, cierpi z powodu naturalistycznej estetyki wad, które już znamy. Niektóre z jego zasad dają wspaniałe rezultaty w sztuce; ale w naturalizmie, uważanym za zbiór doktryny, jest ograniczenie ...

„… Zamknięta i ekskluzywna postać, której nie potrafię wyjaśnić inaczej mówiąc, że przypomina niskie i bardzo małe pokoje, w których oddychanie jest utrudnione. Aby uniknąć utonięcia, trzeba otworzyć okno: niech powietrze krąży i wpada światło z nieba ”.

Matka Natura

„Pod drzewem para schroniła się. Było to wspaniałe drzewo ochronne kasztanowca, z majestatyczną i rozległą koroną, otwartą z niemal architektoniczną pompą na szerokiej i mocnej kolumnie pnia, które zdawało się unosić arogancko w kierunku rozpętanych chmur: patriarchalne drzewo, takie, które widzą pokolenia pluskwy, którym udaje się z pogardliwą obojętnością., mszyce, mrówki i larwy, i dają im kołyskę i grób w zatokach ich popękanej kory ”.